W przedmiotowej sprawie podatnik w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wybudował na dzierżawionej nieruchomości zakład produkcyjny. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, jako inwestycja w obcym środku trwałym przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Amortyzację rozpoczęto w czasie kiedy budowa budynku nie była jeszcze zakończona - nie dopuszczono do jego użytkowania.
Zdaniem podatnika skoro ustawodawca w art. 22a ust. 2 pkt 1–3 ustawy o PIT nie przewidział żadnych szczególnych warunków uprawniających do amortyzowania środków w nim wymienionych, to w żadnym razie nie można tych warunków zapożyczać z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT.
Jednak według organu podatkowego budynek będący inwestycją w obcym środku trwałym może podlegać amortyzacji tylko i wyłącznie jeżeli został przyjęty do używania. Dlatego też w świetle art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o PIT, nie mógł być wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegać amortyzacji.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Sąd potwierdził stanowisko organu wskazując, że przesłanka kompletności i zdatności do użytku środka trwałego jest ogólną zasadą amortyzacji. Zdaniem sądu konieczność interpretowania przepisów art. 22a ust. 2 ustawy o PIT w powiązaniu z jego ust. 1 wynika z celu regulacji ustawy podatkowej, ale i zasad wykładni systemowej.
Dlatego też jeżeli przejęty przez podatnika do ewidencji środków trwałych budynek wybudowany na cudzym gruncie nie jest obiektem zakończonym pod względem technicznym i fizycznym (odpowiada pojęciu stanu surowego zamkniętego) i – co więcej – nie został dopuszczony do użytkowania stosownie do przepisów ustawy – Prawo budowlane, to brak jest uzasadnienia dla dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu wykorzystania budynku.
Wyrok NSA z 5 lutego 2013 r., II FSK 1222/11