Język postępowania: niemiecki(2022/C 73/26)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lutego 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Covestro Deutschland AG (przedstawiciele: T. Hartmann, M. Kachel, D. Fouquet, Rechtsanwälte)
Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swego odwołania wnosząca je podnosi cztery zarzuty.
Zarzuty pierwszy i drugi: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym i obowiązku uzasadnienia
W ramach dwóch pierwszych zarzutów wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się naruszenia przepisów unijnego prawa proceduralnego, a mianowicie przysługującego skarżącej przed nim prawa do bycia wysłuchanym oraz ciążącego na Sądzie obowiązku uzasadnienia swego rozstrzygnięcia. Ze względu na te naruszenia Sąd wyciągnął błędny wniosek o istnieniu pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
Część pierwsza każdego z tych dwóch zarzutów dotyczy braku wzięcia przez Sąd pod uwagę w przeprowadzonej przezeń analizie pomocy państwa podniesionej przez skarżącą przed nim argumentacji dotyczącej określenia kwoty dopłaty, o której mowa w § 19 ust. 2 Stromnetzentgeltverordnung (rozporządzenia federalnego w sprawie opłat za użytkowanie sieci, zwanego dalej "rozporządzeniem StromNEV") (pkt 8 zaskarżonego wyroku).
Część druga każdego z tych dwóch zarzutów dotyczy braku wzięcia przez Sąd pod uwagę podniesionej przez skarżącą przed nim argumentacji w zakresie dotyczącym określenia kwoty dopłaty, o której mowa w § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV (pkt 12, 94, 103, 129, 135 i 146 zaskarżonego wyroku).
Część trzecia każdego z tych dwóch zarzutów dotyczy braku wzięcia przez Sąd pod uwagę podniesionej przez skarżącą przed nim argumentacji w zakresie dotyczącym braku zwrotu wszystkich utraconych przychodów i kosztów poniesionych w efekcie przyznania zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci (pkt 130 i 143 zaskarżonego wyroku).
Część czwarta każdego z tych dwóch zarzutów dotyczy braku wzięcia przez Sąd pod uwagę w przeprowadzonej przezeń analizie państwowego charakteru zasobów podniesionej przez skarżącą przed nim argumentacji w zakresie dotyczącym nieważności decyzji wydanej w 2011 r. przez Bundesnetzagentur (pkt 107 i 125 zaskarżonego wyroku).
Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE
W ramach trzeciego zarzutu odwołania wnosząca je podnosi ponadto, że Sąd dopuścił się naruszenia unijnego prawa materialnego, uznając, że przewidziana w § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV dopłata stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (pkt 78-145 zaskarżonego wyroku).
W pierwszej kolejności, wnosząca odwołanie podnosi w tym względzie, że w ramach przeprowadzanej analizy Sąd zastosował błędne pod względem prawnym kryteria pomocy państwa uznając, iż sporna dopłata stanowi korzyść. Sąd błędnie przyjął, że doszło do przysporzenia korzyści i nie wziął pod uwagę wynikającego z natury rzeczy i systematyki rozporządzenia StromNEV braku selektywnego charakteru środka.
W drugiej kolejności, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd błędnie uznał, iż przewidziana w § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV dopłata stanowi pomoc przyznaną przy użyciu zasobów państwowych. W tym względzie, już na etapie oceny państwowego charakteru zasobów Sąd oparł ją na błędnym założeniu i błędnie doszedł do wniosku o istnieniu obowiązkowego obciążenia mającego świadczyć o państwowym charakterze zasobów.
W trzeciej kolejności, wnosząca odwołanie twierdzi też, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa, dochodząc do wniosku o istnieniu kontroli państwowej nad zasobami pochodzącymi z pobierania przewidzianej w § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV dopłaty.
Zarzut czwarty: naruszenie zasady niedyskryminacji
Wreszcie, czwarty z zarzutów odwołania został oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji polegającym, po pierwsze, na tym, że Sąd nie wziął pod uwagę bezprawnej różnicy w traktowaniu zaistniałej pomiędzy nakazanym w spornej decyzji Komisji odzyskaniu spornej pomocy a ustanowionym w § 32 ust. 7 rozporządzenia StromNEV z 2013 r. przepisem przejściowym; po drugie, na tym, że Sąd wprowadził bezprawne rozróżnienie pomiędzy dużymi odbiorcami energii elektrycznej a innymi kategoriami odbiorców; i, po trzecie, na tym, że Sąd bezzasadnie potraktował w ten sam sposób antycyklicznych i dużych odbiorców energii (pkt 192-210 zaskarżonego wyroku).
