Sprawa dotyczyła podatnika, który w sierpniu 2016 r. za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę do WSA we Wrocławiu na interpretację indywidualną wydaną przez ten organ. Interpretacja była złożona na wniosek wspólny. Dyrektor Izby Skarbowej przekazał skargę wraz z aktami i odpowiedzią na skargę WSA w Poznaniu.
WSA w Poznaniu stwierdził jednak swoją niewłaściwość i przekazał sprawę zgodnie z właściwością miejscową WSA we Wrocławiu. Sąd uznał, że skoro skarga w tej sprawie została złożona na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, to z uwagi na miejsce zamieszkania podatnika, właściwy miejscowo do rozpoznania sprawy jest WSA we Wrocławiu, jest on bowiem, właściwy dla obszaru województwa dolnośląskiego, na terenie którego mieszka podatnik.
Sąd zwrócił uwagę, że w pouczeniu zawartym w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej wadliwie wskazał WSA w Poznaniu, jako sąd właściwy do rozpoznania skargi, jednakże w interpretacji zawarł pouczenie prawidłowe. Podatnik wskazał zresztą w skardze sąd właściwy zgodnie z prawidłowym pouczeniem.
Jednak Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł zażalenie na to postanowienie. Jego zdaniem właściwym do rozpoznania tej sprawy jest sąd, na terenie którego siedzibę ma organ, który wydał interpretację. Według fiskusa interpretacja wydana na wspólny wniosek nie jest interpretacją, o której mowa w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Poza tym według fiskusa istnieje także zagrożenie, że skarga na interpretację będzie rozpoznawana przez różne sądy administracyjne, jeżeli podmioty, które wystąpiły z wnioskiem wspólnym, będą zamieszkiwały w obszarze właściwości więcej niż jednego sądu administracyjnego. Uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny.
Spór rozstrzygnął NSA uznając zażalenie fiskusa za niezasadne. Sąd przede wszystkim nie podzielił stanowiska fiskusa, że interpretacja wydana na wspólny wniosek nie jest interpretacją. Wskazał, że w przypadku złożenia wspólnego wniosku o wydanie interpretacji przez dwóch lub więcej zainteresowanych uczestniczących w tym samym zaistniałym stanie faktycznym albo mających uczestniczyć w tym samym zdarzeniu przyszłym, wskazują oni jeden podmiot, który jest stroną postępowania w sprawie interpretacji. Interpretację indywidualną lub postanowienie w sprawie doręcza się podmiotowi wskazanemu, jako strona. Pozostałym zainteresowanym doręcza się odpis interpretacji lub postanowienia. A więc właściwość sądu, który rozpoznawać będzie skargi na interpretacje indywidualne wydane na wniosek wspólny, określać będzie § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta z 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016).
Według NSA nie istnieje także zagrożenie, że skarga na interpretację będzie rozpoznawana przez różne sądy administracyjne. Jeżeli stroną postępowania wskazaną we wniosku jest tylko jeden z zainteresowanych, to tylko on może domagać się sądowej kontroli wydanej interpretacji. Pozostali zainteresowani, niewskazani we wniosku, jako strona postępowania, mają jedynie interes faktyczny, ten jednak nie uprawnia ich do żądania sądowej kontroli legalności indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. NSA zwrócił uwagę, że wystąpienie z wnioskiem wspólnym jest prawem, a nie obowiązkiem zainteresowanych, uczestniczących w tym samym stanie faktycznym lub mających w takim stanie uczestniczyć. Każdy z nich może zatem wystąpić z wnioskiem samodzielnym o wydanie indywidualnej interpretacji. Decydując się na wniosek wspólny i wskazując inny podmiot, jako stronę, zainteresowany musi mieć świadomość, że nie będzie stroną (w znaczeniu materialnoprawnym i procesowym) postępowania interpretacyjnego. Nie powinno tym samym dojść do sytuacji, gdy kilka podmiotów w różnych sądach będzie żądało kontroli legalności tej samej interpretacji.
Postanowienie NSA z 22 grudnia 2016 r., sygn. akt II FZ 889/16
