Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE...

1.

potępia i zdecydowanie odrzuca handel ludźmi, który jest rozwijającą się branżą naznaczoną dojmującym i długotrwałym cierpieniem ludzkim doświadczanym przez wszystkie społeczeństwa i gospodarki;

2.

podkreśla fakt, że handel ludźmi jest współczesną formą niewolnictwa i poważnym przestępstwem, stanowiącym jedną z najgorszych form pogwałcenia praw człowieka, która nie może być akceptowana w społeczeństwach opierających się na poszanowaniu praw człowieka, w tym na równości płci; uważa dodatkowo, że do kwestii handlu ludźmi należy podchodzić w sposób całościowy, skupiając się nie tylko na wykorzystywaniu seksualnym, lecz także na pracy przymusowej, handlu narządami, przymusowym żebractwie, małżeństwach zawartych pod przymusem, nieletnich żołnierzach i handlu dziećmi;

3.

przypomina, że handel ludźmi to przestępstwo transgraniczne o charakterze globalnym, a wszelkie działania służące jego zwalczaniu powinny być podejmowane z uwzględnieniem przyczyn tego procederu oraz globalnych tendencji w jego zakresie; w związku z tym podkreśla znaczenie spójnego podejścia polityki UE w jej wymiarze wewnętrznym i zewnętrznym do kwestii zwalczania handlu ludźmi;

4.

zauważa, że handel ludźmi jako forma przestępczości zorganizowanej występuje zarówno w wymiarze transgranicznym, jak i w obrębie granic państw, co powoduje konieczność wprowadzania surowych przepisów prawa krajowego zakazujących handlu ludźmi, a także współpracy między państwami;

5.

potępia utrzymujący się w wielu krajach stan prawny polegający na braku odpowiedniego ustawodawstwa, które kwalifikowałoby handel ludźmi jako czyn przestępczy i skutecznie zwalczałoby ten proceder;

6.

ponadto potępia szeroki rozdźwięk pomiędzy literą prawa a jego stosowaniem, w tym z jednej strony ograniczony bądź nieistniejący dostęp do wymiaru sprawiedliwości dla ofiar, a z drugiej strony brak ścigania sprawców;

7.

ubolewa w szczególności nad faktem, że skala ujawniania ofiar cały wciąż jest znacznie mniejsza niż dane szacunkowe dotyczące osób będących ofiarami handlu ludźmi, a wskaźniki karalności wciąż są bardzo niskie; jest poważnie zaniepokojony faktem, że liczne ofiary handlu ludźmi są pozostawione bez odpowiedniego wsparcia i ochrony oraz nie są podejmowane działania ukierunkowane na przeciwdziałanie naruszeniom praw podstawowych takich osób;

8.

przypomina, że ofiary handlu ludźmi są często "niewidzialne" w kraju, w którym są wykorzystywane, i że napotykają na bariery spowodowane różnicami kulturowymi i językowymi, a wszystko to jeszcze bardziej utrudnia im zgłaszanie przestępstw, których padły ofiarą; wyraża ubolewanie nad faktem, że powyższe utrudnienia są nawet bardziej dotkliwe dla ofiar należących do grup szczególnie wrażliwych, takich jak kobiety i dzieci;

9.

podkreśla, że popyt na usługi seksualne w krajach rozwiniętych napędza handel ludźmi z krajów rozwijających się i wtrąca ludzi - zwłaszcza kobiety i dziewczęta - w sytuację podatności na zagrożenia; apeluje do państw członkowskich, by uznały za przestępstwo świadome korzystanie z usług ofiar handlu ludźmi;

10.

przypomina, że zorganizowane grupy przestępcze o wymiarze międzynarodowym przewożą swe ofiary - w sposób nielegalny lub za zgodą ofiar zwiedzionych oszukańczymi obietnicami - do obszarów bogatszych, szczególnie w odniesieniu do procederu wykorzystywania seksualnego, na których czele znajdują się państwa europejskie, gdzie znaleźć można zamożniejszych klientów;

11.

wyraża ubolewanie, że zgodnie z oświadczeniem prasowym szefa sztabu Europolu ponad 10 000 pozbawionych opieki dzieci uchodźców i migrantów zaginęło na terytorium Europy; zwraca uwagę UE i państw członkowskich na fakt, że duża liczba tych dzieci stała się ofiarami siatek zajmujących się handlem ludźmi do celów wykorzystywania seksualnego, żebractwem, nielegalnym i dochodowym handlem narządami do przeszczepów lub handlem niewolnikami;

12.

podkreśla bezwzględny wymóg rozróżnienia pojęcia handlu ludźmi od pojęcia przemytu migrantów; zauważa, że przemyt ludzi należy również do działalności grup przestępczości zorganizowanej i może prowadzić do sytuacji handlu ludźmi, podkreśla jednakże, że każde z tych dwóch pojęć wymaga podejmowania innych kroków prawnych i działań oraz wiąże się z innymi zobowiązaniami ze strony państwa; wzywa UE i jej państwa członkowskie do szkolenia służb odpowiedzialnych za przyjmowanie i ustalanie statusu migrantów / osób ubiegających się o azyl w drodze programów uświadamiających poświęconych prawidłowemu rozpoznawaniu przemytu i handlu ludźmi, szczególnie w odniesieniu do identyfikacji i ochrony dziecięcych ofiar handlu ludźmi oraz dzieci pozbawionych opieki zagrożonych tymże handlem;

13.

przypomina, że migranci wyrazili zgodę na przemyt, który kończy się z chwilą ich przybycia do miejsca docelowego, natomiast ofiary handlu ludźmi są wyzyskiwane za pomocą przymusu, wprowadzenia w błąd, znęcania się, bez wyrażenia żadnej zgody; podkreśla fakt, że oba te procedery mogą się krzyżować z powodu ryzyka, że grupy przestępcze szmuglujące uchodźców i innych migrantów do UE mogą wyzyskiwać ich jako ofiary handlu ludźmi, co się tyczy zwłaszcza małoletnich bez opieki i kobiet podróżujących samotnie; wzywa właściwe organy państw członkowskich do zwrócenia uwagi na powielanie działań w ramach współpracy ich sił policyjnych, wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania;

14.

zwraca uwagę, że internet i sieci społecznościowe coraz częściej stają się narzędziem do pozyskiwania i wykorzystywania ofiar przez siatki przestępcze; apeluje w związku z tym do UE i państw członkowskich, aby w ramach walki z handlem ludźmi wystarczająco inwestowały w technologię i wiedzę specjalistyczną w celu identyfikacji, wykrywania i zwalczania nadużyć internetu przez organizacje przestępcze, zarówno do celów znajdowania ofiar, jak i oferowania usług mających na celu ich wykorzystanie;

15.

uznaje znaczenie i rolę technologii informacyjnych i komunikacyjnych w handlu ludźmi oraz fakt, że choć technologia jest wykorzystywana w celu ułatwiania rekrutacji i wykorzystywania ofiar, może być również narzędziem zapobiegania handlowi ludźmi; uważa, że więcej badań powinno koncentrować się na roli technologii informacyjno-komunikacyjnych w odniesieniu do handlu ludźmi;

16.

wzywa Komisję, by oceniła wykorzystywanie internetu w ramach handlu ludźmi, zwłaszcza jeśli chodzi o wykorzystywanie seksualne w internecie; apeluje do Europolu o wzmocnienie walki z handlem ludźmi przez internet w ramach unijnej jednostki ds. zgłaszania podejrzanych treści w internecie (EU URI), aby wykrywać, zgłaszać i usuwać internetowe materiały dotyczące handlu ludźmi;

17.

