P7_TC1-COD(2010)0385Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 lipca 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych ("rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku")
(Dz.U.UE C z dnia 29 listopada 2013 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 42 akapit pierwszy i art. 43 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych ("rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku") 3 było kilkakrotnie zmieniane. W wyniku wejścia w życie traktatu lizbońskiego konieczne są następne zmiany w celu dostosowania uprawnień przyznanych Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oraz w szczególności uprawnień przekazanych Komisji na mocy art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej "Traktatem"). Ze względu na zakres tych zmian należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 i zastąpić je nowym rozporządzeniem o jednolitej wspólnej organizacji rynku. W celu technicznego uproszczenia należy włączyć do niniejszego rozporządzenia rozporządzenie Rady (EWG) nr 922/72 z dnia 2 maja 1972 r. ustanawiające ogólne zasady przyznawania pomocy w odniesieniu do jedwabników na rok hodowlany 1972/1973 4 . Należy zatem uchylić również rozporządzenie (EWG) nr 922/72.
(2) Na mocy art. 43 ust. 3 Traktatu Rada przyjmuje środki dotyczące ustalania cen, potrąceń, pomocy i ograniczeń ilościowych. Dla jasności, w przypadkach gdy stosuje się art. 43 ust. 3 Traktatu, niniejsze rozporządzenie powinno wyraźne określać, że Rada przyjmie przedmiotowe środki na jego podstawie. [Popr. 1]
(3) Niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wszystkie podstawowe elementy jednolitej wspólnej organizacji rynku. Ustalanie cen, potrąceń, pomocy i ograniczeń ilościowych w niektórych przypadkach jest nierozerwalnie związane z tymi podstawowymi elementami.
(4) Komisja powinna otrzymać W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania niniejszego rozporządzenia, uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 290 Traktatu, aby mogła uzupełniać lub zmieniać niektóre, inne o funkcjonowaniu Unii Europejskiej powinny być przekazywane Komisji z myślą o uzupełnianiu przez nią lub zmianie niektórych, innych niż istotne, elementy elementów niniejszego rozporządzenia. Należy określić, wobec których elementów stosować będzie można wymienione uprawnienia, a także warunki, którym uprawnienia te będą podlegać. Szczególnie ważne jest przeprowadzenie przez Komisję w trakcie prac przygotowawczych odpowiednich konsultacji, w tym na poziomie ekspertów. Należytą uwagę trzeba zwrócić na władze regionalne i lokalne, regiony wyspiarskie, słabo zaludnione, górzyste i najbardziej oddalone, tak aby nie pogarszać jeszcze bardziej sytuacji, w której z powodu kryzysu znajdują się wymienione regiony. Podczas przygotowywania i sporządzania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić równoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 2]
(5) Stosowanie trybu pilnego powinno być dopuszczalne wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, kiedy zostanie wykazana taka konieczność, w celu skutecznego i efektywnego reagowania na zagrożenia zakłóceniami na rynku lub w przypadkach, gdy takie zakłócenia już występują. Wybór trybu pilnego powinien być uzasadniony i należy określić, w jakich przypadkach ma on być stosowany.
(6) Na podstawie art. 291 Traktatu państwa członkowskie powinny ponosić odpowiedzialność za wykonanie wspólnej organizacji rynków rolnych (zwanej dalej "wspólną organizacją rynku") ustanowionej w niniejszym rozporządzeniu. W celu zapewnienia jednolitego wdrażania wspólnej organizacji rynku w państwach członkowskich oraz niedopuszczenia do nieuczciwej konkurencji lub dyskryminacji między podmiotami Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania aktów wykonawczych na podstawie art. 291 ust. 2 Traktatu. Na mocy wymienionego przepisu należy zatem powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, w szczególności w odniesieniu do jednolitych warunków, zgodnie z którymi stosuje się środki interwencji rynkowej, jednolitych warunków wdrażania systemów pomocy, stosowania przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i produkcji oraz przepisów dotyczących handlu z państwami trzecimi. Komisja powinna również określić wymagania minimalne dla kontroli, które państwa członkowskie mają przeprowadzać.
(7) Ponadto w celu zapewnienia skuteczności systemów ustanowionych przez jednolitą wspólną organizację rynku, należy powierzyć Komisji niezbędne uprawnienia odnośnie do środków zarządzania rynkiem oraz bieżących zadań w zakresie zarządzania. W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania jednolitej wspólnej organizacji rynku, należy również powierzyć Komisji uprawnienia do regulowania niektórych kwestii o charakterze technicznym oraz przyjmowania przepisów dotyczących powiadamiania, informacji i sprawozdawczości, procedur i kryteriów technicznych odnośnie do produktów i podmiotów gospodarczych, które kwalifikują się do wsparcia rynkowego. Dodatkowo, w celu zagwarantowania właściwego funkcjonowania wspólnej organizacji rynku, Komisja powinna również ustalać w szczególności terminy, ograniczenia czasowe, elementy warunkujące kursy wymiany, okresy referencyjne, odsetki, natomiast odnośnie do systemów pomocy Komisja powinna posiadać w szczególności uprawnienia do ustalania płatności i przyjmowania przepisów dotyczących zarządzania, monitorowania i oceny programów, rozpowszechniania informacji o wypłacanej pomocy i przepisów dotyczących wdrażania planów pomocy społecznej w oparciu o podstawę prawną. Należy upoważnić Komisję do określania procedur dotyczących wypłacania pomocy oraz zaliczek pomocy.
(8) Dla osiągnięcia celów jednolitej wspólnej organizacji rynku i przestrzegania jej zasad, należy oprócz tego przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania przepisów, w tym dotyczących zarządzania systemami ograniczania produkcji mleka, cukru i wina, kontroli i inspekcji, oraz uprawnienia do ustalania kwot zabezpieczenia, określania przepisów i procedur dotyczących odzyskiwania nienależnych płatności i przyjmowania przepisów dotyczących umów związanych ze wspieraniem rynku.
