Język postępowania: angielski(2022/C 2/19)
(Dz.U.UE C z dnia 3 stycznia 2022 r.)
Strony
Strona wnosząca odwołanie: Interessengemeinschaft der Grenzhändler (IGG) (przedstawiciele: M. Bauer, F. von Hammerstein, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Dansk Erhverv, Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania strony wnoszącej odwołanie:
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;
- oddalenie skargi;
- obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania;
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżony wyrok jest obarczony wieloma naruszeniami prawa. Dokonano w nim błędnej wykładni różnych pojęć prawnych z zakresu prawa pomocy państwa, w tym pojęcia "poważnych trudności" dotyczącego konieczności wszczęcia formalnego postępowania, pojęcia "dostatecznie bezpośredniego związku" między korzyścią a budżetem państwa w celu ustalenia kryterium "zasobów państwowych" oraz pojęcia "podzielności" dotyczącego różnych części wyroku. W zaskarżonym wyroku Sąd pominął również kilka przedstawionych mu argumentów i dokonał przeinaczenia lub błędnej interpretacji decyzji Komisji C(2018) 6315 final z dnia 4 października 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.44865 (2016/FC) - Niemcy - Domniemana pomoc państwa dla niemieckich sklepów przygranicznych z napojami lub twierdzeń strony wnoszącej odwołanie oraz nie przedstawił uzasadnienia.
Co do szczegółów, strona wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:
1) Sąd naruszył prawo i błędnie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE) dokonując przy ocenie kryterium "zasobów państwowych" błędnej wykładni konieczności istnienia "dostatecznie bezpośredniego związku" między korzyścią a budżetem państwa
2) Sąd naruszył prawo i błędnie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE), stosując błędne kryterium oceny przez Komisję kryterium "zasobów państwowych" w przypadku trudności w wykładni mających zastosowanie przepisów, których naruszenie może podlegać grzywnie.
- Część 1: Sąd naruszył prawo w pkt 159-164, odrzucając możliwość zastosowania opracowanego przez Komisję kryterium "uzasadnionych i poważnych wątpliwości".
- Część 2: Sąd naruszył prawo w pkt 140-158, wymagając dodatkowego kryterium ("konieczności stopniowego wyjaśniania przepisów prawnych") w stosunku do opracowanego przez Komisję kryterium "uzasadnionych i poważnych wątpliwości".
3) Sąd naruszył prawo w pkt 166-203, stosując do przeprowadzonej przez Komisję oceny kryterium zasobów państwowych kryterium wykraczające poza kryterium "uzasadnionych wątpliwości".
4) Sąd naruszył prawo w pkt 166-203 w odniesieniu do wszystkich sześciu kolejnych motywów uzupełniających, na podstawie których Sąd uznał, że Komisja napotkała na "poważne trudności".
- Część pierwsza: Sąd naruszył prawo w pkt 166 w odniesieniu do związku między nienakładaniem grzywien a nienakładaniem kaucji.
- Część druga: Sąd naruszył prawo w pkt 169-175 w odniesieniu do braku podstawy prawnej w prawie niemieckim.
- Część trzecia: Sąd naruszył prawo w pkt 175-177 w odniesieniu do rozbieżności opinii prawnych w Niemczech.
- Część czwarta: Sąd naruszył prawo w pkt 178-182 w odniesieniu do stosowania odstępstwa w Niemczech.
- Część piąta: Sąd naruszył prawo w pkt 183-190 w odniesieniu do motywacji władz lokalnych.
- Część szósta: Sąd naruszył prawo w pkt 191-195 w odniesieniu do konieczności zbadania ram prawnych leżących u podstaw sprawy.
- Część siódma: Sąd naruszył prawo w pkt 196-202 w odniesieniu do wykładni prawa zastosowanej przez niemieckie władze lokalne w oparciu o "wniosek przez analogię".
5) Sąd naruszył prawo, odrzucając dodatkowe argumenty podniesione przez stronę wnoszącą odwołanie na poparcie tezy, że Komisja nie napotkała na "poważne trudności".
- Część pierwsza: Sąd naruszył prawo w pkt 222-229, oddalając argument strony wnoszącej odwołanie dotyczący okoliczności, że prawo krajowe nie nakłada na władze obowiązku nakładania grzywien.
- Część druga: Sąd naruszył prawo w pkt 231-234, pomijając argument strony wnoszącej odwołanie, dotyczący wyroku Trybunału w sprawie Radlberger i naruszenia art. 34 TFUE.
6) Sąd naruszył prawo w pkt 238, stwierdzając nieważność całej decyzji Komisji, w tym części dotyczącej podatku VAT.
