(Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii - Swobodny przepływ osób - Dyrektywa 2004/38/WE - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Artykuł 7 ust. 1 lit. a) - Pracownicy i osoby prowadzące działalność na własny rachunek - Artykuł 7 ust. 3 lit. c) - Prawo pobytu przez okres przekraczający trzy miesiące - Obywatel państwa członkowskiego, który wykonywał pracę najemną w innym państwie członkowskim przez okres dwóch tygodni - Niezamierzone bezrobocie - Zachowanie statusu pracownika przez co najmniej sześć miesięcy - Prawo do zasiłku dla bezrobotnych (jobseeker's allowance)Język postępowania: angielski
(2019/C 206/03)
(Dz.U.UE C z dnia 17 czerwca 2019 r.)
Sąd odsyłający
Court of Appeal
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Neculai Tarola
Strona pozwana: Minister for Social Protection
Sentencja
Artykuł 7 ust. 1 lit. a) i art. 7 ust. 3 lit. c) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że obywatel państwa członkowskiego, który wykonał swoje prawo do swobodnego przemieszczania się i uzyskał w innym państwie członkowskim status pracownika w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy ze względu na działalność, jaką wykonywał tam przez okres dwóch tygodni, na podstawie innej niż umowa o pracę na czas określony, przed pozostawaniem na niezamierzonym bezrobociu, zachowuje status pracownika przez dodatkowy okres co najmniej sześciu miesięcy w rozumieniu tych przepisów, pod warunkiem że zarejestrował się jako bezrobotny w odpowiednim urzędzie pracy.
To sąd odsyłający powinien określić, czy zgodnie z zagwarantowaną w art. 24 ust. 1 dyrektywy 2004/38 zasadą równego traktowania wspomniany obywatel dysponuje, w konsekwencji, prawem do otrzymywania świadczeń z pomocy społecznej lub, w danym wypadku, świadczeń z zabezpieczenia społecznego, tak jak gdyby był obywatelem przyjmującego państwa członkowskiego.
