Język postępowania: angielski(2022/C 119/27)
(Dz.U.UE C z dnia 14 marca 2022 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Altice Group Lux Sarl, dawniej New Altice Europe BV w likwidacji (przedstawiciele: R. Allendesalazar Corcho, H. Brokelmann, abogados)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszącej odwołanie
- Stwierdzenie nieważności art. 1, 2, 3 i 4 decyzji Komisji C(2018) 2418 final z dnia 24 kwietnia 2018 r, w której Komisja nałożyła grzywnę za dokonanie koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 1 (sprawa M.7993 - Altice/PT Portugal, postępowanie z art. 14 ust. 2) (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją");
- tytułem żądania ewentualnego - wykonanie nieograniczonego prawa orzekania poprzez znaczne obniżenie kwot grzywien nałożonych w art. 3 i 4 zaskarżonej decyzji, zmienionej wyrokiem Sądu;
- tytułem dalszego żądania ewentualnego - przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, związany orzeczeniem Trybunału co do kwestii prawnych;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącą odwołanie zarówno w postępowaniu odwoławczym jak i w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: zaskarżony wyrok narusza prawo, ponieważ oddala podniesiony przez Altice zarzut niezgodności z prawem.
Zaskarżony wyrok narusza prawo i zasadę proporcjonalności, a także zakaz podwójnego karania oparty na wspólnych porządkom prawnym państw członkowskich ogólnych zasadach, które dotyczą zbiegu przepisów prawnych, ponieważ oddala podniesiony przez Altice zarzut niezgodności z prawem (art. 277 TFUE) w odniesieniu do art. 14 ust. 2 lit. a) w związku z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Nie istnieje "obowiązek zgłoszenia" w art. 4 ust. 1 rozporządzenia 139/2004 odrębny od "obowiązku standstill" w art. 7 ust. 1 owego rozporządzenia, zważywszy że naruszenie art. 4 ust. 1 wymaga niewątpliwie "wprowadzenia w życie" koncentracji. Artykuł 4 ust. 1 i część pierwsza art. 7 ust. 1 dotyczą tego samego zachowania i służą temu samemu interesowi prawnemu. Możliwość nałożenia dwóch łącznych grzywien z tytułu art. 14 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 139/2004 jest niezgodna z wyżej wspomnianymi zasadami prawa Unii.
Zarzut drugi: zaskarżony wyrok narusza prawo, ponieważ zostało w nim zanegowane, iż poprzez nałożenie dwóch łącznych grzywien za to samo zachowanie zaskarżona decyzja naruszyła zasadę proporcjonalności i zakaz podwójnego karania.
Orzecznictwo Trybunału stanowi, że w wypadku, gdy zasada ne bis in idem nie sprzeciwia się nałożeniu na to samo przedsiębiorstwo dwóch grzywien w ramach jednej decyzji za te same okoliczności faktyczne, organ "winien niemniej jednak upewnić się, że te grzywny, rozpatrywane łącznie, są proporcjonalne do charakteru tego naruszenia". Zaskarżony wyrok nie jest zgodny z tym nakazem. Jedynie grzywna nałożona na mocy art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004 za naruszenie art. 7 ust. 1 owego rozporządzenia może być zgodna z wymogiem proporcjonalności. Druga grzywna, nałożona na mocy art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004, jest z definicji nadmierna, a zatem nieproporcjonalna, a także sprzeczna z zakazem podwójnego karania opartym na wspólnych porządkom prawnym państw członkowskich ogólnych zasadach, które dotyczą zbiegu przepisów prawnych.
Zarzut trzeci: zaskarżony wyrok narusza prawo poprzez zawartą w nim wykładnię pojęcia wprowadzenia w życie w art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.
Poprzez stwierdzenie, że już "możliwość wywierania decydującego wpływu" jest równoznaczna z wprowadzeniem w życie koncentracji, zaskarżony wyrok narusza prawo, ponieważ myli pojęcia "koncentracji" i "wprowadzenia w życie" oraz opiera się na błędnej wykładni wyroku z dnia 31 maja 2018 r. w sprawie C-633/16 Ernst & Young, który wyjaśnia, że transakcje, które nie są konieczne do uzyskania takiej zmiany kontroli, nie wchodzą w zakres art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, ponieważ nie mają powiązania funkcjonalnego z jej wprowadzeniem w życie.
Zarzut czwarty: zaskarżony wyrok narusza prawo poprzez zawartą w nim wykładnię pojęcia "prawo weta" do celów art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 lub, tytułem ewentualnym, przeinacza SPA, interpretując je jako przyznające "prawo weta".
Uznając - quod non - że sama "możliwość wywierania decydującego wpływu" jest równoznaczna z "wprowadzeniem w życie" koncentracji, art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004 wymaga trwałej zmiany kontroli wynikającej ze środków dających "prawo weta w sprawie strategicznych decyzji handlowych", to znaczy "uprawnienia pozwalające blokować" strategiczne zachowania przedsiębiorstwa. Zaskarżony wyrok narusza prawo, ponieważ rozciąga pojęcie "prawa weta" na sytuacje, które nie dają uprawnień do blokowania strategicznych decyzji. Tytułem ewentualnym, zaskarżony wyrok przeinacza SPA, interpretując jego ustalenia poprzedzające zamknięcie nabycia jako przyznające Altice "prawo weta".
Zarzut piąty: Sąd naruszył prawo, uznając, że wymiana informacji jest równoznaczna z "wprowadzeniem w życie" koncentracji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.
Zaskarżony wyrok narusza prawo poprzez stwierdzenie, że wymiana informacji w związku z koncentracją wchodzi w zakres art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, podczas gdy art. 101 TFUE i rozporządzenia (WE) nr 1/2003 2 zakładają mechanizm ex-post. Jest to niezgodnie z wyrokiem w sprawie C-633/16 i ograniczałoby zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Zaskarżony wyrok przeinacza również zaskarżoną decyzję poprzez uznanie, że zgodnie z tą decyzją wymiana informacji sama w sobie nie narusza art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, lecz jedynie "przyczyniła się" do wykazania naruszenia.
Zarzut szósty: Sąd naruszył prawo, oddalając podniesione przez Altice zarzuty niezgodności z prawem i braku proporcjonalności grzywien.
Zaskarżony wyrok narusza prawo poprzez stwierdzenie, że Altice dopuściła się niedbalstwa. Ponadto poziom grzywien wynikający zaskarżonego wyroku jest nie tylko niewłaściwy, lecz również jest nadmierny do tego stopnia, że jest nieproporcjonalny. Sąd naruszył zatem prawo poprzez niedokonanie znacznego obniżenia kwoty grzywien w wykonaniu swojego nieograniczonego prawa orzekania.
