Urząd Miasta R. jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Pracownicy Urzędu zatrudnieni na stanowisku gońca zgodnie z przydziałem obowiązków wykonują czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta i jego różnych instytucji.
Zwrot kosztów przejazdów
Urząd Miasta jako pracodawca zamierza wprowadzić, w drodze zarządzenia Prezydenta Miasta, uregulowania w zakresie zwrotu kosztów przejazdów dla pracowników, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych korzystają z publicznych środków komunikacji miejskiej. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyłby przejazdu pracowników z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i miałby formę ekwiwalentu. Podstawą zwrotu kosztów przejazdu byłoby zestawienie przejazdów w danym miesiącu złożone przez pracownika na koniec każdego miesiąca. Kwotę zwrotu stanowiłby iloczyn liczby przejazdów i ceny biletu jednokrotnego przejazdu, nie więcej niż określona kwota wskazana w uregulowaniach wewnętrznych Urzędu, odpowiadająca wartości imiennego miesięcznego biletu sieciowego.
We wniosku o interpretację zadano pytanie, czy zwrot poniesionych kosztów przejazdów dla pracowników, którzy przemieszczają się publicznymi środkami komunikacji miejskiej w ramach wykonywania obowiązków służbowych wypłacany w formie ekwiwalentu, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.
Zdaniem wnioskodawcy, zwrot kosztów nie będzie stanowił dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie będzie podlegał opodatkowaniu.
Zobacz również: NSA: Mikroprzedsiębiorcę można kontrolować tylko 12 dni >>
Pracownicy przemieszczać się będą w celu wykonywania obowiązków służbowych, więc zwrot kosztów w formie ekwiwalentu nie będzie świadczeniem spełnionym w ich interesie, lecz w interesie pracodawcy. Zwrot ten nie będzie przynosił takim pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia poniesionych wydatków. Gdyby zaś nie wykonywanie obowiązków służbowych na terenie Miasta i konieczność korzystania z publicznych środków komunikacji miejskiej, pracownicy tacy nie mieliby powodu do ponoszenia kosztów przejazdu w postaci zakupu biletów komunikacji miejskiej. Potwierdzeniem takiej oceny wnioskodawcy ma być stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13.
Katalog przychodów otwarty
Dyrektor KIS uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Stwierdził, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy.
Cena promocyjna: 15.9 zł
|Cena regularna: 159 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
Pracownicy otrzymają od pracodawcy świadczenie, które nie zostało objęte jakimkolwiek ze zwolnień przedmiotowych ujętych w art. 21 ustawy. W konsekwencji zwrot kosztów w formie ekwiwalentu za przejazdy służbowe publicznymi środkami transportu wypłacany przez Urząd Miasta pracownikom na stanowisku gońca, zgodnie z przydziałem obowiązków, wykonującym czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta oraz do różnych instytucji na terenie Miasta, będzie stanowił dla nich przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Pracodawca jako płatnik będzie zatem obowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.
Świadczenie w interesie pracownika a nie pracodawcy
Urząd wniósł skargę do WSA w Rzeszowie, zarzucając, że stanowisko organu jest błędne. Argumentował, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13, za przychód pracownika może być uznane tylko takie świadczenie, które zostało spełnione w interesie pracownika a nie pracodawcy. Świadczenie takie powinno przynieść korzyść pracownikowi w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego, czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usług, aby podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej.
WSA: Organy dokonały błędnej wykładni
Rozpatrując skargę Urzędu Miasta na interpretację dyrektora KIS, WSA w Rzeszowie przyznał rację Urzędowi Miasta.
W wyroku z 12 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Rz 709/17 WSA orzekł, że organy skarbowe dokonały błędnej wykładni art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.
WSA stwierdził, że niezależnie od regulacji przyjętej przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT, limitującej zwolnienie od podatku wyłącznie diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, tego rodzaju świadczenia nie stanowią przychodu określanego jako wartość innych nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 tej ustawy. W efekcie wydatki poniesione przez pracodawcę na zwrot kosztów dojazdu nie stanowią przychodu dla pracownika, co powoduje, że wnioskodawca nie ma w tym zakresie obowiązku obliczania i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok i oddalił skargę. NSA nie podzielił stanowiska WSA. Stwierdził, że nieadekwatne było powołanie wyroku TK 7/13, ponieważ dotyczył on świadczeń niepieniężnych, a w przedmiotowej sprawie chodziło o świadczenie wypłacane w pieniądzu. Stanowisko strony skarżącej i WSA byłoby słuszne, gdyby Urząd Miasta przekazywał pracownikom bilety.
NSA stwierdził, że otrzymywane przez pracowników kwoty należy uznać za związane ze stosunkiem pracy. NSA podkreślił, że miała to być wypłata ryczałtowa niezależnie od tego czy koszty zostały przez pracowników poniesione. Zatem należy uznać, że w przedmiotowej sprawie wystąpi świadczenie ze stosunku pracy.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lutego 2020 r. sygn. akt II FSK 642/18
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
