W latach 2005-2008 podatnik wykazywał VAT do zwrotu. Obecnie po wyroku ETS w sprawie Magoora skorygował ten okres wykazując większe kwoty do zwrotu.
Czy różnica między tymi kwotami jest nadpłatą w rozumieniu Ordynacji podatkowej?
Czy od zwróconych kwot należą się w tej sytuacji odsetki?
Procedurę zwrotu nadpłaty stosuje się jedynie w przypadku, gdy nie znajduje zastosowania procedura zwrotu różnicy podatku. Z nadpłatą podatku, w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dalej o.p. będziemy mieli do czynienia w sytuacji, w której miesięczne rozliczenie VAT było błędnie sporządzone przez podatnika, w wyniku czego podatek należny został zawyżony i przewyższył kwotę podatku naliczonego wg ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dalej u.p.t.u. stanowiącego, że w przypadku gdy kwota podatku naliczonego jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy (art. 87 u.p.t.u.). Często różnicę tę mylnie utożsamia się z nadpłatą. Jest to jednak zupełnie inna instytucja prawa podatkowego. Instytucję stwierdzenia nadpłaty stosuje się w przypadku zobowiązań wynikających z podatku od towarów i usług jedynie w przypadku, w którym zastosowania nie znajdzie procedura zwrotu różnicy podatku.
Zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Wyjątek stanowi tu różnica podatku podlegająca zwrotowi w kwocie przekraczającej wartość podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów lub usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, powiększonej o 22% obrotu podatnika opodatkowanego stawkami niższymi niż stawka podstawowa VAT (22%). Podlega ona zwrotowi w terminie 180 dni od dnia złożenia deklaracji podatkowej (art. 87 u.p.t.u.). W przypadku, gdy urząd skarbowy nie zwróci różnicy podatku w wyżej określonych terminach, kwota różnicy traktowana jest jako nadpłata podatku podlegająca oprocentowaniu w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej (art. 87 ust. 7 u.p.t.u.).
Przepis ten oznacza, że niezwrócona w ustawowym terminie kwota różnicy podatku podlega oprocentowaniu w wysokości równej wysokości odsetek za zwłokę pobieranych od zaległości podatkowych. Przepis ten określa tylko wysokość oprocentowania należnego podatnikowi w sytuacji niedotrzymania terminu zwrotu podatku przez urząd skarbowy.
Podsumowując, z nadpłatą podatku w rozumieniu o.p. będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy miesięczne rozliczenie VAT było błędnie dokonane przez podatnika (w wyniku czego podatek należny został zawyżony i przewyższył kwotę podatku naliczonego).
Niezwrócona przez urząd w ustawowym terminie nadpłata podlega oprocentowaniu w wysokości równej wysokości odsetek za zwłokę pobieranych od zaległości podatkowych.
Czy różnica między tymi kwotami jest nadpłatą w rozumieniu Ordynacji podatkowej?
Czy od zwróconych kwot należą się w tej sytuacji odsetki?
Procedurę zwrotu nadpłaty stosuje się jedynie w przypadku, gdy nie znajduje zastosowania procedura zwrotu różnicy podatku. Z nadpłatą podatku, w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dalej o.p. będziemy mieli do czynienia w sytuacji, w której miesięczne rozliczenie VAT było błędnie sporządzone przez podatnika, w wyniku czego podatek należny został zawyżony i przewyższył kwotę podatku naliczonego wg ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dalej u.p.t.u. stanowiącego, że w przypadku gdy kwota podatku naliczonego jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy (art. 87 u.p.t.u.). Często różnicę tę mylnie utożsamia się z nadpłatą. Jest to jednak zupełnie inna instytucja prawa podatkowego. Instytucję stwierdzenia nadpłaty stosuje się w przypadku zobowiązań wynikających z podatku od towarów i usług jedynie w przypadku, w którym zastosowania nie znajdzie procedura zwrotu różnicy podatku.
Zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Wyjątek stanowi tu różnica podatku podlegająca zwrotowi w kwocie przekraczającej wartość podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów lub usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, powiększonej o 22% obrotu podatnika opodatkowanego stawkami niższymi niż stawka podstawowa VAT (22%). Podlega ona zwrotowi w terminie 180 dni od dnia złożenia deklaracji podatkowej (art. 87 u.p.t.u.). W przypadku, gdy urząd skarbowy nie zwróci różnicy podatku w wyżej określonych terminach, kwota różnicy traktowana jest jako nadpłata podatku podlegająca oprocentowaniu w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej (art. 87 ust. 7 u.p.t.u.).
Przepis ten oznacza, że niezwrócona w ustawowym terminie kwota różnicy podatku podlega oprocentowaniu w wysokości równej wysokości odsetek za zwłokę pobieranych od zaległości podatkowych. Przepis ten określa tylko wysokość oprocentowania należnego podatnikowi w sytuacji niedotrzymania terminu zwrotu podatku przez urząd skarbowy.
Podsumowując, z nadpłatą podatku w rozumieniu o.p. będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy miesięczne rozliczenie VAT było błędnie dokonane przez podatnika (w wyniku czego podatek należny został zawyżony i przewyższył kwotę podatku naliczonego).
Niezwrócona przez urząd w ustawowym terminie nadpłata podlega oprocentowaniu w wysokości równej wysokości odsetek za zwłokę pobieranych od zaległości podatkowych.