Czy nieściągalną wierzytelność zaliczyć w koszty w kwocie netto, czy brutto?

Zakładając, że spółka, jako podatnik VAT zaewidencjonowała do przychodów kwotę netto wynikającą z faktury, także koszty uzyskania przychodów powinna ona w tej sytuacji zaewidencjonować w kwocie netto - odpowiada ekspert Vademecum Głównego Księgowego.

Pytanie

Spółka komandytowa, w której udziałowcami są osoby fizyczne otrzymała od kancelarii prawnej w marcu pismo od komornika wystawionego w październiku 2013 r.o bezskuteczności egzekucji.
Czy mamy możliwość zaliczenia tej wierzytelności w koszty w marcu tego roku, czy też musimy cofnąć się do października 2013 r.?
Czy w koszty zalicza się kwota brutto nieściągniętej wierzytelności?

Odpowiedź

Spółka może w tym przypadku zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu marca 2014 r.
Zakładając, że spółka, jako podatnik VAT zaewidencjonowała do przychodów kwotę netto wynikającą z faktury, także koszty uzyskania przychodów powinna ona w tej sytuacji zaewidencjonować w kwocie netto.

Uzasadnienie

Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, uważa się m.in. wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Z treści pytania wynika, że spółka komandytowa otrzymała w miesiącu marcu 2014 r. pismo od komornika o bezskuteczności egzekucji. Autor pytania nie określa rodzaju otrzymanego pisma. Domniemywać jednak należy, że chodzi tu o postanowienie o nieściągalności. Jeżeli postanowienie to zostało uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, to nie ma przeszkód aby na jego podstawie zaliczyć wierzytelność do kosztów podatkowych.

Jak wynika z przytoczonych wyżej regulacji, aby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieściągalne wierzytelności podatnik musi posiadać stosowne postanowienie organu egzekucyjnego, które dodatkowo musi uznać jako odpowiadające stanowi faktycznemu (muszą być łącznie spełnione te dwie przesłanki). W tej więc sytuacji przyjmuje się, że podatnik może zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów najwcześniej w okresie, w którym takie postanowienie otrzymał – wcześniej bowiem nie mógłby go uznać jako odpowiadającego stanowi faktycznemu (zob. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 3 lipca 2013 r., IPTPB3/423-94/13-7/PM). W analizowanym przypadku podatnik otrzymał to postanowienie w marcu 2014 r. Zaliczenia więc nieściągalnej wierzytelności do kosztów podatkowych należy dokonać w rozliczeniu miesiąca marca 2014 r.

Z faktu, że spółka w ogóle zastanawia się czy powinna zaewidencjonować ww. koszty w kwocie brutto czy w kwocie netto, wnioskować należy, że spółka jest podatnikiem VAT, co przesądza o wystąpieniu kwoty brutto i kwoty netto przychodu. Rozliczanie kosztów uzyskania przychodów, to w tej sytuacji nic innego niż wyksięgowanie przychodów zaewidencjonowanych wcześniej jako należne. Przy założeniu, że jako podatnik VAT spółka zaewidencjonowała do przychodów należności w kwocie netto, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.f., koszty podatkowe także powinna rozliczyć w kwocie netto. Należny podatek od towarów i usług może ona natomiast skorygować odrębnie w deklaracji VAT.

Pytanie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego