Sprawa dotyczyła sposobu oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty rocznej uiszczanej z tytułu użytkowania gruntu wyłączonego z produkcji rolnej, po oddaniu do używania wybudowanego na nim obiektu magazynowego.
Do fiskusa zwróciła się w tej sprawie spółka, która zajmuje się przede wszystkim działalnością związaną z transportem, magazynowaniem i przechowywaniem towarów. Spółka w swoim majątku posiada prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej teren niezabudowany. Pierwotnie działka stanowiła grunty rolne. Spółka planuje w niedalekiej przyszłości budowę nowego obiektu w postaci budynków magazynowych, który ma posłużyć działalności spółki. Na mocy decyzji starosty działka przeznaczona pod budowę obiektu została trwale wyłączona z produkcji rolniczej. W tej samej decyzji ustalono należność z tytułu wyłączenia działki z produkcji rolnej oraz jednocześnie zwolniono spółkę z obowiązku uiszczenia jednorazowej opłaty z tytułu wyłączenia działki z produkcji rolnej. W zamian ustalono opłatę roczną z tytułu jej użytkowania, stanowiącą 10 proc. kwoty pierwotnej opłaty za odrolnienie nieruchomości. Spółka została zobowiązana do dokonywania opłat rocznych za każdy rok kalendarzowy przez okres 10 lat.
Spółka zapytała fiskusa czy koszty odrolnienia gruntu ponoszone przez spółkę już po oddaniu środka trwałego do używania stanowić będą koszt ogólny (pośredni), który rozpozna w momencie jego poniesienia. Bilansowo spółka ujmie w kosztach każdego miesiąca kwotę stanowiącą 1/12 kwoty opłaty rocznej ustalonej z tytułu odrolnienia gruntu.
Zdaniem spółki, koszty corocznej opłaty z tytułu odrolnienia gruntu, które będą ponoszone przez nią już po terminie oddania obiektu do używania, stanowić będą koszty o charakterze ogólnym - pośrednim. Koszty te nie będą wpływać na wartość środka trwałego. Spółka uznała więc, że koszty te należy rozliczać w dacie poniesienia faktycznej opłaty za dany rok.
Tym samym spółka uważa, że wydatki związane z odrolnieniem gruntu poniesione przez spółkę po oddaniu do używania obiektu należy rozliczyć w dacie faktycznego poniesienia kolejnej części opłaty.
Fiskus się nie zgodził. Uznał, że sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów, jest uzależniony od stopnia ich powiązania z uzyskiwanymi przychodami, tj. od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio, czy też innych niż bezpośrednio związanych z przychodami. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. A za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wynika zatem z tego, że pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” rozumieć należy dzień, na który spółka uwzględniła koszt w prowadzonych księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Jeśli więc dla celów rachunkowych podatnik ujmuje ponoszone wydatki jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych (na kontach kosztowych), wówczas jest to również koszt poniesiony w ujęciu podatkowym.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 grudnia 2015 r., sygn. akt IBPB-1-1/4511-617/15/WRz
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Prawna formuła kosztu podatkowego
|