Język postępowania: niderlandzki(2019/C 82/18)
(Dz.U.UE C z dnia 4 marca 2019 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten in Nederland, Stichting Het Groninger Landschap, It Fryske Gea, Stichting Het Drentse Landschap, Stichting Het Overijssels Landschap, Stichting Het Geldersch Landschap, Stichting Flevo-Landschap, Stichting Het Utrechts Landschap, Stichting Landschap Noord-Holland, Stichting Het Zuid-Hollands Landschap, Stichting Het Zeeuwse Landschap, Stichting Het Noordbrabants Landschap, Stichting Het Limburgs Landschap (pełnomocnicy: adwokaci P. Kuypers, M. de Wit)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Vereniging Gelijkberechtiging Grondbezitters, Exploitatiemaatschappij De Berghaaf BV, Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe, BV Landgoed Den Alerdinck II, Landgoed Ampsen BV, Pallandt van Keppel Stichting, Landgoed Kasteel Keppel BV, Baron van Lynden, Stichting het Lijndensche Fonds voor Kerk en Zending, Landgoed Welna BV, Landgoed "Huis te Maarn" BV, Vicariestichting De Vijf Capellarijen/Ambachtsheerlijkheid Kloetinge, Maatschappij tot Exploitatie van het Landgoed Tongeren onder Epe BV, Landgoed Anderstein NV, Landgoed Bekspring BV, Landgoed Nijenhuis en Westerflier BV, Landgoed Caprera BV, Landgoed Schapenduinen BV, Stichting Schapenduinen, Landgoed de Noetselenberg BV
Żądania wnoszących odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: Sąd błędnie uznał skargę wniesioną przez VGG za dopuszczalną
Sąd błędnie zastosował kryterium, które VGG powinno spełnić, aby mogło zostać uznane za stronę zainteresowaną (istnienie stosunku konkurencji miedzy VGG a wnoszącymi odwołanie, jak też istnienie ryzyka, że przyznana pomoc wywrze konkretny wpływ na sytuację VGG i zakłóci wskazany stosunek konkurencji).
Sąd bezpośrednio powiązał legitymacje procesową VGG i jego członków z legitymacją procesową Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe, która jako jedyna spośród skarżących z 2008 r. nadal uczestniczy w postępowaniu.
W tym względzie Sąd nie ustalił jednak, wcale lub w wystarczającym zakresie, w odniesieniu do jakich konkretnie działań wnoszący odwołanie i Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe pozostają wzajemnie w stosunku konkurencji. Sąd błędnie wyszedł zatem z założenia, że miedzy wnoszącymi odwołanie a Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe istnieje stosunek konkurencji.
W oparciu o to założenie istnienia stosunku konkurencji Sąd błędnie doszedł następnie do wniosku, że pomoc wywarła konkretny wpływ na konkurencyjność członków VGG i zakłóciła tę konkurencyjność.
Na podstawie oceny legitymacji procesowej Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe Sąd nie mógł uznać, że skarga wniesiona przez VGG jest dopuszczalna.
Zarzut drugi: Sąd błędnie założył, że istnieją "poważne trudności"
Sąd błędnie stwierdził, że doszło do naruszenia przewidzianych w art. 108 ust. 2 TFUE praw proceduralnych. Uznając, że Komisja napotkała na "poważne trudności" przy ocenie zgodności uregulowań dotyczących subwencjonowania określonych organizacji ochrony przyrody nabywających obszary przyrodnicze (system PNB) z przepisami dotyczącymi pomocy państwa, sąd dopuścił się naruszenia prawa.
O istnieniu poważnych trudności nie świadczy ani przyjęta w decyzji kwalifikacja usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym jako "nietypowych" i "ogólnych", ani brak odrębnej księgowości. Nie zabrakło także mechanizmu ochronnego pozwalającego na uniknięcie nadmiernej rekompensaty.