zwraca się do Komisji, aby dostosowała swoją współpracę z państwami trzecimi, uwzględniając w niej nową kwestię rozwoju handlu ludźmi z wykorzystaniem internetu; wzywa Komisję i Europol do rozważenie możliwości współpracy między organami europejskimi zwalczającymi cyberprzestępczość (zwłaszcza w ramach Europolu) a takimi organami w państwach trzecich; zwraca się do Komisji o rozważenie również wszelkiej przydatnej współpracy z dostawcami usług internetowych, aby wykrywać i zwalczać treści związane z handlem ludźmi w internecie; zwraca się do Komisji o należyte informowanie Parlamentu;

18.

potępia fakt, że handel ludźmi stanowi działalność przynoszącą wysokie dochody, a zyski z tej działalności przestępczej zasilają światową gospodarkę i światowy system finansowy; potępia fakt, że w handel ludźmi zaangażowane są najbardziej rozbudowane i najpotężniejsze międzynarodowe organizacje przestępcze, które stworzyły prawdziwą międzynarodową i rozbudowaną sieć przestępczą; apeluje do państw członkowskich i właściwych podmiotów zaangażowanych w działania w tej dziedzinie o dążenie do tego, aby proceder handlu ludźmi przestał być działalnością stanowiącą małe ryzyko i przynoszącą duże zyski, a stał się działalnością stanowiącą duże ryzyko i przynoszącą niewielkie zyski;

19.

uważa, że w zwalczaniu handlu ludźmi decydującą rolę odgrywają dochodzenia finansowe mające na celu śledzenie, konfiskatę i odzyskanie mienia pochodzącego z działalności przestępczej, jak również działania przeciwdziałające praniu pieniędzy; przypomina o potrzebie dysponowania większą ilością danych oraz zwrócenia większej uwagi na działania związane z praniem pieniędzy; wyraża ubolewanie nad faktem, że wykorzystanie środków służących gromadzeniu, analizie i wymianie informacji finansowych w celu pomocy w ściganiu przestępstw handlu ludźmi odbywa się w sposób ograniczony i często utrudnia pełne zintegrowanie dochodzeń finansowych z postępowaniami dotyczącymi handlu ludźmi; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy, koordynacji i wymiany informacji z państwami trzecimi celem lokalizacji i konfiskaty mienia pochodzącego z działalności przestępczej; namawia do wykorzystywania skonfiskowanego mienia w celu wsparcia ofiar handlu ludźmi oraz zadośćuczynienia im za doznaną krzywdę;

20.

wzywa rządy do dołożenia należytej staranności w walce z korupcją, która przyczynia się do handlu ludźmi, jak również do ujawniania i eliminowania przypadków udziału lub współsprawstwa sektora publicznego w handlu ludźmi, między innymi poprzez zapewnienie, by osoby pracujące w sektorze publicznym zostały przeszkolone w zakresie rozpoznawania takich przypadków oraz otrzymały wewnętrzne wytyczne wskazujące im, jak należy postępować w przypadkach wzbudzających podejrzenia;

21.

przypomina, że nadużycia związane z rekrutacją występują w wielu krajach i regionach na całym świecie i zauważa, że niezależnie od tego, w jakim kraju występują, są one ściśle powiązane z handlem ludźmi, poprzez działalność agencji rekrutacyjnych bezpośrednio zaangażowanych w handel ludźmi poprzez wprowadzający w błąd lub przymusowy nabór, lub też poprzez budowanie podatności na wyzysk polegające na żądaniu wysokich opłat za rekrutację, co stawia w trudnej sytuacji finansowej bądź uzależnia finansowo zwłaszcza migrantów oraz pracowników nisko wykwalifikowanych;

22.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy z państwami trzecimi w celu prowadzenia dochodzeń obejmujących wszystkie etapy handlu ludźmi, w tym etap rekrutacji, z myślą o usprawnieniu wymiany informacji oraz zapoczątkowaniu aktywnych działań, dochodzeń (finansowych) i postępowań karnych; apeluje do wszystkich państw o zwiększenie nadzoru nad agencjami pracy i objęcie ich regulacjami;

23.

uważa, że nie można mówić o ważnej zgodzie w sytuacji, gdy obywatel państwa trzeciego jest usuwany ze swojego kraju i wwożony do UE (lub gdy obywatel UE jest zabierany do innego państwa członkowskiego) w celu prostytucji, poddawania go innym formom wykorzystywania seksualnego lub w celu pracy przymusowej;

24.

wyraża przekonanie, że rządy powinny wspierać wielostronny dialog i partnerstwa między przedsiębiorstwami, ekspertami ds. zwalczania handlu ludźmi i organizacjami pozarządowymi na rzecz przeprowadzenia wspólnych działań wymierzonych w handel ludźmi oraz zapewnienia poszanowania praw pracowników, w tym podstawowych praw pracowniczych; wzywa również rządy do wprowadzenia środków prawnych zapewniających przejrzystość i identyfikowalność produktów w łańcuchu dostaw; wzywa przedsiębiorstwa do lepszego informowania o podejmowanych przez nie działaniach w celu wyeliminowania handlu ludźmi z ich łańcuchów dostaw; apeluje do UE i jej państw członkowskich, aby podjęły aktywny dialog z przedsiębiorstwami krajowymi i międzynarodowymi w celu zapewnienia, że ich produkty w całym łańcuchu dostaw nie przyczyniają się do wykorzystywania, a także aby przedsiębiorstwa - również przedsiębiorstwa powiązane i podwykonawcy - zostały obarczone odpowiedzialnością za handel ludźmi w ich całym łańcuchu dostaw;

25.

apeluje do UE i jej państw członkowskich, by konstruktywnie zaangażowały się w negocjacje otwartej międzyrządowej grupy roboczej do spraw opracowania prawnie wiążącego instrumentu dla międzynarodowych korporacji i innych przedsiębiorstw w odniesieniu do praw człowieka oraz do wdrożenia wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka;

26.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do podjęcia koniecznych wysiłków w walce z pracą przymusową w unijnych przedsiębiorstwach za granicą oraz w stosunku do państw trzecich, za sprawą stosowania i egzekwowania norm pracy oraz wspierania rządów w przyjmowaniu przepisów prawa pracy zapewniających minimalne standardy ochrony pracowników, w tym pracowników zagranicznych, a także do zapewnienia, że europejskie przedsiębiorstwa prowadzące działalność w państwach trzecich spełniają te standardy; apeluje do rządów o egzekwowanie przepisów prawa pracy, sprawiedliwe traktowanie wszystkich pracowników oraz zagwarantowanie jednakowych praw dla wszystkich pracowników, bez względu na ich narodowość czy pochodzenie, a także o eliminację korupcji; wzywa do nasilenia współpracy międzynarodowej w celu wzmocnienia polityki w zakresie migracji zarobkowej oraz opracowania i wdrożenia lepszych regulacji prawnych dotyczących działalności podmiotów werbujących do pracy;

27.

apeluje o większe przestrzeganie na świecie podstawowych norm pracy i środowiskowych MOP na wszystkich etapach, również poprzez zwiększenie kontroli w obszarze zabezpieczeń społecznych oraz kontroli w ramach inspekcji pracy; wzywa również do ratyfikowania i wdrożenia do prawa krajowego Konwencji nr 189 MOP dotyczącej godnej pracy dla osób pracujących w gospodarstwie domowym z 2011 r., również w stosunku do pracowników domowych w gospodarstwach dyplomatów;

28.

podkreśla, że wyraźny związek między handlem ludźmi do celów wykorzystania seksualnego a prostytucją wymaga podjęcia środków w celu likwidacji popytu na prostytucję;

29.

zauważa, że ofiarom zmuszania do prostytucji w większości państw członkowskich trudno jest uzyskać dostęp do opieki psychologicznej i dlatego są one zdane niemal wyłącznie na wsparcie ze strony organizacji charytatywnych; opowiada się w związku z tym za lepszym wsparciem tych organizacji i wzywa państwa członkowskie, aby zmniejszyły przeszkody w dostępie do opieki psychologicznej;

30.

