Odpowiedź:

Poniesione przez Państwa wydatki nie będą stanowiły przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie:

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13 uznał, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f., są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Zdaniem Trybunału, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie podatnika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał na podstawie analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. mogą być uznane świadczenia, które:
– zostały spełnione za zgodą pracownika (tj. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
– zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
– stanowią wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść (niedostępną w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
A zatem biorąc pod uwagę powyższe poniesione przez Państwa wydatki nie będą stanowiły przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Analogiczne stanowisko zajmują obecnie organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 października 2015 r., IBPB-2-1/4511-345/15/BD, wskazuje, iż „koszty związane z uzyskaniem wiz, kosztów szczepień i badań medycznych niezbędnych w przypadku podróży służbowych do krajów, w których są one wymagane dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową nie będą generować po ich stronie powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli bowiem koszty te (koszty szczepień i badań medycznych) powodują zabezpieczenie się samego pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika wydatków na wypadek wynikłych okoliczności oraz pozostałych obowiązków narzuconych na pracodawcę odrębnymi przepisami prawa, to świadczenia te nie mogą stanowić przychodu podatkowego. Opłacenie przez pracodawcę kosztów wiz oraz niezbędnych kosztów szczepień i badań lekarskich pracownikom dokonywane jest w istocie w interesie pracodawcy. Pracodawca ponosi bowiem koszty, które są niezbędne by w ogóle pracownik mógł wyjechać w podróż służbową (koszty wiz, szczepień, badań lekarskich). Świadczenia tego rodzaju nie przyniosą wymiernej korzyści pracownikowi w postaci powiększenia jego aktywów bądź uniknięcia wydatków. Gdyby bowiem nie konieczność odbycia zagranicznej podróży służbowej tego rodzaju wydatki nie byłyby konieczne.”

Artur Kowalski, autor współpracuje z publikacją Vademecum Głównego Księgowego
Odpowiedzi udzielono  13.05.2016 r.