Język postępowania: francuski(2021/C 138/68)
(Dz.U.UE C z dnia 19 kwietnia 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: Thierry Mariani (Paryż, Francja) i 22 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Skarżący wnoszą do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnoszą jeden jedyny zarzut, dotyczący naruszenia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"), europejskiej konwencji praw człowieka, zasad ogólnych uznanych w orzecznictwie, protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów posłów, Regulaminu Parlamentu Europejskiego i statutu posła.
Skarżący zarzucają zaskarżonemu aktowi, że pozwala on Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) uzyskać natychmiastowy i niezapowiedziany dostęp do wszystkich informacji oraz pomieszczeń posłów i ich asystentów bez nakazu wydanego przez niezależny sąd, co jest regułą w każdym państwie demokratycznym.
Skarżący krytykują również zaskarżony akt z tego względu, że ich zdaniem pozwala on OLAF-owi uzyskać dostęp do urządzeń prywatnych oraz wyciągów bankowych i rachunków bankowych posłów i ich asystentów.
Skarżący uważają, że takie dochodzenie, takie metody śledcze, będą mogły zostać uruchomione przez OLAF na podstawie zwykłego anonimowego doniesienia i obawiają się, że posłowie - zwłaszcza gdy należą do opozycji parlamentarnej - będą narażeni na presję, szantaż i inne formy zastraszenia na podstawie zwykłego anonimowego doniesienia, co może pozwolić zaciążyć na ich działalności parlamentarnej.
Skarżący twierdzą również, że kontroler gwarancji proceduralnych nie jest bynajmniej niezależnym organem, jak ma to miejsce w przypadku sędziego śledczego w stosunku do kontrolerów będących członkami organów ścigania, jako że ten kontroler jest mianowany przez Komisję i jego środki zależą od tej instytucji. Skarżący uważają, że taki system nie zapewnia żadnej gwarancji bezstronności wobec wybranych w wyborach członków opozycji, w stosunku do których mogą być prowadzone dochodzenia OLAF-u.
Skarżący zarzucają także zaskarżonemu aktowi, że podważa ona zasady ogólne prawa Unii ustanowione w art. 7 i 8 karty, ponieważ pozwalają OLAF-owi uzyskać dostęp do informacji, które go nie dotyczą i które nie dotyczą również Parlamentu lub jakiejkolwiek innej instytucji europejskiej.
Wreszcie, skarżący uważają, że zaskarżony akt podważa zasady ogólne prawa Unii ustanowione w art. 8 i 9 protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów posłów, gdyż zaskarżone rozporządzenie pozwala OLAF-owi naruszyć immunitet posłów, w sytuacji gdy instytucja sądownicza nie zażądała uprzednio ani, a fortiori, nie uzyskała uchylenia immunitetu parlamentarnego danych posłów i gdy w grę nie wchodzi ujęcie na gorącym uczynku. Zdaniem skarżących zaskarżone rozporządzenie umożliwia OLAF-owi, a tym samym Parlamentowi Europejskiemu, który zwróciłby się do tego urzędu z odpowiednim wnioskiem, obejście immunitetu i nietykalności posłów, aby uzyskać dostęp do danych, do których OLAF nie miałby inaczej dostępu.