podkreśla, że wymuszone małżeństwo może być postrzegane jako rodzaj handlu ludźmi, jeżeli zawiera element wyzysku ofiary, i wzywa wszystkie państwa członkowskie do uwzględnienia takiego wymiaru w ich definicji handlu ludźmi; podkreśla, że wyzysk może być seksualny (gwałt małżeński, zmuszanie do prostytucji i pornografii) lub ekonomiczny (praca domowa i zmuszanie do żebractwa) oraz że wymuszone małżeństwo może być ostatecznym celem handlu ludźmi (sprzedaż ofiary jako żony lub zawarcie małżeństwa pod przymusem); przypomina, że wymuszone małżeństwo może mieć charakter transnarodowy; wzywa zatem państwa członkowskie do dopilnowania, by krajowe organy odpowiedzialne za migrację były odpowiednio szkolone w kwestiach małżeństwa przymusowego wpisującego się w kontekst handlu ludźmi; apeluje do Komisji, aby również zwiększyła wymianę najlepszych praktyk w tym zakresie;

31.

potępia handel ludźmi na potrzeby wymuszonego macierzyństwa zastępczego stanowiącego naruszenie praw kobiety i praw dziecka; zauważa, że popyt jest napędzany przez kraje rozwinięte kosztem szczególnie wrażliwych i ubogich ludzi często z krajów rozwijających się oraz zwraca się do państw członkowskich o uwzględnienie skutków ich własnych restrykcyjnych praw reprodukcyjnych;

32.

nalega, aby dzieciom będącym ofiarami handlu ludźmi nadawać status takich ofiar i stawiać zawsze na pierwszym miejscu ich najlepszy interes, prawa oraz potrzeby; apeluje o zapewnienie wsparcia i ochrony prawnej, fizycznej, psychologicznej itp. zarówno w okresie krótkoterminowym, jak i długoterminowym, a także o podjęcie działań mających na celu łączenie rodzin, w stosownych przypadkach, w najlepszym interesie dziecka i z poszanowaniem jego godności i praw, lub o zapewnienie odpowiedniej opieki;

33.

przypomina, że handel dziećmi często prowadzi do przypadków nadużyć seksualnych, prostytucji, pracy przymusowej czy pobierania narządów do przeszczepów oraz handlu ludźmi i podkreśla, że żadna zgoda na świadczenie pracy lub usług nie powinna być nigdy uznawana za ważną w przypadku dzieci będących ofiarami handlu ludźmi; ubolewa nad faktem, że zagrożone dzieci są często traktowane przez funkcjonariuszy organów ścigania - którzy nie szukają regularnie oznak handlu ludźmi w celu identyfikacji ofiar - jak przestępcy lub migranci o nieuregulowanym statusie;

34.

uważa, że w odniesieniu do małoletnich bez opieki niezbędna jest lepsza i bardziej proaktywna identyfikacja dzieci będących ofiarami handlu ludźmi, zwłaszcza na przejściach granicznych i w ośrodkach zatrzymań, jak też ściślejsza współpraca interdyscyplinarna, aby zagwarantować skuteczną ochronę dobra dziecka; uznaje za konieczne wzmocnienie systemów opieki w państwach członkowskich, aby nie dopuścić do tego, by dzieci, które pozostają bez opieki lub odłączyły się od swoich bliskich, wpadły w ręce organizacji trudniących się zorganizowanym handlem ludźmi;

35.

wzywa do wzmocnienia krajowych systemów opieki nad dziećmi w Europie w ramach unijnej strategii przeciwdziałania handlowi ludźmi, w której uznaje się kluczową rolę opiekunów w zakresie ochrony dzieci przed krzywdą;

36.

apeluje, aby UE kontynuowała swoje wysiłki w zwalczaniu zjawiska poboru dzieci do wojska, w szczególności przez wspieranie rządów w zwalczaniu tego zjawiska oraz lokalnych grup społeczeństwa obywatelskiego aktywnie w tę sprawę zaangażowanych, aby wezwała rządy państw trzecich do wdrożenia środków zapobiegających przyszłemu werbowaniu i wykorzystywaniu dzieci żołnierzy, do wspierania rozwoju prawnej ochrony dzieci, w tym kryminalizacji werbowania dzieci, oraz do uruchomienia środków w celu wzmocnienia i uodpornienia bezpiecznego otoczenia dla dzieci; apeluje, aby UE wezwała państwa trzecie do ratyfikacji i wdrożenia odpowiednich norm międzynarodowych, w tym Protokołu fakultatywnego do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka w sprawie angażowania dzieci w konflikty zbrojne;

37.

podkreśla, że dzieci i osoby niepełnosprawne powinny być uważane za wrażliwe ofiary handlu ludźmi; podkreśla fakt, że ofiary handlu ludźmi mogą stać się niepełnosprawne z powodu wykorzystywania ich przez handlarzy, natomiast osoba niepełnosprawna może paść ofiarą handlarza ludźmi z powodu tej niepełnosprawności;

38.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie przymusowego żebractwa za formę handlu ludźmi na mocy dyrektywy 2011/ 36/UE; ponagla państwa członkowskie do harmonizacji ustawodawstw krajowych oraz do nakłonienia rządów państw trzecich do ustanowienia i egzekwowania przepisów prawa w tej dziedzinie; potępia kryminalizację ofiar przymusowego żebractwa i wzywa do stworzenia dla nich możliwości zatrudnienia oraz dostępu do mieszkań; podkreśla potrzebę szkolenia policji i innych funkcjonariuszy publicznych w zakresie prawidłowego ujawniania ofiar handlu ludźmi i kierowania ich do właściwych organów w celu zapewnienia im odpowiedniej pomocy; podkreśla, że wiele ofiar pochodzi z biednych i zmarginalizowanych środowisk; wzywa do ukierunkowania środków prewencyjnych na zmniejszenie podatności grup ryzyka, zaczynając od podstawowych struktur, takich jak kształcenie i integracja na rynku pracy, oraz na zwiększenie liczby schronisk i placówek udzielających wsparcia osobom szczególnie narażonym;

39.

podkreśla, że protokół ONZ z Palermo wymaga kryminalizacji przymusowej pracy jako formy handlu ludźmi; wzywa rządy do egzekwowania prawa oraz do stawiania przed wymiarem sprawiedliwości i karania osób czerpiących zyski z tego procederu;

40.

zauważa, że rozwija się nowy rodzaj handlu ludźmi - dla okupu z zastosowaniem brutalnych tortur; zauważa, że ta nowa forma traktowania ludzi jak towar cechuje się wymuszeniami, biciem i gwałtami w celu zmuszania rodzin i krewnych mieszkających w UE i poza nią do spłacania długów;

41.

potępia nielegalną działalność polegającą na handlu ludzkimi narządami, tkankami i komórkami wraz z nielegalnym handlem komórkami rozrodczymi (jajeczka, sperma), tkankami i komórkami płodu oraz komórkami macierzystymi dorosłych i embrionów;

42.

zaznacza, że według raportu Global Financial Integrity obrót organami ludzkimi plasuje się w pierwszej dziesiątce nielegalnych mechanizmów zarabiania pieniędzy na świecie, generuje zyski od 600 mln USD do 1,2 mld USD rocznie i obejmuje wiele krajów; podkreśla ponadto, że według Organizacji Narodów Zjednoczonych celem takiej działalności mogą być ludzie w każdym wieku, ale szczególnie narażeni są migranci, ludzie bezdomni i niepiśmienni;

43.

podkreśla, że stagnacja gospodarcza, luki w ustawodawstwie i braki w egzekwowaniu prawa w krajach rozwijających się w połączeniu z rosnącą globalizacją i udoskonalonymi technologiami komunikacyjnymi tworzą doskonałe środowisko dla działalności przestępczej obejmującej nielegalny handel narządami; wskazuje, że brak możliwości ekonomicznych zmusza ludzi do rozważania opcji, które w innych okolicznościach uważaliby za niebezpieczne lub karygodne, podczas gdy niewystarczające egzekwowanie prawa umożliwia handlarzom prowadzenie działalności przy małym zagrożeniu karą;

44.

podkreśla, że zakup narządów, tkanek i komórek ludzkich jest nielegalny; zauważa, że osoby sprzedane w celu pozyskania narządów stoją w obliczu szczególnych wyzwań i że ofiary są często nieświadome długofalowych i destrukcyjnych skutków zdrowotnych pozyskania narządów oraz braku opieki pooperacyjnej, jak również wpływu psychologicznego operacji; wyraża potrzebę lepiej ukierunkowanych inicjatyw zwiększających świadomość w celu podkreślenia szkód związanych ze sprzedażą narządów, zwłaszcza pośród najuboższych i najbardziej wrażliwych ludzi, którzy mogą postrzegać sprzedaż narządów jako cenę, którą warto zapłacić za lepszą sytuację ekonomiczną;

45.

wzywa Komisję do potępienia handlu ludźmi w celu pozyskiwania narządów oraz do zajęcia zdecydowanego stanowiska wobec nielegalnego handlu narządami, tkankami i komórkami; wzywa UE do zachęcania stowarzyszeń lekarskich i towarzystw transplantacyjnych do opracowania kodeksu postępowania etycznego dla pracowników służby zdrowia i ośrodków transplantacyjnych w zakresie pozyskiwania narządów do przeszczepów za granicą oraz opieki potransplantacyjnej; podkreśla, że obywatele najbardziej zubożałych społeczności są szczególnie narażeni na to, że padną ofiarą nielegalnego handlu narządami;

46.

wzywa do ratyfikowania i wdrożenia Konwencji Rady Europy przeciwko handlowi ludzkimi narządami; zwraca się do UE o wezwanie rządów państw trzecich do podjęcia kroków prawnych przeciwko pracownikom medycznym, szpitalom i prywatnym klinikom, które prowadzą działalność na nielegalnym i dochodowym rynku przeszczepów narządów;

47.

wzywa państwa członkowskie, by wspierały dalsze wysiłki na rzecz angażowania środowisk medycznych w poprawę działań służących zwalczaniu tej formy handlu ludźmi poprzez upowszechnianie znajomości zagadnień dotyczących handlu ludźmi i zapewnianie obowiązkowych szkoleń;

48.

podkreśla znaczenie prewencji oraz wielosektorowego i interdyscyplinarnego podejścia do kwestii nielegalnego obrotu narządami ludzkimi, w tym handlu ludźmi w celu pozyskiwania narządów, który stał się problemem globalnym; wyraża potrzebę lepiej ukierunkowanych inicjatyw zwiększających świadomość w celu podkreślenia szkód związanych ze sprzedażą narządów, aby lepiej informować ofiary i potencjalne ofiary o zagrożeniach fizycznych i psychologicznych, zwłaszcza pośród ludzi najuboższych i najbardziej narażonych na nierówności i ubóstwo, którzy mogą postrzegać sprzedaż narządów jako cenę, którą warto zapłacić za lepszą sytuację ekonomiczną; podkreśla fakt, że kampanie zwiększające świadomość społeczną powinny być wymaganym elementem zarówno europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), jak i współpracy UE na rzecz rozwoju;

49.

zwraca uwagę na znaczenie roli lekarzy, pielęgniarek, pracowników socjalnych i innych pracowników służby zdrowia, którzy odgrywają wyjątkową rolę ze względu na zawodowy kontakt z zatrzymanymi ofiarami oraz są kluczowi w procesie uniemożliwiania handlu ludźmi; wyraża zaniepokojenie, że obecnie jest to utracona szansa na interwencję; zwraca uwagę na konieczność przeszkolenia personelu medycznego w celu wykrywania sygnałów ostrzegających o handlu ludźmi oraz przeszkolenia ich z procedur sprawozdawczych, aby lepiej wspierać ofiary, a także na potrzebę ustanowienia rygorystycznych sankcji za jakiekolwiek zaangażowanie w nielegalny handel narządami;

50.

zachęca do wdrożenia w różnych krajach programów domniemanej zgody lub systemów, w ramach których obywatele mieliby możliwość bezpośredniego wpisania się do rejestru dawców narządów podczas realizacji pewnych procedur administracyjnych, co ograniczyłoby zależność pacjentów od czarnego rynku, a jednocześnie zwiększyłoby liczbę dostępnych narządów w celu obniżenia kosztów finansowych przeszczepów i zmniejszenia atrakcyjności turystyki medycznej;

51.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia środków zapobiegających "turystyce przeszczepowej" poprzez przyjęcie środków zwiększających dostępność legalnie uzyskanych narządów w celu lepszego zapobiegania nielegalnemu pobieraniu narządów oraz stworzenia przejrzystego systemu identyfikowalnych przeszczepianych narządów przy jednoczesnym zachowaniu anonimowości dawców; wzywa Komisję do opracowania wytycznych zachęcających państwa członkowskie do udziału w programach partnerskiej współpracy, takich jak Eurotransplant i Scandiatransplant;

52.

podkreśla, że według Światowej Organizacji Zdrowia dane naukowe na temat handlu ludźmi i zdrowia są ograniczone, zwłaszcza jeżeli chodzi o zdrowie psychiczne i aspekty psychologiczne; podkreśla również, że potrzeby ofiar i osób, którym udało się pozostać przy życiu, są często niedostatecznie oceniane; apeluje zatem do Komisji i właściwych organów państw członkowskich o wprowadzenie monitorowania i rozpowszechniania informacji na temat konsekwencji handlu ludźmi oraz potrzeb ofiar w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego;

53.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do przyjęcia podejścia opartego na prawach człowieka i ukierunkowanego na ofiary, jak również do skoncentrowania na ofiarach i ludności szczególnie narażonej wszelkich działań mających na celu zwalczanie handlu ludźmi, zapobieganie mu oraz ochronę ofiar;

54.

potępia niepokojące rozbieżności między zobowiązaniami państwa a praktyczną realizacją tych zobowiązań w sferze praw ofiar; z zadowoleniem przyjmuje dyrektywę 2012/29/UE ustanawiającą minimalne standardy dotyczące praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw; wyraża nadzieję, że państwa członkowskie prawidłowo transponowały dyrektywę, jako że termin jej wejścia w życie został wyznaczony na dzień 16 listopada 2015 r.; wzywa państwa członkowskie, w tym państwa pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia, do zapewnienia lub ułatwienia dostępu na swoich terytoriach i w obrębie własnych jurysdykcji do sprawiedliwych, adekwatnych i odpowiednich środków prawnych dla wszystkich ofiar handlu ludźmi, w tym dla osób niebędących obywatelami tych państw;

55.

przypomina, że szybkie i precyzyjne ujawnianie ofiar ma zasadnicze znaczenie dla egzekwowania praw, które im przysługują na mocy obowiązującego prawa; apeluje o podjęcie działań mających na celu budowanie zdolności w zakresie identyfikacji ofiar handlu ludźmi, zwłaszcza zdolności służb migracyjnych, bezpieczeństwa i kontroli granicznej;

56.

wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) do wymiany najlepszych praktyk z państwami trzecimi, po pierwsze w zakresie szkolenia organów policji i pracowników niosących pomoc dotyczącego najlepszego sposobu pomagania ofiarom, a po drugie w zakresie stosowania zasady indywidualnej oceny ofiar w celu określenia ich specyficznych potrzeb, rodzaju pomocy i ochrony;

57.

podkreśla znaczenie zasady wzajemnego uznawania zapisanej w art. 82 ust. 1 TFUE; wzywa Komisję, państwa członkowskie i agencje UE do wzmocnienia statusu ofiary handlu ludźmi poprzez pełne wzajemne uznawanie decyzji sądowych i administracyjnych, w tym tych dotyczących środków ochrony ofiar handlu ludźmi, co oznaczałoby, że status ofiary ustalony w jednym państwie członkowskim, przysługiwałby w całej Unii Europejskiej, w związku z czym ofiary (lub stowarzyszenia reprezentujące ofiary) otrzymywałyby wsparcie i pomoc w przypadku nieuznania ich statusu podczas podróży na terytorium Unii;

58.

nalega na fakt, że sądownictwo karne powinno gwarantować ofiarom równy i skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz informacje na temat praw, które im przysługują; wzywa wszystkie państwa do wywiązywania się z ich międzynarodowego obowiązku utrzymywania w mocy praw ofiar w jurysdykcjach tych państw, jak również do zapewnienia ofiarom pełnego wsparcia, w tym psychologicznego, niezależnie od ich gotowości do współpracy w postępowaniu karnym;

59.

potwierdza, że ofiarom handlu ludźmi przysługuje prawo do skutecznego środka odwoławczego, w tym prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości, prawo do uznania osobowości prawnej i obywatelstwa, zwrotu mienia, odpowiedniego odszkodowania oraz dostępu do opieki zdrowotnej i psychologicznej, usług prawnych i socjalnych, jak również do długoterminowego wsparcia w (ponownej) integracji społecznej, w tym do pomocy ekonomicznej;

60.

podkreśla znaczenie powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej i do usług z zakresu zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, szczególnie dla ofiar procederu handlu ludźmi, które mogą zmagać się z wieloma problemami fizycznymi i psychicznymi wskutek wykorzystania; wzywa państwa członkowskie do stworzenia łatwo dostępnych usług zdrowotnych dla ofiar handlu ludźmi i do zapewnienia im dalszej opieki;

61.

wzywa państwa członkowskie, w których doszło do wykorzystania ofiar handlu ludźmi, do zapewnienia właściwego, niezbędnego i uwzględniającego aspekt płci leczenia, dostosowanego do indywidualnych potrzeb, ze szczególnym uwzględnieniem ofiar handlu ludźmi, które zostały wykorzystane seksualnie;

62.

zwraca uwagę, że osoby niepełnosprawne lub osoby, które doznały kalectwa w trakcie przerzutu, potrzebują dodatkowej ochrony przed wykorzystywaniem, oraz wzywa UE i państwa członkowskie do zapewnienia, by wsparcie udzielane ujawnionym ofiarom odpowiadało ich szczególnym potrzebom;

63.

podkreśla konieczność reintegracji ofiar handlu ludźmi oraz zapewnienia ich prawa do ochrony; wzywa państwa członkowskie do utworzenia i wzmocnienia sieci ośrodków wsparcia i schronisk oraz do zapewnienia usług w języku zrozumiałym dla ofiary, a także dostępu do edukacji; wzywa do podjęcia wspólnego wysiłku na rzecz włączenia społecznego oraz do zapewnienia wsparcia ze strony organizacji pozarządowych, organizacji międzynarodowych oraz organów i agencji rządowych z państw przyjmujących i państw pochodzenia, szczególnie w przypadkach powrotów ofiar do krajów pochodzenia;

64.

podkreśla znaczenie zapewnienia bezpieczeństwa ofiarom handlu ludźmi, które zeznają w sądzie przeciwko handlarzom ludźmi;

65.

domaga się, aby w postępowaniach karnych poświęcić większą uwagę ofiarom; wzywa właściwe organy do dopilnowania, aby ofiar handlu ludźmi nie zatrzymywano ani nie stawiano ich w obliczu zagrożenia karą za przestępstwa popełnione w związku z sytuacją, w której padły ofiarą handlu ludźmi, zwłaszcza w przypadku prostytucji, innych form wykorzystywania seksualnego lub pracy przymusowej; wzywa państwa członkowskie do przestrzegania zasady niekryminalizacji;

66.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia instrumentów prawnych ułatwiających ofiarom handlu ludźmi skontaktowanie się z władzami bez narażania swojego bezpieczeństwa i praw jako ofiary;

67.

apeluje do państw członkowskich o niezwłoczne wdrożenie dyrektywy 2011/36/UE, w szczególności jej art. 8, oraz wszystkich odnośnych ram prawnych dotyczących handlu ludźmi; wzywa Komisję do podjęcia działań prawnych przeciwko państwom członkowskim, które nie wdrożą tej dyrektywy, oraz do jak najszybszego opublikowania sprawozdania z wdrożenia, które miało się ukazać w kwietniu 2015 r.;

68.

wzywa rządy do wprowadzenia blokad przepływu danych między organami imigracyjnymi a organami inspekcji pracy w celu zachęcenia ofiar do składania skarg oraz zapewnienia, by w razie wykrycia przypadków handlu ludźmi nie zachodziła obawa, że organy imigracyjne podejmą czynności wobec ofiar;

69.

apeluje do państw członkowskich, by uznały za przestępstwo korzystanie z usług ofiar handlu ludźmi przez ich obywateli również wtedy, gdy taki czyn popełniono poza terytorium danego państwa członkowskiego lub poza terytorium UE, w tym ofiar handlu do celów prostytucji lub innych form wykorzystywania seksualnego, przymusowej pracy lub służby, w tym żebractwa, niewolnictwa lub praktyk podobnych do niewolnictwa, zniewolenia, wyzyskiwania do celów działalności przestępczej lub pobierania narządów;

70.

uważa, że status uchodźcy, osoby ubiegającej się o azyl, posiadacza wizy humanitarnej lub osoby wymagającej ochrony międzynarodowej powinien być uznawany za czynnik narażenia w odniesieniu do ofiar handlu ludźmi; wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by organy ścigania i organy azylowe współpracowały w celu pomocy ofiarom handlu ludźmi potrzebującym ochrony międzynarodowej w złożeniu wniosku o ochronę; potwierdza, że środki wymierzone w handel ludźmi nie powinny zagrażać przestrzeganiu praw ofiar tego handlu, migrantów, uchodźców i osób wymagających ochrony międzynarodowej;

71.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia środków uwzględniających specyfikę płci w celu poprawy sytuacji w zakresie identyfikacji ofiar handlu ludźmi w ramach procedur ubiegania się o azyl i procedur powrotnych, do prowadzenia bardziej szczegółowych i usystematyzowanych według płci dokumentacji oraz zapewnienia takim ofiarom ukierunkowanego i odpowiedniego wsparcia;

72.

przypomina państwom członkowskim, że dyrektywa 2011/36/UE nie narusza zasady non-refoulement przyjętej w Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r.;

73.

zachęca państwa członkowskie do zapewnienia osobom ubiegającym się o azyl będącym ofiarami handlu ludźmi takich samych praw jak pozostałym ofiarom handlu ludźmi;

74.

zauważa, że według Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (IOM) powrót migrantów i uchodźców wiąże się nieodłącznie z zagrożeniem polegającym na tym, że mogą oni ponowne stać się ofiarami handlu ludźmi - zagrożenie to należy zidentyfikować, ocenić i zminimalizować, ponieważ zagrożenie ze strony handlarzy ludźmi często rośnie w sytuacji, gdy ofiary kontaktowały się z organami ścigania lub zeznawały w sądzie 2 ;

75.

wzywa UE i państwa członkowskie do szerszego rozpowszechniania w społeczeństwie informacji na temat walki z handlem ludźmi, w szczególności poprzez rozpowszechnianie ich na lotniskach, stacjach kolejowych, w autobusach, szkołach, na terenie wyższych uczelni oraz odpowiednich miejsc pracy; wzywa UE państwa członkowskie do podnoszenia znajomości wytycznych UE w sprawie identyfikacji ofiar handlu ludźmi oraz publikacji Komisji poświęconej unijnym prawom ofiar handlu ludźmi ze strony urzędników państw członkowskich, oraz zachęca do aktywnego korzystania z tych dokumentów;

76.

zachęca UE do ukierunkowanego finansowania lokalnych organizacji pozarządowych z myślą o ujawnianiu i wspieraniu ofiar handlu ludźmi oraz do prowadzenia kampanii informacyjnych wśród ludności zagrożonej wykorzystywaniem i handlem ludźmi; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje rolę mediów, które mogą pomóc w uświadamianiu i udzielaniu informacji o zagrożeniach;

77.

jest zaniepokojony niewystarczającym poziomem współpracy międzynarodowej w sprawach handlu ludźmi, w szczególności jeżeli chodzi o zaangażowanie krajów pochodzenia i krajów tranzytowych, co stanowi główną przeszkodę w skutecznym zwalczaniu handlu ludźmi; wzywa do wzmocnienia koordynacji i współpracy oraz systematycznej wymiany informacji w obszarze dochodzeń związanych z międzynarodowym handlem ludźmi i jego zwalczaniem, w drodze zwiększenia pomocy finansowej i technicznej oraz umocnienia transgranicznej komunikacji, współpracy i budowania zdolności na poziomie rządów i egzekwowania prawa, w tym na poziomie straży granicznej, urzędników ds. imigracji i azylu, osób prowadzących dochodzenia oraz organizacji wspierających ofiary, społeczeństwa obywatelskiego i agencji ONZ, włącznie ze współpracą nad sposobami identyfikacji i ochrony ofiar oraz współpracą w zakresie omawiania sposobów postępowania z państwami pochodzenia, tranzytu i docelowymi, które nie ratyfikowały protokołu ONZ z Palermo; wzywa UE do opracowania podejścia regionalnego, które skupi się na szlakach przerzutowych i na dostarczeniu rozwiązań dostosowanych do poszczególnych rodzajów wykorzystywania w różnych regionach; podkreśla ponadto przydatność międzynarodowych programów wymiany dla specjalistów ds. zwalczania handlu ludźmi;

78.

wzywa Komisję, właściwe agencje UE oraz państwa członkowskie do opracowania szkoleń uwzględniających problematykę płci dla personelu zajmującego się usługami transgranicznego egzekwowania prawa w celu lepszego rozpoznawania i wspierania potencjalnych ofiar handlu ludźmi, a w szczególności handlu w celu wykorzystania seksualnego;

79.

podkreśla stojącą przed Unią Europejską konieczność zacieśnienia współpracy policyjnej i sądowej między państwami członkowskimi oraz z państwami trzecimi, zwłaszcza państwami pochodzenia i tranzytu ofiar handlu ludźmi, w ramach prewencji, dochodzenia w sprawie handlu ludźmi i ścigania go, zwłaszcza za pośrednictwem Europolu i Eurojustu, w tym w zakresie wymiany informacji, szczególnie w odniesieniu do znanych dróg przemytu, udziału we wspólnych zespołach dochodzeniowo-śledczych oraz walki z rekrutowaniem potencjalnych ofiar handlu ludźmi przez internet lub za pomocą innych środków elektronicznych; podkreśla znaczenie, jakie ma systematyczna wymiana danych oraz zasilanie przez państwa członkowskie baz danych Europolu takich jak Focal Point Phoenix i Focal Point Twins; zachęca do zacieśnienia współpracy między Europolem a Interpolem w zakresie walki z handlem ludźmi i przypomina, że wymiana danych między państwami członkowskimi i państwami trzecimi powinna w pełni respektować unijne normy w zakresie ochrony danych; wzywa państwa członkowskie do gromadzenia większej ilości porównywalnych danych na temat zwalczania handlu ludźmi i do usprawnienia wymiany danych między sobą i z państwami trzecimi;

80.

domaga się, by UE i państwa członkowskie zapewniły swoim organom ścigania i agencjom policyjnym niezbędną kadrę i zasoby, aby agencje te mogły otrzymywać informacje także od rodzin lub z innych źródeł, mogły prowadzić wymianę takich informacji z odnośnymi europejskimi i krajowymi organami, a także mogły właściwie przetwarzać i analizować takie informacje;

81.

podkreśla fakt, że państwa tranzytowe odgrywają kluczową rolę w zwalczaniu handlu ludźmi, ponieważ na tym etapie nie dochodzi jeszcze do wykorzystywania ofiar; podkreśla znaczenie zapewnienia funkcjonariuszom policji granicznej dodatkowych szkoleń w celu poprawy ich umiejętności identyfikacyjnych;

82.

podkreśla liczne problemy związane z transgraniczną migracją pracowników, zwłaszcza ryzyko delegalizacji migrantów i pozbawienia ich większości praw podstawowych; wzywa do ustanowienia transgranicznych mechanizmów w odniesieniu do migracji pracowników na poziomie UE i międzynarodowym w celu zwiększenia i sformalizowania legalnej migracji pracowników;

83.

dostrzega starania UE o utworzenie sformalizowanych kanałów transgranicznej migracji pracowników, którym należy poświęcić więcej uwagi, i apeluje o podjęcie spójniejszych i intensywniejszych wysiłków w tym zakresie; podkreśla potencjał sformalizowania migracji pracowników w zapobieganiu handlowi ludźmi i ratowaniu życia;

84.

apeluje o zacieśnienie współpracy UE z organizacjami pozarządowymi i innymi stosownymi organizacjami międzynarodowymi, w tym poprzez zapewnienie odpowiednich środków finansowych i skoordynowanej pomocy, z myślą o większej wymianie najlepszych praktyk, opracowywaniu i wdrażaniu strategii oraz rozszerzeniu badań naukowych, w tym współpracy z podmiotami lokalnymi, skoncentrowanej zwłaszcza na dostępie do wymiaru sprawiedliwości dla ofiar oraz ściganiu sprawców;

85.

przypomina, że na mocy dyrektywy 2011/36/UE państwa członkowskie powinny zachęcać do pracy w tej dziedzinie organizacje społeczeństwa obywatelskiego i ściśle z nimi współpracować, w szczególności w zakresie inicjowania strategii działania, w zakresie kampanii informacyjnych i uświadamiających, programów badawczych i edukacyjnych, szkoleń oraz monitorowania i oceny wpływu środków przeciwdziałających handlowi ludźmi; wskazuje ponadto, że organizacje pozarządowe powinny również pomagać w zakresie wczesnej identyfikacji ofiar oraz niesienia im pomocy i wsparcia; podkreśla, że państwa członkowskie powinny dopilnować, by organizacje pozarządowe były chronione przed odwetem, groźbami i zastraszaniem, tym bardziej, że nie podlegają one ściganiu pomagając ofiarom handlu ludźmi, których sytuacja jest nieuregulowana;

86.

wzywa UE, państwa członkowskie i społeczność międzynarodową, aby zwracały szczególną uwagę na kwestię zapobiegania i przeciwdziałania handlowi ludźmi w sytuacjach kryzysów humanitarnych, takich jak katastrofy naturalne i konflikty zbrojne, w celu zmniejszenia stopnia narażenia ofiar na działania handlarzy ludźmi i siatek przestępczych; podkreśla, że ochronę należy zapewnić wszystkim osobom do niej uprawnionym na podstawie konwencji międzynarodowych i regionalnych;

87.

zwraca uwagę na fakt, że osoby, które ze względu na nagłe lub postępujące zmiany związane z klimatem, wpływające negatywnie na ich życie lub warunki życia, są zmuszone do opuszczenia swoich domów, są w dużym stopniu narażone na stanie się ofiarami handlu ludźmi; zaznacza, że ten typ mobilności ludzkiej związanej ze zmianą klimatu ma silny wymiar gospodarczy, w tym związany z utratą środków do życia i zmniejszeniem dochodu gospodarstwa domowego, wobec czego istnieje bezpośrednie zagrożenie, że osoby takie będą narażone na bycie ofiarami pracy przymusowej lub niewolnictwa;

88.

dostrzega i popiera działania unijnego koordynatora ds. zwalczania handlu ludźmi powołanego w celu poprawy koordynacji i spójności miedzy instytucjami, agencjami i państwami członkowskimi UE oraz państwami trzecimi i podmiotami międzynarodowymi oraz wzywa koordynatora do dalszego opracowywania konkretnych wspólnych działań i środków między UE, państwami członkowskimi, państwami trzecimi i podmiotami międzynarodowymi służących nawiązaniu spójniejszej i skuteczniejszej współpracy w zakresie tworzenia systemów identyfikacji, ochrony i wsparcia ofiar handlu ludźmi, dalszego zapobiegania temu procederowi, wzmożonego ścigania jego sprawców i utworzenia sieci reagowania na pojawiające się obawy;

89.

wzywa UE do podjęcia koniecznych wysiłków na szczeblu międzynarodowym w celu zapobiegania procederowi handlu niewolnikami i jego zwalczania, aby doprowadzić do stopniowego, jak najszybszego i ostatecznego zniesienia wszelkich form niewolnictwa;

90.

uważa, że strategie ukierunkowane na przeciwdziałanie handlowi ludźmi muszą uwzględniać czynniki, które ten handel ułatwiają, przyczyny tkwiące u jego źródeł oraz okoliczności stojące za tym zjawiskiem, oraz być oparte na zintegrowanym podejściu łączącym różne zainteresowane strony, uprawnienia i perspektywy w wymiarze krajowym i międzynarodowym; uważa, że strategie ukierunkowane na przeciwdziałanie handlowi ludźmi powinny obejmować walkę z ubóstwem, prześladowaniami, brakiem poszanowania praw człowieka, konfliktami zbrojnymi i nierównościami gospodarczymi i społecznymi i powinny służyć zmniejszaniu podatności potencjalnych ofiar, obniżaniu popytu na usługi ofiar handlu, jako że popyt można również uznać za jedną z przyczyn ich popełniania, a także wzmacnianiu edukacji publicznej oraz eliminowaniu korupcji wśród urzędników publicznych; ponadto wzywa wszystkie państwa członkowskie do skutecznego wykonania swoich zobowiązań wynikających z protokołu z Palermo;

91.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania wszystkich stosownych międzynarodowych aktów, umów i usankcjonowania zobowiązań prawnych, w tym konwencji stambulskiej, oraz do wzmożenia wysiłków ukierunkowanych na skuteczniejsze, lepiej skoordynowane i spójne zwalczanie handlu ludźmi; zachęca, by UE namawiała do ratyfikacji wszystkich odpowiednich instrumentów prawa międzynarodowego;

92.

apeluje do przedstawicieli UE, aby zwracali szczególną uwagę na kwestie dotyczące handlu ludźmi podczas dialogu politycznego UE z państwami trzecimi, a także w unijnych programach współpracy i na forach wielostronnych i regionalnych, w tym w publicznych oświadczeniach;

93.

wzywa UE do przeglądu jej programów pomocy odnoszących się do handlu ludźmi w celu lepszego ukierunkowania finansowania oraz stworzenia obszaru współpracy poświęconego wyłącznie handlowi ludźmi; w tym kontekście zachęca do zwiększenia środków na służby zajmujące się zwalczaniem handlu ludźmi w instytucjach unijnych; apeluje do Komisji, aby regularnie poddawała ocenie swoją listę krajów priorytetowych, w tym kryteria ich wyboru w celu zapewnienia, że lista ta odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy, oraz aby uelastyczniła te kryteria na potrzeby dostosowania ich do zmieniających się uwarunkowań i powstających trendów;

94.

apeluje do Komisji i państw członkowskich, by zaostrzając środki prawne przeciwko handlowi ludźmi poszerzały jednocześnie definicję handlu ludźmi poprzez ujmowanie w jej zakresie odniesień do nowych sposobów handlu;

95.

wzywa UE i państwa członkowskie do wdrożenia działań w zakresie zwalczania handlu ludźmi w ramach obecnego planu działania UE na rzecz praw człowieka i demokracji oraz zgodnie ze strategią UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi;

96.

wzywa Komisję Europejską do ocenienia konieczności ewentualnej zmiany uprawnień przyszłej prokuratury europejskiej, aby po jej powołaniu uprawnienia prokuratury obejmowały zwalczanie handlu ludźmi;

97.

wzywa do zapewnienia większej skuteczności unijnej polityki zwalczania handlu ludźmi poprzez głębsze osadzenie jej w szerszych strategiach UE dotyczących bezpieczeństwa, równości kobiet i mężczyzn, wzrostu gospodarczego, bezpieczeństwa cybernetycznego, migracji i stosunków zewnętrznych;

98.

wzywa wszystkie instytucje i państwa członkowskie UE do realizacji spójnej polityki zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej, nakłaniającej - zgodnie z podstawowymi wartościami Unii - do priorytetowego traktowania praw człowieka w stosunkach UE z wszystkimi państwami trzecimi, ze szczególnym naciskiem na stosunki ekonomiczne i handlowe;

99.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o to, by prawa człowieka, równouprawnienie płci i walka z handlem ludźmi pozostawały centralnym elementem unijnej polityki na rzecz rozwoju i partnerstwa z krajami trzecimi; wzywa Komisję do wprowadzenia środków uwzględniających aspekt płci przy tworzeniu nowych strategii politycznych na rzecz rozwoju oraz przy dokonywaniu przeglądu istniejących strategii;

100.

podkreśla, że ekonomiczne i społeczne umocnienie pozycji kobiet i dziewcząt zmniejszy ich podatność na stawanie się ofiarami i wzywa Komisję do kontynuowania działań ukierunkowanych na uwzględnianie problematyki równości płci we wszystkich działaniach związanych z rozwojem oraz do zagwarantowania tej problematyce oraz prawom kobiet stałego miejsca w porządku obrad podczas dialogu politycznego z państwami trzecimi;

101.

podkreśla znaczenie celów zrównoważonego rozwoju, zwłaszcza celu zrównoważonego rozwoju nr 5.2, który wzywa do wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt w sferze publicznej i prywatnej, w tym handlu ludźmi i wykorzystywania seksualnego oraz innych form wykorzystywania;

102.

apeluje do UE, aby wspierała państwa trzecie w ich dążeniach do zwiększenia liczby przypadków ujawniania ofiar, ich wspierania i ponownej integracji oraz postępowań karnych za handel ludźmi za sprawą wdrożenia odpowiedniego ustawodawstwa oraz zgodnej z międzynarodowymi standardami harmonizacji definicji prawnych, procedur i współpracy;

103.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie, by pracownicy organów ścigania, w tym agencji takich jak Frontex, Europol i EASO, a także inni urzędnicy, którzy mogą mieć kontakt z ofiarami lub potencjalnymi ofiarami handlu ludźmi, otrzymali odpowiednie szkolenie, aby byli w stanie zająć się przypadkami handlu ludźmi, dysponując zintegrowaną międzysektorową perspektywą i koncentrując się na specjalnych potrzebach kobiet i dzieci będących ofiarami handlu ludźmi oraz innych narażonych grup, takich jak Romowie i uchodźcy, a także na tym, w jaki sposób zachęcać ofiary handlu ludźmi i inne osoby do informowania o handlarzach ludźmi oraz jak zapewnić im pełną ochronę;

104.

uważa, że identyfikacja ofiar handlu ludźmi pochodzących z państw trzecich musi odbywać się na jak najwcześniejszym etapie oraz że należy w związku z tym zintensyfikować działania na granicach, aby identyfikować ofiary tuż po ich dostaniu się do Unii; wzywa państwa członkowskie do pracowania z państwami trzecimi nad poprawą istniejących wytycznych, które pomogą służbom konsularnym i straży granicznej w zakresie identyfikacji ofiar handlu ludźmi oraz podkreśla w związku z tym znaczenie wymiany najlepszych praktyk, w szczególności w odniesieniu do przesłuchań na granicach; podkreśla również, że straż graniczna i przybrzeżna musi mieć dostęp do baz danych Europolu;

105.

wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy z państwami trzecimi w celu zwalczania wszelkich form handlu ludźmi, ze szczególnym uwzględnieniem aspektu płci w handlu ludźmi w celu zwalczania małżeństw dzieci, wykorzystywania seksualnego kobiet i dziewcząt oraz turystyki seksualnej; nakłania Komisję i ESDZ do zintensyfikowania działalności w zakresie procesu chartumskiego, poprzez zwiększenie liczby konkretnych projektów do zrealizowania i umożliwienie aktywnego udziału większej liczbie państw;

106.

zwraca się do Komisji, Rady i ESDZ o to, by w negocjacjach z państwami trzecimi dotyczących umów międzynarodowych, umów o readmisji i umów o współpracy kładły nacisk na to, że państwa trzecie muszą skutecznie zwalczać handel ludźmi, skuteczniej ścigać przestępców, którzy w tym procederze uczestniczą, oraz zwiększać ochronę ofiar;

107.

wzywa UE, by skutecznie skupiła swoje wysiłki na zwalczaniu zarówno handlu ludźmi, jak i przemytu ludzi; apeluje do UE i jej państw członkowskich, aby inwestowały w identyfikację ofiar handlu ludźmi wśród uchodźców i migrantów i wśród ofiar naruszania praw człowieka w ramach operacji przemytu, kontrolowanych przez siatki przestępcze;

108.

podkreśla konieczność przeprowadzenia prac przygotowawczych oraz szkoleń dla członków międzynarodowych cywilnych misji policyjnych, a także dla dyplomatów, urzędników łącznikowych oraz urzędników konsularnych i zajmujących się współpracą na rzecz rozwoju, w celu uzyskania poprawy w zakresie ujawniania ofiar handlu ludźmi; uważa za konieczne przeszkolenie tych grup, ponieważ to one często są pierwszym punktem kontaktu dla ofiar handlu ludźmi; uważa również, że należy podjąć działania zapewniające tym urzędnikom dostęp do odpowiednich materiałów informacyjnych przeznaczonych dla osób narażonych na handel ludźmi;

109.

przypomina, że ogłoszenie w dniu 7 października 2015 r. drugiego etapu operacji EUNAVFOR MED zwanej również operacją Sophia pozwala podjąć konkretną walkę ze zjawiskiem handlu ludźmi, ponieważ w ramach tej operacji dopuszcza się przeprowadzanie inspekcji, przeszukania, zajęcia i zawrócenia na pełnym morzu statków i łodzi, co do których zachodzi podejrzenie, że są wykorzystywane do handlu ludźmi; przypomina, że dotychczas 48 podejrzanych o przemyt ludzi i handel ludźmi zostało przesłuchanych i przekazanych włoskiemu wymiarowi sprawiedliwości; wzywa Unię do kontynuowania i nasilenia swoich operacji na Morzu Śródziemnym;

110.

apeluje do UE, aby znalazła konkretne rozwiązania w kwestii legalnych, regularnych, nieopartych na wykorzystywaniu i bezpiecznych dróg dotarcia do UE dla migrantów i uchodźców; przypomina państwom członkowskim i UE o ich obowiązku przestrzegania prawa międzynarodowego, w tym zasady non-refoulement, we wszystkich swoich strategiach politycznych, a zwłaszcza politykach migracyjnych; przypomina, że państwo przyjmujące i państwo pochodzenia powinny zapewnić ofiarom handlu ludźmi bezpieczny i dobrowolny powrót, a także legalne alternatywy repatriacji w przypadkach, gdy stanowiłaby ona zagrożenie dla ich bezpieczeństwa lub bezpieczeństwa ich rodzin; stwierdza, że państwo przyjmujące i państwo pochodzenia muszą zagwarantować niezbędne warunki bezpieczeństwa i reintegracji ofiarom handlu ludźmi po powrocie;

111.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do poszanowania Karty Narodów Zjednoczonych, przepisów dotyczących prawa do azylu.

112.

wzywa UE do promowania programów służących włączeniu społecznemu migrantów i uchodźców, angażujących kluczowe podmioty z państw trzecich oraz mediatorów kulturowych, pomocnych w uświadamianiu społeczności o procederze handlu ludźmi i uodpornianiu ich na penetrację przez zorganizowane grupy przestępcze;

113.

wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia starań w celu ochrony i odnalezienia wszystkich uchodźców lub migrantów, w szczególności dzieci, zaginionych po przybyciu do Europy;

114.

z zadowoleniem przyjmuje działania Europolu, zwłaszcza w ramach Focal Point Twins, mające na celu wykrywanie osób, które udają się do państw trzecich z zamiarem niegodziwego traktowania dzieci; wzywa państwa członkowskie do współpracy z Europolem poprzez zapewnianie systematycznej i szybkiej wymiany danych;

115.

przypomina, że przed zawarciem umowy w sprawie liberalizacji reżimu wizowego Komisja musi ocenić ryzyko, jakie stanowi dane państwo trzecie, zwłaszcza w zakresie nielegalnej imigracji; nalega, że siatki przemytu ludzi mogą również wykorzystywać legalne szlaki migracyjne; apeluje zatem do Komisji o włączenie do kryteriów, jakie należy spełnić w celu zawarcia każdej umowy o liberalizacji reżimu wizowego, skutecznej współpracy ze strony zainteresowanych państw trzecich w zakresie handlu ludźmi;

116.

zauważa, że UE potrzebuje wiążącego i obowiązkowego podejścia legislacyjnego do przesiedleń, co stwierdzono w programie Komisji dotyczącym migracji; zwraca uwagę, że przyjęcie ze względów humanitarnych można wykorzystywać jako uzupełnienie przesiedlenia, aby zapewnić ochronę w trybie pilnym, często ochronę tymczasową, najbardziej potrzebującym, np. małoletnim bez opieki, uchodźcom niepełnosprawnym lub osobom wymagającym pilnej ewakuacji medycznej;

117.

wzywa UE do udostępnienia państwom trzecim efektów prac nad znormalizowanym systemem gromadzenia danych ilościowych i jakościowych oraz analizy procederu handlu ludźmi w celu opracowania wspólnego lub przynajmniej porównywalnego szablonu w UE i państwach trzecich na potrzeby gromadzenia i analizy danych odnoszących się do wszystkich aspektów handlu ludźmi; podkreśla potrzebę przeznaczenia wystarczających środków finansowych na gromadzenie danych i badania w zakresie handlu ludźmi;

118.

zachęca UE do opracowania nowej strategii na rzecz zwalczania handlu ludźmi na okres po 2016 r., o bardziej zdecydowanym i lepiej ukierunkowanym wymiarze, przyznającej dodatkowe priorytetowe znaczenie tworzeniu partnerstw z lokalnym społeczeństwem obywatelskim w państwach pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia spoza UE, z rządami i sektorem prywatnym, jak też uwzględnianiu finansowo-gospodarczych aspektów handlu ludźmi;

119.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz delegaturom Unii.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2018.101.47
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE (2015/2340(INI)).
Data aktu:	05/07/2016
Data ogłoszenia:	16/03/2018

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE (2015/2340(INI)).

Zwalczanie handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE

Zmiany w prawie

Zmiany w składce zdrowotnej od 1 stycznia 2026 r. Rząd przedstawił założenia

Prezydent podpisał nowelę ustawy o rozwoju lokalnym z udziałem lokalnej społeczności

Do poprawki nie tylko emerytury czerwcowe, ale i wcześniejsze

Bez konsultacji społecznych nie będzie nowego prawa

Nowy urlop dla rodziców wcześniaków coraz bliżej - rząd przyjął projekt ustawy

Na zwolnieniu w jednej pracy, w drugiej - w pełni sił i... płacy

Dz.U.UE.C.2018.101.47