Sprawa dotyczyła spółki, która zawarła umowę z Powiatowym Urzędem Pracy. Przedmiotem tej umowy było określenie szczegółowych warunków refundacji części kosztów poniesionych na wynagrodzenie, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne skierowanych bezrobotnych do 30. roku życia – na podstawie ustawy z 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Na podstawie tej umowy urząd zobowiązał się do refundacji przez okres 12 miesięcy części kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne poniesionych przez Spółkę w kwocie 1800,00 zł + 328,68 zł miesięcznie. Refundacja, o której mowa, stanowi pomoc de minimis. Zatrudniony pracownik otrzymał umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, a jego wynagrodzenie wynosi 1850 zł brutto. Składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez spółkę z tytułu tejże umowy o pracę, wynoszą 384,99 zł. Wynagrodzenia wypłacane są do 10 dnia następnego miesiąca i podatkowo ujmowane są w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu, którego dotyczą. Natomiast refundację Spółka otrzymuje w miesiącu następującym po miesiącu, którego refundacja dotyczy.
Spółka uważa, że prawidłowo nie zalicza do przychodów podatkowych refundacji wynagrodzenia, otrzymywanej z Powiatowego Urzędu Pracy w ramach pomocy de minimis, w miesiącu następującym po miesiącu, którego refundacja dotyczy oraz prawidłowo zalicza do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynagrodzenia brutto 1850 zł w miesiącu, za który jest należne.
Fiskus nie do końca się zgodził. Organ wskazał na art. 12 ust. 4 ustawy o CIT i wymienione tam przysporzenia, których wystąpienie nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego.
Chodzi tu o świadczenia finansowane lub współfinansowane ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów. Natomiast otrzymane przez spółkę środki finansowane są z Funduszu Pracy, na który pracodawcy są zobowiązani płacić składki. Dlatego też otrzymane przez Spółkę środki, pomimo że stanowią pomoc de minimis, nie mają powiązania ani z programami operacyjnymi współfinansowanymi ze środków europejskich, ani też nie pochodzą z budżetu państwa czy budżetu jednostek samorządu terytorialnego. Zatem otrzymane przez spółkę środki pieniężne na sfinansowanie działań w zakresie wynagrodzenia pracowników (dofinansowanie), stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.
Fiskus zgodził się natomiast ze spółką, że naliczone wynagrodzenie pracownika ujęte w księgach rachunkowych w kwocie wynikającej ze stosunku pracy, pomimo że refundacja nie pokrywa całej kwoty, zalicza się do kosztów uzyskania przychodu.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 lipca 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-403/16/MS
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz
|