W przedmiotowej sprawie do fiskusa z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PCC w kwocie nieco ponad 3,2 tys. zł zwrócili się podatnicy, którzy kupili od nadleśnictwa nieruchomość. PCC od sprzedaży tej nieruchomości pobrał notariusz. Według podatników zawarcie umowy podlegającej przepisom o gospodarce nieruchomościami nie podlega PCC. Fiskus się nie zgodził. Jego zdaniem, nie należy utożsamiać pojęcia "przepisów o gospodarce nieruchomościami" m.in. z ustawą o lasach. Organ uznał, że umowa sprzedaży nieruchomości przez Lasy Państwowe nie może korzystać z wyłączenia określonego w art. 2 pkt 1 lit. g ustawy o PCC, ponieważ przepis ten ma zastosowanie wyłącznie w sprawach, w których materialnoprawną podstawę ich dokonania przez określone podmioty stanowią przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zdaniem sądu, fiskus nie ma racji. Zawarte w art. 2 pkt 1 lit. g ustawy o PCC pojęcie "przepisy o gospodarce nieruchomościami" nie może być zawężane tylko do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, ale obejmuje także przepisy o gospodarowaniu nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego, zawarte w innych ustawach, w tym w ustawie o lasach. Zastosowanie wyłączenia określonego w art. 2 ust. 1 lit. g ustawy o PCC winno wiązać się z wykazaniem, że materialnoprawną podstawę czynności cywilnoprawnej stanowi konkretny przepis z zakresu gospodarki nieruchomościami, niezasadne jest jednak uznawanie za taki przepis wyłącznie przepisu ustawy o gospodarce nieruchomościami, ponieważ stanowiący materialnoprawną podstawę czynności przepis o gospodarce nieruchomościami może być także zawarty w innej ustawie. Taką inną ustawą jest także ustawa o lasach, w zakresie, w jakim normuje podstawy i zasady sprzedaży nieprzydatnych Lasom Państwowym nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi i samodzielnych lokali mieszkalnych.
Wyrok NSA z 4 sierpnia 2015 r., sygn. akt II FSK 1547/15
Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego