Język postępowania: włoski(2023/C 63/34)
(Dz.U.UE C z dnia 20 lutego 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, D. Triantafyllou i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Francesca Corneli, Europejski Bank Centralny
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
1) uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 12 października 2022 r. w sprawie T-502/19, Francesca Corneli/EBC, doręczonego Komisji w tym samym dniu,
2) oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji jako niedopuszczalnej, a ponadto jako bezzasadnej i obciążenie skarżącej kosztami postępowania w obu instancjach.
3) ewentualnie, uchylenie wyroku Sądu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania Komisja Europejska podnosi pięć zarzutów.
W ramach zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 263 TFUE, ponieważ błędnie uznał, że decyzje zaskarżone w pierwszej instancji dotyczyły bezpośrednio i indywidualnie skarżącej, oraz że skarżąca miała niezależny interes we wniesieniu skargi o stwierdzenie nieważności, a także dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych sprawy.
W ramach zarzutu drugiego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 84 regulaminu Sądu, gdy rozpatrywał zarzut dotyczący naruszenia art. 70 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 385 z dnia 1 września 1993 r. w sprawie wersji skonsolidowanej prawa bankowego i kredytowego (zwanego dalej "wersją skonsolidowaną prawa bankowego"). Zarzut ten nie został podniesiony w skardze i nie mógł zostać podniesiony później na etapie odpowiedzi na skargę, ponieważ nie opierał się na kwestiach prawnych i faktycznych, które ujawniłyby się dopiero w trakcie postępowania. Ewentualnie, Sąd naruszył zasadę dyspozycyjności i zakaz badania z urzędu okoliczności związanej z materialną zgodnością z prawem zaskarżonego aktu.
W ramach trzeciego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 1 oraz art. 70 ust. 1 ujednoliconej wersji prawa bankowego, dokonując błędnej wykładni przesłanek rozwiązania organów administracyjnych i nadzorczych instytucji kredytowej przewidzianych w drugim z tych przepisów zgodnie z ogólnymi zasadami wykładni prawa włoskiego. Sąd dokonał błędnej wykładni wspomnianego art. 70, nie uwzględnił konieczności dokonania wykładni systematycznej, historycznej i teleologicznej zgodnie z Konstytucją Republiki Włoskiej, a ponadto nie uwzględnił orzecznictwa krajowego.
W ramach zarzutu czwartego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 288 ust. 3 TFUE poprzez błędne stwierdzenie, że art. 70 ust. 1 skonsolidowanej wersji prawa bankowego nie może być interpretowany w sposób zgodny z art. 29 dyrektywy 2014/59/UE 2 . W szczególności Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek dołożenia wszelkich starań, w ramach przysługujących mu uprawnień, w celu zapewnienia pełnej skuteczności spornej dyrektywy, przy uwzględnieniu całości prawa krajowego i zastosowaniu uznanych w nim metod wykładni, oraz osiągnięcia rezultatu zgodnego z celem dyrektywy.
W ramach zarzutu piątego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 oraz art. 288 ust. 2 i 3 TFUE, zakazując Europejskiemu Bankowi Centralnemu oparcia jego działania na przepisach dyrektyw mających bezpośrednią skuteczność oraz nakazując mu stosowanie krajowych przepisów transponujących sprzecznych z tymi dyrektywami.
1 Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287 s. 63).
2 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 73, s. 190).
