Czy nierezydent zatrudniony na umowę o pracę w polskiej firmie i wykonujący pracę na terenie RP powinien mieć potrącane koszty uzyskania przychodu?
Nie ma podstaw, by pozbawiać pracownika posiadającego w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy prawa do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu. Należy go traktować w ten sam sposób, co polskich pracowników. Brak bowiem przepisów nakazujących opodatkowanie przychodów ze stosunku pracy takich osób w sposób zryczałtowany.
Otrzymywane przez osobę posiadającą ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej u.p.d.o.f., świadczenia z tytułu stosunku pracy zaliczają się do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Jeżeli świadczenia te są jedynymi przychodami uzyskiwanymi przez takiego pracownika w Polsce, to tylko one będą w kraju podlegały opodatkowaniu. Proszę przy tym zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega dochód, rozumiany jako różnica między przychodem a kosztami jego uzyskania (art. 9 ust. 2 u.p.d.o.f.). Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy podatnika, którego miejsce zamieszkania znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę określone zostały ryczałtowo w kwotach od 139,06 zł miesięcznie (za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668,72 zł) lub nie więcej niż 2502,56 zł za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku pracy (art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 u.p.d.o.f.). Jeżeli roczne ryczałtowe koszty uzyskania przychodów są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych imiennymi biletami okresowymi (art. 22 ust. 11 u.p.d.o.f.).
Brak więc podstaw, by, ustalając dochód nierezydenta uzyskany na terytorium kraju, nie uwzględnić kosztów uzyskania przychodu z tego źródła. Stanowiłoby to naruszenie zasady opodatkowania dochodu. Naruszenie tej zasady jest, co prawda, możliwe w przypadku przychodów opodatkowanych ryczałtowo, a wskazanych w art. 29 u.p.d.o.f., nawet jednak w tym przypadku nierezydenci z krajów Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo ze Szwajcarii mają prawo opodatkować te przychody w zeznaniu rocznym, na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem kosztów podatkowych (art. 29 ust. 4 u.p.d.o.f.).
Nie ma podstaw, by pozbawiać pracownika posiadającego w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy prawa do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu. Należy go traktować w ten sam sposób, co polskich pracowników. Brak bowiem przepisów nakazujących opodatkowanie przychodów ze stosunku pracy takich osób w sposób zryczałtowany.
Otrzymywane przez osobę posiadającą ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej u.p.d.o.f., świadczenia z tytułu stosunku pracy zaliczają się do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Jeżeli świadczenia te są jedynymi przychodami uzyskiwanymi przez takiego pracownika w Polsce, to tylko one będą w kraju podlegały opodatkowaniu. Proszę przy tym zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega dochód, rozumiany jako różnica między przychodem a kosztami jego uzyskania (art. 9 ust. 2 u.p.d.o.f.). Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy podatnika, którego miejsce zamieszkania znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę określone zostały ryczałtowo w kwotach od 139,06 zł miesięcznie (za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668,72 zł) lub nie więcej niż 2502,56 zł za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku pracy (art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 u.p.d.o.f.). Jeżeli roczne ryczałtowe koszty uzyskania przychodów są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych imiennymi biletami okresowymi (art. 22 ust. 11 u.p.d.o.f.).
Brak więc podstaw, by, ustalając dochód nierezydenta uzyskany na terytorium kraju, nie uwzględnić kosztów uzyskania przychodu z tego źródła. Stanowiłoby to naruszenie zasady opodatkowania dochodu. Naruszenie tej zasady jest, co prawda, możliwe w przypadku przychodów opodatkowanych ryczałtowo, a wskazanych w art. 29 u.p.d.o.f., nawet jednak w tym przypadku nierezydenci z krajów Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo ze Szwajcarii mają prawo opodatkować te przychody w zeznaniu rocznym, na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem kosztów podatkowych (art. 29 ust. 4 u.p.d.o.f.).