(9) Odnośnie do sektora wina, w celu zapewnienia jednolitego stosowania w całej Unii, Komisji należy ponadto powierzyć uprawnienia do dopilnowywania by wnioski o przyznanie nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych oraz tradycyjnych określeń spełniały warunki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu. Należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania wszelkich koniecznych przepisów związanych z procedurami, powiadamianiem i kryteriami technicznymi odnośnie do prezentacji i etykietowania produktów sektora wina.
(10) Aby zapewnić osiągnięcie celów ram prawnych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, Komisja powinna również mieć stałe uprawnienia kontrolne odnośnie do niektórych działań organizacji producentów, organizacji międzybranżowych i organizacji przedsiębiorców. W celu zachowania struktury określonej w jednolitej wspólnej organizacji rynku i jej zasadniczych składników należy ponadto powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania wszelkich koniecznych przepisów związanych z wyjątkowymi środkami rynkowymi i wyjątkowymi środkami zarządzania, które mają służyć rozwiązaniu pilnych i nieprzewidzianych problemów występujących w jednym lub kilku państwach członkowskich.
(11) O ile przepisy nie stanowią wyraźnie inaczej, Komisja powinna przyjmować wymienione akty wyko nawcze W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszego rozporządzenia należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane na podstawie przepisami rozporządzenia (UE) nr XX/XXXX Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ... [tytuł rozporządzenia](UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję 5 . [Popr. 3]
(12) Odnośnie do niektórych środków wynikających z niniejszego rozporządzenia wymagających bezzwłocznego podjęcia działań lub polegających wyłącznie na stosowaniu przepisów ogólnych w konkretnych sytuacjach bez marginesu swobody, należy upoważnić Komisję do przyjmowania aktów wykonawczych bez pomocy komitetu stosowania rozporządzenia (UE) nr 182/2011. [Popr. 4]
(13) Komisja powinna ponadto być uprawniona do wykonywania niektórych zadań administracyjnych lub z zakresu zarządzania, które nie wymagają przyjmowania aktów delegowanych lub wykonawczych.
(14) Zastąpienie rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku nowym nie powinno prowadzić do kwestionowania podejmowanych w przeszłości decyzji dotyczących wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej "WPR"). Celem niniejszego rozporządzenia powinno być przede wszystkim dostosowanie do Traktatu w zakresie uprawnień powierzonych Komisji. W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie powinno uchylać istniejących przepisów ani ich zmieniać, o ile ich uzasadnienie pozostaje aktualne, chyba że uległy one dezaktualizacji, nie powinno ono również wprowadzać nowych przepisów lub środków. Wyjątki od tego podejścia stanowią dystrybucja produktów żywnościowych wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii oraz pomoc przyznawana w ramach niemieckiego monopolu alkoholowego. Przepisy dotyczące norm handlowych odzwierciedlają wnioski przedstawione w kontekście kompleksowego przeglądu polityki jakości.
(15) Dla zbóż, ryżu, cukru, suszu paszowego, nasion, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, lnu i konopi, owoców i warzyw, bananów, mleka i przetworów mlecznych oraz jedwabników należy ustalić lata gospodarcze, dostosowane przede wszystkim do naturalnego cyklu produkcyjnego każdego z tych produktów.
(16) Aby zapewnić stabilizację rynków oraz odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej opracowano zróżnicowany system wsparcia cenowego dla poszczególnych sektorów, wprowadzając jednocześnie systemy wsparcia bezpośredniego przy uwzględnieniu różnych potrzeb każdego z tych sektorów z jednej strony, oraz ich współzależności z drugiej strony. Środki te przyjmują formę interwencji publicznej lub - zależnie od przypadku - dopłat do prywatnego przechowywania produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Zważywszy na cele kolejnych zmian do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w szczególności wprowadzonych rozporządzeniem Rady (WE) nr 72/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. w sprawie zmian we wspólnej polityce rolnej poprzez zmianę rozporządzeń (WE) nr 247/2006, (WE) nr 320/2006, (WE) nr 1405/2006, (WE) nr 1234/2007, (WE) nr 3/2008 oraz (WE) nr 479/2008 i uchylającym rozporządzenia (EWG) nr 1883/78, (EWG) nr 1254/89, (EWG) nr 2247/89, (EWG) nr 2055/93, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 2596/97, (WE) nr 1182/2005 i (WE) nr 315/2007 6 , oraz na podstawie przedstawionego w nim uzasadnienia, istnieje zatem potrzeba utrzymania środków wsparcia cenowego przewidzianych w instrumentach opracowanych w przeszłości, bez dokonywania istotnych zmian w porównaniu z dotychczasową sytuacją prawną.
(17) W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy regulujące te środki powinny zostać objęte wspólną strukturą przy jednoczesnym zachowaniu założeń polityki dla każdego sektora. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy cenami referencyjnymi a cenami interwencyjnymi.
(18) We wspólnej organizacji rynku zbóż, wołowiny i cielęciny oraz mleka i przetworów mlecznych zawarte są przepisy, na podstawie których Rada, działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, ma uprawnienia do zmiany wysokości cen. Z uwagi na wrażliwość systemów cen należy wyjaśnić, iż istnieje możliwość zmiany wysokości cen na mocy art. 43 ust. 2 Traktatu w stosunku do wszystkich sektorów objętych niniejszym rozporządzeniem.
(19) Należy ustalić ceny referencyjne dla cukru białego i cukru surowego standardowej jakości. Jakość standardowa powinna odzwierciedlać średnią jakość reprezentatywną dla cukru produkowanego w Unii i być określana na podstawie kryteriów stosowanych w handlu cukrem. Powinna także istnieć możliwość dokonania przeglądu jakości standardowej celem uwzględnienia w szczególności wymogów handlowych i postępów w analizie technicznej.
(20) W celu uzyskania wiarygodnych informacji na temat cen rynkowych cukru w Unii, niniejsze rozporządzenie powinno wprowadzić system sprawozdawczości, na podstawie którego powinno się określać wysokość cen rynkowych cukru białego.
(21) Na podstawie zmian wprowadzonych rozporządzeniem (WE) nr 72/2009 system interwencji w odniesieniu do zbóż, ryżu, masła i odtłuszczonego mleka w proszku otwiera się jedynie podczas pewnych okresów w ciągu roku. W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny możliwość otwarcia i zamknięcia zakupu w ramach interwencji publicznej powinna być uzależniona od wysokości cen rynkowych w danym okresie.
