Krewny nie musi być zameldowany w domu podatnika żeby odebrać za niego pismo

Dla uznania danej osoby za domownika nie jest konieczne, aby osoba ta była zameldowana w mieszkaniu, w którym następuje doręczenie zastępcze. Wystarczające jest żeby przebywała w mieszkaniu adresata za jego zgodą - orzekł NSA w wyroku z 15 lipca 2014 r.

W skardze kasacyjnej w przedmiocie uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od decyzji stwierdzającej powstanie obowiązku podatkowego z tytułu nabycia samochodu osobowego, podatniczka zarzuciła wadliwość doręczenia decyzji w trybie art. 149 Ordynacji podatkowej argumentując, iż odbierająca decyzję matka skarżącej nie ma statusu domownika, ponieważ nie jest zameldowana w miejscu, w którym nastąpiło doręczenie.
Skuteczne doręczenie w trybie przewidzianym w art. 149 Ordynacji podatkowej następuje wówczas, pod nieobecność adresata w domu, pismo odbiera, który zobowiązuje się do oddania pisma adresatowi, przy czym zobowiązanie to następuje z momentem przyjęcia pisma i złożenia czytelnego podpisu na potwierdzeniu odbioru.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wystarczające dla uznania określonej osoby za domownika, o którym mowa w tym przepisie jest, aby osoba odbierająca pismo zamieszkiwała z adresatem, prowadząc z nim wspólne gospodarstwo domowe lub też, aby będąc krewnym lub powinowatym, przebywała w mieszkaniu adresata za jego zgodą okresowo, przy czym bez znaczenia jest jakiego okresu to dotyczy oraz czy osoba ta prowadzi z adresatem wspólne gospodarstwo domowe.
Analizując treść przepisu brak jest podstaw, aby twierdzić, że odbierający pismo domownik musi złożyć oświadczenie, że zobowiązuje się oddać pismo adresatowi. Jak przyjmuje się w orzecznictwie jeżeli dorosły domownik nie odmawia przyjęcia przesyłki, to oznacza, że podjął się on doręczenia tej przesyłki adresatowi (tak samo: wyrok NSA z 1 lutego 2011 r. o sygn. akt II OSK 1098/10; LEX 786594).

Sąd zauważył, że nie jest kwestionowane, że przebywająca w mieszkaniu skarżącej jej matka, złożyła własnoręczny podpis na dowodzie doręczenia przesyłki, tym samym należało uznać, że zobowiązała się ona do doręczenia tej przesyłki adresatce. Skarżąca nie udowodniła więc, że przebywająca w jej mieszkaniu matka nie była upoważniona do odbioru korespondencji kierowanej do skarżącej, tym samym nie obaliła domniemania skuteczności doręczenia zastępczego

Wyrok NSA z 16 lipca 2014 r., sygn. akt I GSK 58/13

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego