Przedmiotem sporu w sprawie była zasadność odmowy nadania spółce numeru identyfikacji podatkowej NIP. W ocenie fiskusa spółka nie wykazała faktycznego wykorzystania nieruchomości, w której znajduje się lokal wskazywany, jako jej siedziba, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
Fiskus uznał, że siedziba spółki jest nierzeczywista i nie wiąże się z jej faktyczną działalnością. Według fiskusa w siedzibie trudno będzie zastać osobę, która reprezentuje spółkę w jej codziennej działalności, odpowiadającą np. za tak podstawowe kwestie, jak podpisywanie kontraktów, wyszukiwanie nowych kontrahentów i akceptację tego, czy zostanie z nimi nawiązana współpraca.
Sprawa trafiła do WSA w Gdańsku. Zdaniem sądu fiskus nie ma racji uzależniając nadanie numeru NIP od wyniku oceny zdatności wskazanego w zgłoszeniu lokalu do funkcji siedziby spółki. Postępowanie w sprawie nadania numeru NIP powinno sprowadzać się jedynie do sprawdzenia spełnienia warunków formalnych. Natomiast brak jest normatywnej podstawy do badania przez organ, czy lokal wskazany, jako siedziba spółki spełnia warunki do prowadzenia działalności gospodarczej.
WSA dodał, że organ uprawniony do reprezentacji spółki nie ma obowiązku ciągłego przebywania pod adresem siedziby. Założenie, jakoby pod adresem siedziby stale powinny być obecne osoby odpowiedzialne za sprawy spółki (lub pracownicy) nie znajduje żadnego oparcia w obowiązujących przepisach prawa, a także może naruszać zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej.
Tym samym skoro w okolicznościach przedmiotowej sprawy spółka dopełniła obowiązku wskazania w zgłoszeniu adresu swojej siedziby, nie można przyjąć, aby uzasadniona była odmowa nadania numeru NIP na podstawie art. 8c ust. 1 pkt 1 ustawy z 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r. Poz. 1314).
Wyrok WSA w Gdańsku z 22 stycznia 2014 r., I SA/Gd 1404/13
Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego