Pytanie

Podatnik jest właścicielem dwóch lokali mieszkalnych. W lipcu bieżącego roku wydzierżawił te lokale lekarzom na gabinety lekarskie, do celów prowadzonej działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.
Jaką stawką podatkową opodatkować przedmiotowe lokale, czy według stawki dla świadczeń zdrowotnych czy też według stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (najwyższej)?
Jeżeli podatnik może skorzystać z preferencyjnej stawki zdrowotnej to jakie dokumenty oprócz umowy dzierżawy powinien przedłożyć do tutejszego organu podatkowego właściciel nieruchomości?

Odpowiedź


Należy w tej sytuacji zastosować stawkę podatku przewidzianą dla budynków lub ich części związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Jeżeli umowa dzierżawy nie uprawdopodobni spełnienia przesłanek uzasadniających zastosowanie tej stawki podatku zasadne będzie odebranie od dzierżawcy stosownego oświadczenia.

Uzasadnienie

W art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – dalej u.p.o.l. ustawodawca przewiduje odrębną stawkę podatku od nieruchomości dla budynków lub ich części związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń. Świadczenia zdrowotne, to w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Należy zauważyć, iż art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d u.p.o.l. , w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. nie uzależnia zastosowania określonej w nim stawki od faktu zajęcia budynków na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Zastosowanie tejże stawki będzie zasadne, o ile tylko budynek lub odpowiednio jego część będzie związany z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i będzie zajęty przez podmiot udzielający tego rodzaju świadczeń.

W aktualnym brzmieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d u.p.o.l. , stosowanie stawki podatku określonej w tym przepisie uzależnione jest jedynie od "związania" budynku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Budynek jednak wcale nie musi już być "zajęty" przez podmiot na cele wykonywania takich świadczeń. W tej więc sytuacji, organ podatkowy wydający decyzję w zakresie podatku od nieruchomości powinien przede wszystkim zbadać czy budynek jest w posiadaniu podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych i jest on związany z prowadzoną w tym zakresie działalnością, jak również czy jest on faktycznie przez ten podmiot zajmowany (np. czy nie jest on dalej podnajmowany). Do ustalenia tych okoliczności niewątpliwie przydatna będzie zawarta pomiędzy stronami umowa dzierżawy. Jeżeli z umowy tej nie będzie wynikało spełnienie przesłanek określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d u.p.o.l. wystarczające będzie odebranie od dzierżawcy budynku stosownego oświadczenia o fakcie wykorzystywania budynku w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz o faktycznym zajmowaniu tego budynku przez dzierżawcę. W kontekście określonego w art. 125 § 1 Ordynacji podatkowej , obowiązku posługiwania się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy, przy rutynowym postępowaniu zmierzającym do wydania decyzji ustalającej podatek od nieruchomości nie widzę powodów, dla których należałoby przeprowadzać w tym przypadku inne dowody.

Pytanie pochodzi z publikacji Vademecum Głównego Księgowego

Przywołane akty prawne:

Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.)

Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.)