Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 21 listopada 2012 r. w sprawie T-270/08 Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 31 stycznia 2013 r. przez Republikę Federalną Niemiec(Sprawa C-54/13 P)
(2013/C 86/22)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 23 marca 2013 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze, pełnomocnik, C. von Donat, J. Lipinsky, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Hiszpanii, Królestwo Niderlandów, Republika Francuska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie opiera je na czterech zarzutach.
Zarzut pierwszy: Sąd naruszył art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88(1) w związku z art. 1 rozporządzenia nr 2988/95(2) i zasadę kompetencji powierzonych (dawny art. 5 WE, obecnie art. 5 ust. 2 TUE, art. 7 TFUE), gdyż w zaskarżonym wyroku niesłusznie przyjął, że również zwykłe błędy administracyjne organów krajowych stanowią "nieprawidłowość", która uprawnia Komisję do korekty finansowej na podstawie art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88.
Zarzut drugi: Sąd naruszył ponadto art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 w związku z zasadą kompetencji powierzonych (art. 5 ust. 2 TUE, art. 7 TFUE), gdyż niesłusznie uznał kompetencję Komisji do dokonania korekt finansowych w postaci ekstrapolacji (pierwsza część zarzutu pierwszego). Nawet gdyby z art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 mogło wynikać uprawnienie Komisji do zmniejszenia kwot poprzez ekstrapolację, Sąd niezgodne z prawem potwierdził sposób przeprowadzenia ekstrapolacji w niniejszej sprawie. Po pierwsze, Komisja nie mogła zakwalifikować kwestionowanych przez nią błędów jako systemowych dla całego programu operacyjnego i obliczyć w przybliżeniu ustalonego dla nich progu błędu w odniesieniu do całego programu. Po drugie, Komisja nie mogła zastosować wybranej przez nią procedury kontroli wyrywkowej do zmniejszenia kwot za pomocą ekstrapolacji w odniesieniu do całego programu (druga część zarzutu drugiego). Ponadto poprzez ekstrapolację niereprezentatywnych błędów i korekty ryczałtowe Komisja dokonała nieproporcjonalnego zmniejszenia wkładu finansowego w programie operacyjnym (trzecia część zarzutu drugiego).
Zarzut trzeci: zaskarżony wyrok Sądu narusza poza tym art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 w związku z zasadą kompetencji powierzonych, gdyż Sąd wydaje się zakładać niesłusznie, że Komisji przysługuje uprawnienie do ryczałtowych korekt finansowych (pierwsza część zarzutu trzeciego). Nawet gdyby takie uprawnienie do korekt ryczałtowych istniało, Sąd niesłusznie zatwierdził nieproporcjonalne korekty ryczałtowe w niniejszej sprawie (druga część zarzutu trzeciego).
Zarzut czwarty: W końcu Sąd naruszył obowiązek prawidłowego uzasadnienia na podstawie art. 81 regulaminu postępowania w związku z art. 36 i art. 53 ust. 1 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdyż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, by Sąd rozpatrzył argumentację wnoszącej odwołanie dotyczącą niedopuszczalności ryczałtowych korekt finansowych (pierwsza część zarzutu drugiego) lub jakie względy kierowały Sądem przy odrzuceniu tej argumentacji.
______(1) Rozporządzenie (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374, s. 1).
(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).
