Język postępowania: niemiecki(2022/C 398/22)
(Dz.U.UE C z dnia 17 października 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny, Belegging-Maatschappij "Far-East" BV
Żądania wnoszącego odwołanie
1. uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 22 czerwca 2022 r. w sprawie T-797/19, Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji i Belegging-Maatschappij "Far-East"/EBC;
2. stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 listopada 2019 r., którą EBC cofnął wnoszącemu odwołanie zezwolenie na prowadzenie działalności jako instytucji kredytowej;
3. pomocniczo, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej, jeżeli Trybunał uzna, że nie jest w stanie wydać orzeczenia w sprawie;
4. obciążenie EBC kosztami wnoszącego odwołanie.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie powołuje siedem zarzutów.
Po pierwsze, Sąd przekroczył granice swojej właściwości i naruszył prawo Unii w postaci art. 263 TFUE poprzez wyraźne rozstrzygnięcie spornych kwestii dotyczących wykładni i stosowania krajowego prawa austriackiego.
Po drugie, Sąd powinien był odmówić właściwości EBC,
a) ponieważ EBC nie jest właściwy w zakresie decyzji dotyczących przepisów w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;
b) ponieważ EBC nie ma uprawnień do stosowania prawa krajowego;
c) ponieważ EBC jest uprawniony wyłącznie do ustanawiania sankcji w celu stosowania prawa Unii mającego bezpośrednie zastosowanie, oraz
d) ponieważ nadzór sprawowany przez EBC ogranicza się do kombinacji działalności depozytowej i kredytowej.
Po trzecie, przyjęcie przez Sąd, że spełnione są przesłanki § 31 ust. 3 pkt 2 FM-GWG 1 i art. 67 ust. 1 lit. o) CRD IV 2 , opiera się na błędnym zrozumieniu przesłanek tych przepisów, a ponadto na błędnym zrozumieniu przyjętego przez Sąd orzecznictwa administracyjnego i sądowego na szczeblu krajowym.
Po czwarte, oddalenie zarzutów skargi, które są oparte na przyjęciu istnienia podstawy cofnięcia zezwolenia na mocy art. 67 ust. 1 lit. d) CRD IV i które zgodnie z zaskarżonym wyrokiem nie dotyczą zasadniczych względów cofnięcia zezwolenia, jest obarczone błędami odpowiadającymi błędom rozpatrywanym w ramach trzeciego zarzutu odwołania.
Po piąte, w ramach rozpatrywania zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności, Sąd nie odniósł się konkretnie do tego zarzutu.
Po szóste, oddalenie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia prawa do obrony wnoszącego odwołanie, opiera się na błędnym założeniu prawnym, że istotne są jedynie rzekome naruszenia w przeszłości, a nie sytuacja w chwili cofnięcia zezwolenia.
Po siódme, zaskarżony wyrok jest obarczony błędami proceduralnymi, które naruszają interesy wnoszącego odwołanie. W szczególności Sąd nie zwrócił uwagi wnoszącego odwołanie na zasadniczą zmianę własnego poglądu prawnego, a następnie nie umożliwił mu przedstawienia aspektów faktycznych i prawnych istotnych z punktu widzenia tego zmienionego poglądu.
