W przedmiotowej sprawie podatnik organizuje okazjonalnie spotkania z kontrahentami, w trakcie których omawiane są sprawy biznesowe np.: ustalane są warunki sprzedaży, przedstawiana jest aktualna oferta handlowa, negocjowane postanowienia umów. Spotkania odbywają się także poza biurem i podatnik ponosi wówczas koszt obiadu, lunchu, czy kolacji. Spotkania nie mają jednak charakteru wytworności, okazałości, czy zorganizowanej imprezy.
Podatnik powołując się na treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stwierdził, że w obecnym stanie prawnym wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami (w tym zapłata za posiłek) stanowią koszty uzyskania przychodów. Zdaniem podatnika dla prawidłowego zdefiniowania pojęcia kosztów reprezentacji organ interpretacyjny winien dokonać wykładni funkcjonalnej a nie opierać się wyłącznie na wykładni językowej. Dlatego wydatków, które ponosi nie można uznać za koszty reprezentacji ponieważ te stanowią zwykłe koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a nie okazywaniem przepychu, wystawności, pozycji podatnika i z tych względów winny być uznane za koszty uzyskania przychodów.
Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe uznając, że wydatki związane z posiłkami (lunch, kolacja) w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami w restauracjach wiążą się z kreowaniem utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy. Noszą znamiona reprezentacji i tym samym, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Sprawa trafiła ostatecznie do NSA. Sąd za słuszne uznał stanowisko organu podatkowego stwierdzając, że dla ustalania warunków transakcji handlowych, zasad współpracy gospodarczej czy też negocjowania, zawierania i podpisywania umów obrotu gospodarczego ponoszenie wydatków na usługi gastronomiczne nie jest warunkiem istotnym. Jeżeli podatnik koszty takie ponosi, to są to w istocie rzeczy koszty kreowania i/lub utrwalania jego dobrego wizerunku jako podmiotu oraz kontrahenta gospodarczego. Wydatki tego rodzaju są kosztami reprezentacji podatnika. Zaakceptowanie stanowiska podatnika stanowiłoby zignorowanie unormowania wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.
Wyrok NSA z 27 kwietnia 2012 r., II FSK 2066/10