W odpowiedzi na powtarzające się pytania kierowane do Regionalnej Izby Obrachunkowej w Lublinie przez jednostki samorządu terytorialnego w sprawie prawidłowego opodatkowania środków transportowych - przyczep i naczep o liczbie osi jezdnych większej niż trzy, Ministerstwo Finansów pismem z 24 lutego 2012 r. (PL/LS/836/KPV/12/317) udzieliło wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
W omawianym wyjaśnieniu czytamy, iż stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rada gminy uchwala stawki podatku od środków transportowych, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów, liczby osi oraz rodzaju zawieszenia, dla przyczep i naczep, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą wyższą niż 36 ton. Uchwalając stawki rada gminy uwzględnia wysokość górnych stawek określonych w ustawie oraz, w przypadku wymienionych pojazdów posiadających do 3 osi, stawek minimalnych określonych w załącznikach do ustawy.
Brak określenia w załączniku do ustawy minimalnych stawek podatku dla tych, spośród wymienionych środków transportowych, które posiadają więcej niż 3 osie nie wyłącza możliwości opodatkowania tej kategorii. Literalne brzmienie przepisu wskazuje, że jeśli wymienione środki transportowe mają więcej niż 3 osie, to przy określaniu wysokości stawek uwzględnić należy jedynie ich górną wysokość określoną w ustawie, natomiast brak jest ograniczeń co do ich minimalnej wysokości.
Zdaniem Ministerstwa Finansów, dopuszczalnym wydaje się uchwalenie wysokości stawek podatku od środków transportowych dla wymienionych przedmiotów opodatkowania w kategorii dla pojazdów o trzech osiach i więcej, jak i utworzenie osobnej kategorii dla pojazdów czteroosiowych.
Niemniej w przypadku, gdy uchwała gminy nie określa stawki podatku od środków transportowych dla przyczep czteroosiowych, to wobec braku kluczowego elementu konstrukcyjnego podatku nie ma możliwości określenia wysokości zobowiązania podatkowego. W takim wypadku, zdaniem Ministerstwa Finansów, koniecznym wydaje się dostosowanie uchwały tak by przyjęte rozwiązania odzwierciedlały możliwe stany faktyczne.