Język postępowania: angielski(2022/C 73/22)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lutego 2022 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Novolipetsk Steel PAO (przedstawiciele: M. Krestiyanova i N. Tuominen, adwokaci)
Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska i Eurofer, European Steel Association, ASBL
Żądania
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku;
- wydanie orzeczenie ostatecznego w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala,
- tytułem żądania ewentualnego, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości oraz kosztami postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Podstawą odwołania są następujące zarzuty:
- Po pierwsze, Sąd naruszył prawo dokonując błędnej wykładni art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego 1 , dokonał błędnych ustaleń faktycznych oraz przeinaczył dowody. Sąd wyszedł z założenia, że odnośny produkt był półproduktem i nie przedstawił żadnego uzasadnienia dlaczego przychylił się po prostu w tym względzie do stanowiska Komisji. Jednakże, jest to podstawowa sporna kwestia między stronami, która znacząco wpływa na sposób, w jaki powinien być stosowany art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Nie przeprowadzając badania tej spornej kwestii, ani nie dokonując oceny jej znaczenia do celów stosowania art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Sąd odmówił przyznania, że bez rozstrzygnięcia tej podstawowej spornej kwestii między stronami, niemożliwe jest ustalenie, czy Komisja prawidłowo zastosowała w niniejszym postępowaniu art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.
- Po drugie, Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie dokonując wykładni art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz nie badając zasadniczych argumentów i nie przedstawiając uzasadnienia. Pod egidą Sądu Komisja wyraźnie przekroczyła granice okresu objętego dochodzeniem lub odnośnego okresu, uznając rok 2008 za "ostatni reprezentatywny rok" w następstwie kryzysu finansowego. Wnosząca odwołanie twierdzi w związku z tym, że stwierdzenie w zaskarżonym wyroku szkody jest obarczone błędem, gdyż nie jest ono wynikiem wyważenia istotnych pozytywnych i negatywnych czynników. W tym kontekście wnosząca odwołanie podnosi, że obniżenie kosztów produkcji przemysłu Unii powinno być między innymi powiązane z sytuacją przemysłu Unii w następstwie ogólnego kryzysu finansowego w 2012 r. Jednakże Sąd odmówił nawet rozważenia kwestii, czy kryzys finansowy wpłynął również na ogniwa łańcucha szkody.
- Po trzecie, Sąd naruszył prawo dokonując błędnej wykładni art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego oraz nie badając wszystkich argumentów, w tym także tych podniesionych przez sam Sąd. Sąd odstąpił od własnego orzecznictwa, uznając niezgodnie z prawem, że dostosowania z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego mogą również zostać wykorzystane w drodze analogi do obliczenia marginesu szkody. Dostosowanie ze względu na koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk ceny eksportowej CIF wnoszącej odwołanie do celów marginesu szkody jest błędne, nieracjonalne i stanowi oczywisty błąd w ocenie, gdyż jedyną mającą znaczenie ceną eksportową jest rynkowa cena CIF na granicy Unii przy wprowadzeniu na rynek Unii i konkurencyjna cena rynkowa przemysłu Unii. Twierdzenia wnoszącej odwołanie znajdują potwierdzenie w wyroku Sądu, Hansol Paper/Komisja, T-383/17 2 (pkt 196-204).