(22) Wysokości cen, które powinny obowiązywać przy zakupie w ramach interwencji publicznej zostały w przeszłości obniżone we wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu oraz wołowiny i cielęciny oraz ustalone wraz z wprowadzeniem w tych sektorach systemów wsparcia bezpośredniego. Zatem dopłaty udzielane w ramach tych systemów oraz ceny interwencyjne są ściśle ze sobą powiązane. Wysokości cen dla produktów sektora mleka i przetworów mlecznych zostały ustalone w celu propagowania konsumpcji produktów tego sektora oraz poprawy ich konkurencyjności. Te decyzje dotyczące kierunków polityki są nadal aktualne.
(23) W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć możliwość zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej. Działania te należy podjąć w taki sposób, aby zapobiec zakłóceniom na rynku oraz zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców.
(24) Jednym z celów WPR określonych w art. 39 ust. 1 Traktatu jest stabilizacja rynków oraz zapewnienie konsumentom dostaw żywności po rozsądnych cenach. Na przestrzeni lat program dystrybucji żywności przyczynił się do realizacji obu celów. Powinien nadal gwarantować realizację celów WPR oraz pomagać w osiągnięciu celów spójności. Niemniej stopniowe reformy WPR doprowadziły do stopniowego zmniejszenia zasobów interwencyjnych oraz zakresu dostępnych produktów. W związku z tym zakupy rynkowe powinny również stanowić stałe źródło dostaw dla programu pomocy.
(25) Aby zapewnić należyte zarządzanie finansami i w pełni wykorzystać aspekt programu unijnego związany z polityką spójności, należy przewidzieć określony pułap pomocy Unii i wprowadzić przepis nakładający na państwa członkowskie obowiązek współfinansowania programu dystrybucji żywności. Doświadczenie wykazało ponadto, że program wymaga dłuższej perspektywy czasowej. W związku z powyższym Komisja powinna przygotować trzyletnie plany realizacji przedmiotowego programu a państwa członkowskie opracować krajowe programy dystrybucji żywności, określające ich cele i priorytety w ramach programu, uwzględniając przy tym również kwestię wartości odżywczych. Państwa członkowskie powinny też przeprowadzać należyte kontrole administracyjne i kontrole fizyczne oraz ustanowić kary w przypadku nieprawidłowości w celu zagwarantowania, że trzyletni plan wdrażany jest na podstawie obowiązujących przepisów.
(26) W celu zapewnienia przejrzystego, spójnego i efektywnego funkcjonowania programu pomocy osobom najbardziej potrzebującym, Komisja powinna ustanowić procedury przyjmowania i zmiany planów trzyletnich, podjąć działania zmierzające do ich przyjęcia oraz, w stosownych przypadkach, ich zmian. Komisja powinna również przyjąć przepisy dotyczące dodatkowych elementów wchodzących w skład planów trzyletnich, przepisów dotyczących dostaw produktów żywnościowych, a także procedur i terminów wycofywania produktów interwencyjnych oraz ich przekazywania między państwami członkowskimi, a także przepisy dotyczące formatu krajowych programów dystrybucji żywności oraz formatu rocznych sprawozdań z ich realizacji. W celu zapewnienia jednolitego wdrażania planów trzyletnich przez państwa członkowskie Komisja powinna przyjąć procedury zwrotu kosztów organizacji charytatywnych, które państwa członkowskie uznają za kwalifikowalne, w tym pod kątem terminów i pułapów finansowych, warunków dotyczących zaproszeń do składania ofert i warunków dotyczących produktów żywnościowych i ich dostaw. Należy ponadto przyjąć przepisy określające obowiązki państw członkowskich odnośnie do kontroli, procedur płatności i obowiązujących terminów, redukcji stosowanych w przypadku nieprzestrzegania tychże, jak również przepisów dotyczących rachunkowości oraz zadań do wykonania przez właściwe krajowe organy interwencyjne w przypadkach przekazywania produktów między państwami członkowskimi.
(27) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych, w niniejszym rozporządzeniu przewidziano przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania niektórych produktów z masła. Ponadto Komisja powinna zostać upoważniona do podejmowania decyzji w sprawie przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania cukru białego, niektórych rodzajów oliwy z oliwek, niektórych produktów z wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego.
(28) Unijne skale klasyfikacji tusz w sektorach wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego są niezbędne w celu rejestrowania cen oraz stosowania systemu interwencji w tych sektorach. Ponadto służą one realizacji celu, jakim jest poprawa przejrzystości rynku.
(29) Ograniczenia swobodnego obrotu wynikające z zastosowania środków mających na celu walkę z rozprzestrzenianiem się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku niektórych produktów w jednym lub kilku państwach członkowskich. Z doświadczeń wynika, że poważne zakłócenia na rynku, takie jak znaczny spadek konsumpcji lub cen można przypisać utracie zaufania konsumentów spowodowanej zagrożeniami dla zdrowia ludzi lub zdrowia zwierząt.
(30) Nadzwyczajne środki wspierania rynku dla wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i mięsa koziego, jaj oraz mięsa drobiowego, powinny być bezpośrednio związane ze środkami zdrowotnymi i weterynaryjnymi przyjmowanymi w celu walki z rozprzestrzenianiem się chorób lub wynikać z przyjęcia tych środków. Środki te należy przyjmować na wniosek państw członkowskich w celu zapobieżenia poważnym zakłóceniom na danych rynkach.
(31) Należy przewidzieć możliwość przyjęcia przez Komisję, w stosownych przypadkach, specjalnych środków interwencyjnych, w celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenia wynikające z zakłóceń na rynku w sektorze zbóż oraz w celu zapobieżenia stosowania na szeroką skalę interwencji publicznej w niektórych regionach Unii w sektorze ryżu lub zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących w wyniku klęsk żywiołowych.
(32) W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia unijnych plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej należy ustalić cenę minimalną buraków kwotowych o jakości standardowej, którą to jakość należy określić.
(33) Do zapewnienia odpowiedniej równowagi praw i obowiązków między przedsiębiorstwami cukrowniczymi a plantatorami buraków cukrowych konieczne są szczególne instrumenty. Należy zatem ustanowić przepisy ogólne regulujące porozumienia międzybranżowe.
(34) Różnorodność warunków naturalnych, sytuacji ekonomicznej i technicznej, utrudnia ujednolicenie warunków zakupu buraków cukrowych na całym obszarze Unii. Istnieją już porozumienia branżowe między stowarzyszeniami plantatorów buraków cukrowych a przedsiębiorstwami cukrowniczymi. Przepisy ramowe powinny zatem jedynie określać gwarancje minimalne wymagane przez plantatorów buraków cukrowych i przemysł cukrowniczy w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku cukru, z możliwością przyjęcia odstępstwa od niektórych przepisów w ramach porozumienia branżowego.
(35) W niniejszym rozporządzeniu należy określić opłatę produkcyjną przeznaczoną na finansowanie wydatków w sektorze cukru.
(36) W celu utrzymania równowagi strukturalnej na rynkach cukru na poziomie cenowym bliskim cenie referencyjnej należy zapewnić możliwość podjęcia decyzji o wycofaniu cukru z rynku na okres potrzebny do powrotu tego rynku do równowagi.
(37) W odniesieniu do żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj oraz mięsa drobiowego należy wprowadzić przepis umożliwiający przyjęcie szczególnych środków ułatwiających dostosowanie podaży do wymogów rynku. Środki takie mogą przyczynić się do stabilizacji rynków oraz do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej.
(38) W sektorze cukru istotnym instrumentem polityki rynkowej było ilościowe ograniczanie produkcji. Powody, dla których Wspólnota przyjęła w przeszłości systemy kwot produkcyjnych w sektorze cukru, są w dalszym ciągu aktualne.
(39) System kwot cukru na mocy niniejszego rozporządzenia powinien w szczególności, utrzymywać status prawny kwot w zakresie, w jakim, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, system kwot stanowi mechanizm regulacji rynku w sektorze cukru ukierunkowany na zapewnienie realizacji celów, które są zgodne z interesem publicznym.
(40) Niniejsze rozporządzenie powinno określić możliwość dostosowania kwot cukru, tak by odzwierciedlały one decyzje państw członkowskich w zakresie ponownego przydziału kwot krajowych.
(41) Mając na uwadze potrzebę zachowania pewnej krajowej elastyczności w strukturalnym dostosowaniu przemysłu przetwórczego oraz uprawy buraków i trzciny cukrowej w okresie, w którym stosowane będą kwoty, należy przewidzieć możliwość zmiany przez państwa członkowskie, w ramach pewnych limitów, kwot przydzielanych przedsiębiorstwom, bez ograniczania działalności funduszu restrukturyzacji jako instrumentu.
(42) W celu zapobieżenia zakłóceniom na rynku cukru wywoływanym przez nadwyżki cukru Komisja powinna mieć możliwość przeniesienia - na podstawie określonych kryteriów - nadwyżek cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego na następny rok gospodarczy jako produkcji kwotowej. Ponadto, jeżeli w przypadku pewnych ilości nie zostaną spełnione obowiązujące warunki, przepisy przewidują nałożenie opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w celu uniknięcia nagromadzenia się tych dodatkowych ilości, zagrażającego sytuacji na rynku.
(43) System kwot mlecznych należy utrzymać do jego wygaśnięcia w 2015 r., łącznie z nakładaniem opłaty za przekroczenie kwoty krajowej na mleko zbierane lub sprzedawane do bezpośredniego spożycia przekraczające określoną gwarantowaną wielkość progową.
(44) Należy utrzymać rozróżnienie pomiędzy dostawami a sprzedażą bezpośrednią mleka, a system powinien być stosowany na podstawie reprezentatywnych zawartości tłuszczu i krajowej referencyjnej zawartości tłuszczu. Należy upoważnić rolników, pod pewnymi warunkami, do tymczasowego przekazywania ich kwoty indywidualnej. Mimo że należy utrzymać zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży lub dzierżawy gospodarstwa lub przekazania go w drodze dziedziczenia, odpowiadająca mu kwota jest przekazywana nabywcy, dzierżawcy lub spadkobiercy wraz z odnośnymi gruntami, należy przewidzieć pewne wyjątki od zasady stanowiącej, iż kwoty są przypisane do gospodarstw, w celu kontynuowania restrukturyzacji produkcji mleka oraz poprawy stanu środowiska naturalnego. Państwa członkowskie powinny być upoważnione do umieszczania części przeniesionych ilości w rezerwie krajowej zgodnie z różnymi rodzajami przekazywania kwot i przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów.
(45) Opłata za przekroczenie kwoty krajowej w odniesieniu do mleka i innych przetworów mlecznych powinna zostać ustalona na poziomie odstraszającym i powinna być wnoszona przez państwa członkowskie niezwłocznie po przekroczeniu kwoty krajowej. Państwo członkowskie powinno podzielić ciężar płatności między producentów, którzy przyczynili się do tego przekroczenia. Producenci powinni odpowiadać przed danym państwem członkowskim za zapłacenie swojej części opłaty wyrównawczej, ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnej im ilości. Państwa członkowskie powinny wnieść do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) opłatę wyrównawczą odpowiadającą wysokości przekroczenia ich krajowej kwoty obniżoną o zryczałtowaną sumę w wysokości 1 % w celu uwzględnienia przypadków upadłości lub definitywnej niezdolności niektórych producentów do zapłacenia należnej części opłaty wyrównawczej.
(46) Okazało się, że nadrzędny cel wprowadzenia systemu kwot mlecznych, jakim było zmniejszenie zachwiań równowagi między podażą a popytem na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz wynikających z niego nadwyżek strukturalnych, a tym samym zapewnianie większej równowagi rynkowej zmniejsza prorynkowe nastawienie, ponieważ zakłóca reakcję rolników na sygnały cenowe i uniemożliwia wzrost efektywności w sektorze, gdyż hamuje restrukturyzację. Na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2013/2014 przewidziano zatem stopniowe znoszenie kwot mlecznych poprzez ich coroczne zwiększanie o 1 %. W kontekście restrukturyzacji sektora należy pozwolić państwom członkowskim, aby do dnia 31 marca 2014 r. przyznawały dodatkową pomoc krajową w określonych granicach. Zwiększenia kwot wprowadzone do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 248/2008 7 oraz 1-procentowe zwiększenie roczne - wraz z innymi zmianami, które zmniejszają prawdopodobieństwo wnoszenia opłaty za przekroczenie kwoty krajowej - oznaczają, sądząc po obecnych wynikach produkcyjnych, że gdyby 1-procentowe zwiększenia miały zastosowanie w okresie od roku 2009/2010 do roku 2013/2014, tylko Włochom groziłaby opłata za przekroczenie kwoty krajowej. Zatem z uwagi na obecne wyniki produkcyjne we wszystkich państwach członkowskich należy skumulować dla Włoch zwiększenie kwot na początku tego okresu, tak by uniknąć tego ryzyka.
(47) Rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 wprowadza różne rodzaje systemów pomocy. W systemie dla suszu paszowego oraz lnu i konopi jako środek regulujący rynek wewnętrzny w odniesieniu do tych sektorów wprowadzono dopłaty do przetwórstwa w tych sektorach. W wyniku zmian wprowadzonych rozporządzeniem (WE) nr 72/2009 oraz na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 8 , pomoc na susz paszowy będzie przyznawana do dnia 1 kwietnia 2012 r., natomiast na długie włókno lniane, krótkie włókno lniane i włókno konopne do roku gospodarczego 2011/2012. System kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej określony w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 zmieniony rozporządzeniem (WE) nr 72/2009 i powiązana z nim cena minimalna stosowane są wyłącznie do końca roku gospodarczego 2011/2012.
(48) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych mleka i przetworów mlecznych potrzebne są środki mające na celu zwiększenie możliwości zbytu przetworów mlecznych. W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć przyznawanie pomocy na rzecz obrotu niektórymi przetworami mlecznymi z uwagi na ich określone wykorzystanie i przeznaczenie. W niniejszym rozporządzeniu należy określić ponadto, że Unia powinna pokrywać część wydatków związanych z przyznaniem dopłat do dostaw mleka dla uczniów, w celu zachęcenia młodzieży do spożywania mleka.
(49) Należy zapewnić możliwość przyznawania refundacji produkcyjnej w przypadkach gdy, podczas wytwarzania niektórych produktów przemysłowych, chemicznych lub farmaceutycznych, wyniknie potrzeba podjęcia środków mających na celu udostępnienie określonych produktów cukrowniczych.
(50) Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 73/2009 od dnia 1 stycznia 2010 r. płatność obszarowa z tytułu chmielu jest niezwiązana z wielkością produkcji. W celu umożliwienia organizacjom producentów chmielu kontynuowania dotychczasowej działalności, należy przewidzieć odpowiedni przepis dotyczący wykorzystywania równoważnych kwot w danych państwach członkowskich na ten sam rodzaj działalności.
(51) Finansowanie unijne, stanowiące udział procentowy pomocy bezpośredniej, którą państwa członkowskie mają prawo wstrzymać na podstawie rozporządzenia (WE) nr 73/2009, musi zachęcać uznane organizacje podmiotów gospodarczych do sporządzania programów prac do celów poprawy jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek. W tym kontekście w niniejszym rozporządzeniu należy określić, że wsparcie Unii przydzielane będzie zgodnie z ustalonymi w tych programach prac priorytetami dla podejmowanych działań.
(52) Niniejsze rozporządzenie dokonuje rozróżnienia między owocami i warzywami, które obejmują owoce i warzywa przeznaczone do wprowadzenia do obrotu oraz przeznaczone do przetworzenia, a przetworzonymi owocami i warzywami. Przepisy dotyczące organizacji producentów, programów operacyjnych i pomocy finansowej Unii stosuje się jedynie do owoców i warzyw oraz owoców i warzyw przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.
(53) Organizacje producentów są głównymi podmiotami w systemie dotyczącym owoców i warzyw. Wobec rosnącej koncentracji popytu grupowanie podaży za pośrednictwem tych organizacji w dalszym ciągu stanowi gospodarczą konieczność mającą na celu wzmocnienie pozycji producentów na rynku. Koncentracja podaży powinna mieć charakter dobrowolny i wykazać swoją przydatność poprzez zakres i skuteczność usług oferowanych przez organizacje producentów swoim członkom. Organizacje producentów działają wyłącznie w interesie swoich członków, zatem powinno uważać się je za działające w sprawach gospodarczych w imieniu i na rzecz swoich członków.
(54) Produkcja owoców i warzyw jest trudna do przewidzenia, a produkty łatwo się psują. Nawet ograniczone nadwyżki mogą spowodować poważne zakłócenia na rynku. Należy zatem wprowadzić środki zarządzania w sytuacji kryzysowej. W celu zwiększenia atrakcyjności organizacji producentów środki te należy włączyć do programów operacyjnych.
(55) Produkcja i wprowadzanie do obrotu owoców i warzyw powinny w pełni uwzględniać zagadnienia ochrony środowiska, w tym metody uprawy, gospodarkę odpadami i sposób rozdysponowania produktów wycofanych z rynku, w szczególności pod kątem ochrony jakości wody, zachowania różnorodności biologicznej i dbałości o tereny wiejskie.
(56) Grupy producentów w sektorze owoców i warzyw w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, w regionach najbardziej oddalonych Unii lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, zabiegające o uzyskanie statusu organizacji producentów na podstawie niniejszego rozporządzenia, powinny mieć możliwość skorzystania z okresu przejściowego, w którym mogą uzyskać krajowe i unijne wsparcie finansowe w zamian za spełnienie przez nie pewnych zobowiązań.
(57) W celu przyznania organizacjom producentów w sektorze owoców i warzyw większej odpowiedzialności za podejmowane przez nie decyzje finansowe i w celu nakierowania środków publicznych dla nich przeznaczonych na spełnienie przyszłych wymogów, należy ustalić warunki wykorzystania tych środków. Wspólne finansowanie funduszy operacyjnych utworzonych przez organizacje producentów stanowi właściwe rozwiązanie. W szczególnych przypadkach należy zezwolić na dodatkowe możliwości finansowania. Fundusze operacyjne należy wykorzystywać jedynie do finansowania programów operacyjnych w sektorze owoców i warzyw. W celu nadzorowania wydatków Unii pomoc przyznana organizacjom producentów, które tworzą fundusz operacyjny, nie powinna przekraczać określonego progu.
(58) W regionach, w których organizacja produkcji w sektorze owoców i warzyw jest słaba, powinna istnieć możliwość zapewnienia dodatkowego krajowego wsparcia finansowego. W przypadku państw członkowskich, które pod względem struktur znajdują się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, powinna istnieć możliwość zwracania przez Unię poniesionych kosztów składek.
(59) W celu uproszczenia i obniżenia kosztów programu należy, w miarę możliwości, zharmonizować procedury i przepisy dotyczące kwalifikowalności wydatków w ramach funduszy operacyjnych z procedurami i zasadami dotyczącymi programów rozwoju obszarów wiejskich przez zwrócenie się do państw członkowskich o opracowanie krajowej strategii na rzecz programów operacyjnych.
(60) Wskazane jest, by zaradzić problemowi niskiego spożycia owoców i warzyw przez dzieci dzięki trwałemu zwiększeniu udziału owoców i warzyw w żywieniu dzieci na etapie, na którym kształtują się ich nawyki żywieniowe. Należy zatem przyznać pomoc Unii na współfinansowanie dostaw dzieciom w placówkach oświatowych pewnych produktów sektorów owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw oraz bananów, a także na związane z tym koszty logistyki, dystrybucji, sprzętu, reklamy, monitorowania i oceny. Aby zagwarantować właściwe wdrożenie programu państwa członkowskie, które chcą z niego korzystać, powinny najpierw przygotować strategie obejmujące między innymi wykaz kwalifikowalnych produktów, wybranych na podstawie obiektywnych kryteriów, w tym sezonowości, dostępności produktów lub kwestii dotyczących środowiska.
(61) W celu zapewnienia należytego zarządzania budżetem programu "Owoce w szkole" należy określić stały pułap pomocy Unii oraz maksymalne wskaźniki współfinansowania. Pomocy Unii nie należy wykorzystywać do zastępowania finansowania jakichkolwiek istniejących krajowych programów dystrybucji owoców w szkołach. Ze względu na ograniczenia budżetowe państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zastępowania ich wkładu finansowego na rzecz programu dystrybucji owoców w szkołach środkami z sektora prywatnego. W celu zwiększenia skuteczności programu państwa członkowskie powinny określić środki towarzyszące, na które powinny mieć możliwość przyznawania krajowej pomocy.
(62) Ważne jest, aby w sektorze wina zostały przewidziane środki wsparcia, które mają na celu wzmocnienie struktur konkurencyjnych. Środki te powinny być finansowane i określane przez Unię, ale państwa członkowskie powinny mieć możliwość wybrania właściwych środków, które uwzględniałyby potrzeby ich organów regionalnych, biorąc pod uwagę ich cechy szczególne, tam gdzie to konieczne, oraz ich włączenia do krajowych programów wsparcia. Państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za realizację tych programów.
(63) Promocja i wprowadzanie do obrotu win Unii w państwach trzecich powinny stanowić jeden z głównych środków kwalifikujących się do krajowych programów wsparcia. Działania związane z restrukturyzacją i przekształcaniem powinny w dalszym ciągu być objęte wsparciem ze względu na ich pozytywny wpływ na sektor. Należy również udostępnić wsparcie dla tych inwestycji w sektorze, których celem jest poprawa wyników ekonomicznych przedsiębiorstw jako takich. Należy udostępnić wsparcie dla destylacji produktów ubocznych państwom członkowskim, które pragną korzystać z tego instrumentu, by zagwarantować jakość wina przy równoczesnym przestrzeganiu ochrony środowiska.
(64) Instrumenty prewencyjne, takie jak ubezpieczenie zbiorów, fundusze wspólnego inwestowania oraz zielone zbiory, powinny kwalifikować się do pomocy w ramach programów wsparcia na rzecz sektora wina, co powinno sprzyjać kształtowaniu odpowiedzialnej postawy wobec sytuacji kryzysowych.
(65) Z różnych przyczyn państwa członkowskie mogą preferować udzielanie rolnikom - w ramach systemu płatności jednolitej - pomocy niezwiązanej z wielkością produkcji. Możliwość ta powinna być zatem dostępna dla państw członkowskich, a ze względu na szczególne cechy systemu płatności jednolitej wszelkie przeniesienia środków tego rodzaju powinny być nieodwracalne i oznaczać stosowne zmniejszenie budżetu przeznaczonego na krajowe programy wsparcia na rzecz sektora wina w następnych latach.
(66) Należy również uwzględnić wsparcie dla sektora wina w ramach środków strukturalnych przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) 9 . W celu zwiększenia środków finansowych dostępnych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 należy dokonać stopniowego przeniesienia środków do budżetu odnoszącego się do tego rozporządzenia, o ile odnośne kwoty są wystarczająco wysokie.
(67) Aby poprawić działanie rynku win, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wdrożenia decyzji podjętych przez organizacje międzybranżowe. Praktyki, które mogłyby zakłócić konkurencję, powinny jednak zostać wykluczone z zakresu takich decyzji.
(68) W wyniku nieprzestrzegania przejściowego zakazu nowych nasadzeń doszło do zwiększenia nadwyżki produkcji wina w Unii. Trzeba znaleźć rozwiązanie problemu znacznej ilości niezgodnych z prawem nasadzeń w Unii, które prowadzą do nieuczciwej konkurencji i zaostrzają problemy w sektorze wina.
(69) Przejściowy zakaz nowych nasadzeń wywiera wprawdzie pewien wpływ na równowagę pomiędzy podażą i popytem na rynku wina, ale jednocześnie stanowi przeszkodę dla konkurencyjnych producentów, którzy chcą elastycznie reagować na wzrost popytu. Ponieważ równowaga na rynku nie została jeszcze osiągnięta oraz potrzeba czasu, zanim środki towarzyszące, takie jak program karczowania, zaczną przynosić wyniki, wskazane byłoby utrzymanie zakazu nowych nasadzeń do dnia 31 grudnia 2015 r., kiedy to powinien on zostać ostatecznie zniesiony, pozwalając konkurencyjnym producentom swobodnie reagować na sytuację rynkową. Państwom członkowskim należy jednak umożliwić przedłużenie tego zakazu w stosunku do ich terytorium do dnia 31 grudnia 2018 r., o ile uznają to za konieczne.
(70) W celu podniesienia jakości zarządzania potencjałem upraw winorośli oraz w celu propagowania efektywnego wykorzystania praw do sadzenia, a co za tym idzie, dalszego złagodzenia efektów przejściowych ograniczeń dotyczących nasadzeń, należy utrzymać pewną elastyczność, na przykład w formie krajowych lub regionalnych systemów rezerw.
(71) Właściwe funkcjonowanie jednolitego rynku mogłoby zostać zagrożone przez przyznanie pomocy krajowej. Przepisy Traktatu dotyczące pomocy państwa powinny w zasadzie mieć zastosowanie do produktów sektora wina objętych wspólną organizacją rynku wina. Jednakże przepisy dotyczące premii za karczowanie oraz niektóre środki w ramach programów wsparcia nie powinny same w sobie stanowić przeszkody w przyznawaniu pomocy krajowej w tym samym zakresie.
(72) Aby umożliwić włączenie sektora wina do systemu płatności jednolitej, należy zakwalifikować wszystkie aktywnie uprawiane obszary uprawy winorośli do systemu płatności jednolitej, określonego w rozporządzeniu (WE) nr 73/2009.
(73) Sektor pszczelarski, będący jednym z sektorów rolnictwa, charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji i wielkości plonów oraz rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu. Ponadto, w związku z rozprzestrzenianiem się warrozy w kilku państwach członkowskich w ostatnich latach oraz w związku z problemami, które choroba ta stwarza dla produkcji miodu, niezbędne jest podjęcie działań na poziomie Unii, ponieważ choroby tej nie można całkowicie wyeliminować, a do jej zwalczania należy stosować zatwierdzone produkty. Zważywszy na powyższe okoliczności oraz w celu usprawnienia produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich w Unii, co trzy lata należy sporządzać programy krajowe obejmujące kwestie dotyczące wsparcia technicznego, kontroli warrozy, racjonalizacji sezonowego przenoszenia uli, zarządzania zasiedlaniem uli w Unii oraz współpracy w zakresie programów badawczych dotyczących pszczelarstwa i produktów pszczelich. Przedmiotowe programy krajowe powinny być częściowo finansowane przez Unię.
(74) Dopłaty Unii do hodowli jedwabników powinny być udzielane odnośnie do zebranych pojemników greny.
(75) Stosowanie norm handlowych dla produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych w zakresie produkcji tych produktów, wprowadzania ich do obrotu oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, przedsiębiorstw handlowych i konsumentów.
(76) Z komunikatu Komisji w sprawie polityki jakości produktów rolnych 10 i związanej z nim debaty wynika, że właściwe jest zachowanie norm handlowych dla poszczególnych sektorów lub produktów, w celu uwzględnienia oczekiwań konsumentów oraz przyczynienia się do poprawy warunków gospodarczych produkcji i wprowadzania do obrotu produktów rolnych oraz ich jakości.
(77) W celu zagwarantowania, że wszystkie produkty są solidnej i właściwej jakości handlowej, oraz bez uszczerbku dla przepisów obowiązujących w sektorze spożywczym, w szczególności przepisów ogólnych prawa żywnościowego zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności 11 oraz zawartych w nim zasad i wymogów, podstawowa ogólna norma handlowa przewidziana w wyżej wymienionym komunikacie Komisji powinna zostać ustanowiona w odniesieniu do produktów nieobjętych normami handlowymi dla poszczególnych sektorów lub produktów. Jeżeli produkty te są zgodne z obowiązującą normą międzynarodową, w stosownych przypadkach należy uznać je za zgodne z ogólną normą handlową.
(78) W przypadku niektórych sektorów lub produktów definicje, oznaczenia lub nazwy handlowe są istotnym elementem ustalania warunków konkurencji. Należy zatem ustanowić dla tych sektorów lub produktów definicje, oznaczenia i nazwy handlowe, które mają być używane w Unii jedynie przy wprowadzaniu do obrotu produktów spełniających odpowiednie wymogi.
(79) Rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 utrzymało podejście sektorowe określone odnośnie do norm handlowych w poprzednich wspólnych organizacjach rynków. Należy wprowadzić przepisy o charakterze horyzontalnym.
(80) Dotychczas, na mocy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, Komisja była upoważniona do przyjmowania przepisów w sprawie norm handlowych dla niektórych sektorów. Ze względu na wysoce techniczny charakter tych norm i ciągłą potrzebę poprawy ich skuteczności oraz dostosowywania ich do zmieniających się praktyk handlowych należy zastosować to podejście do wszystkich norm handlowych, jednocześnie określając kryteria, które należy uwzględniać przy ustanawianiu stosownych przepisów.
(81) Należy stosować normy handlowe aby umożliwić zaopatrzenie rynku w produkty znormalizowanej i zadowalającej jakości. Powinny one w szczególności odnosić się do definicji, podziału na klasy, prezentacji i etykietowania, pakowania, metody produkcji, konserwowania, transportu, informacji o producentach, zawartości określonych substancji, odpowiednich dokumentów administracyjnych, przechowywania, certyfikacji oraz terminów.
(82) Uwzględniając w szczególności zapotrzebowanie konsumentów na dokładne i jasne informacje na temat produktów powinno być możliwe ustalenie właściwego oznaczania miejsca produkcji dla każdego produktu z osobna i na odpowiednim poziomie geograficznym, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyfiki niektórych sektorów, w szczególności w odniesieniu do przetworzonych produktów rolnych.
(83) Przy ustanawianiu norm handlowych dla poszczególnych sektorów lub produktów Komisja powinna uwzględnić oczekiwania konsumentów, specyficzne uwarunkowania każdego sektora oraz zalecenia organów międzynarodowych.
(84) Należy ponadto wprowadzić przepis umożliwiający przyjęcie w razie potrzeby szczególnych środków, dotyczących w szczególności metod analiz, w celu zapobiegania nadużyciom w zakresie jakości i autentyczności produktów oferowanych konsumentom.
(85) W celu zagwarantowania zgodności z normami handlowymi, należy określić kontrole i kary w przypadku nieprzestrzegania wynikających z norm obowiązków. Państwa członkowskie powinny przejąć odpowiedzialność za te kontrole.
(86) Normy handlowe powinno się w zasadzie stosować do wszystkich produktów wprowadzanych do obrotu w Unii.
(87) Należy ustanowić przepisy szczególne dotyczące produktów przywożonych z państw trzecich, zgodnie z którymi przepisy szczególne obowiązujące w niektórych państwach trzecich mogą uzasadniać odstępstwa od norm handlowych, jeżeli zapewniona jest ich równorzędność z prawodawstwem unijnym.
(88) Odnośnie do tłuszczów do smarowania, należy wprowadzić dla państw członkowskich możliwość przyjmowania lub utrzymania przepisów krajowych określających poziomy jakości.
(89) Przepisy dotyczące wina należy stosować z uwzględnieniem umów zawartych na mocy art. 218 Traktatu.
(90) Należy ustanowić przepisy dotyczące klasyfikacji odmian winorośli, zgodnie z którymi państwa członkowskie produkujące więcej niż 50 000 hektolitrów rocznie nadal będą odpowiedzialne za klasyfikację odmian winorośli, z których dozwolona jest produkcja wina na ich terytoriach. Niektóre odmiany winorośli powinny zostać wykluczone.
(91) Należy określić niektóre praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące produkcji wina, w szczególności odnośnie do kupażowania i stosowania niektórych rodzajów moszczu winogronowego, soku winogronowego i świeżych winogron pochodzących państw trzecich. W celu zachowania międzynarodowych standardów w dziedzinie przyszłych praktyk enologicznych Komisja powinna zasadniczo opierać się na praktykach enologicznych zalecanych przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV).
(92) W przypadku sektora wina państwa członkowskie powinny mieć możliwość ograniczenia lub wykluczenia stosowania niektórych praktyk enologicznych i wprowadzania surowszych ograniczeń w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium, jak również eksperymentalnego stosowania niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które należy określić.
(93) Pojęcie win gatunkowych w Unii opiera się między innymi na szczególnych cechach związanych z pochodzeniem geograficznym danego wina. Wina te są oznaczane dla konsumentów z użyciem chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych. Dążąc do przejrzystych i bardziej dopracowanych ram, w których można by zawrzeć postulaty jakościowe związane z danymi produktami, należy ustanowić system, w obrębie którego wnioski o przyznanie nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych są rozpatrywane zgodnie z podejściem stosowanym w unijnej horyzontalnej polityce jakości w odniesieniu do środków spożywczych innych niż wina i wyroby spirytusowe, określonej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych 12 .
(94) W celu ochrony szczególnych cech wina objętego nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania surowszych przepisów w tym względzie.
(95) Aby nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne mogły korzystać z ochrony w Unii, muszą być uznane i zarejestrowane na szczeblu unijnym. Aby zagwarantować, że odnośne nazwy spełniają warunki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, organy krajowe danych państw członkowskich powinny dokonywać weryfikacji wniosków przy zachowaniu minimalnych wspólnych przepisów, z krajową procedurą sprzeciwu włącznie. Następnie Komisja powinna przeprowadzać kontrolę wniosków dbając o to, by nie zawierały oczywistych błędów oraz by uwzględniały prawo Unii oraz interesy zainteresowanych stron spoza państwa członkowskiego, którego dotyczy wniosek.
(96) Należy zapewnić ochronę nazwom pochodzenia oraz oznaczeniom geograficznym państw trzecich, w przypadkach gdy są one objęte ochroną w kraju pochodzenia.
(97) Procedura rejestracji powinna umożliwiać korzystanie z prawa do wniesienia sprzeciwu każdej osobie fizycznej lub prawnej, która ma uzasadniony interes w danym państwie członkowskim lub państwie trzecim.
(98) Należy chronić zarejestrowane nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne przed wykorzystaniem prowadzącym do bezprawnego czerpania korzyści z reputacji, którą cieszą się produkty spełniające dane wymogi. Aby wspierać uczciwą konkurencję oraz aby nie wprowadzać w błąd konsumentów, ochrona ta powinna również dotyczyć produktów i usług nieobjętych niniejszym rozporządzeniem, w tym tych, które nie zostały wymienione w załączniku I do Traktatu.
(99) Niektóre określenia są tradycyjnie stosowane w Unii i przekazują konsumentom informacje o cechach charakterystycznych i jakości win, stanowiące uzupełnienie informacji przekazanych za pośrednictwem nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych. Aby zapewnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego, uczciwą konkurencję oraz aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd, te tradycyjne określenia powinny być objęte ochroną w Unii.
(100) Opis, oznaczenie i prezentacja produktów objętych niniejszym rozporządzeniem w sektorze wina mogą mieć znaczny wpływ na możliwość ich obiegu rynkowego. Różnice w przepisach poszczególnych państw członkowskich w sprawie etykietowania produktów w sektorze wina mogą zakłócić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Należy zatem ustanowić przepisy uwzględniające uzasadnione interesy konsumentów i producentów. Z tego względu należy ustanowić unijne przepisy dotyczące etykietowania.
(101) Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, albo występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, należy przyznać pomoc do produkowanego w Unii mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonych na paszę. Przepisy dotyczące stosowania kazeiny i kazeinianów w produkcji sera mają przeciwdziałać potencjalnym negatywnym skutkom wynikającym ze stosowania przedmiotowego mechanizmu pomocy, biorąc pod uwagę wrażliwość sera na działania zastępcze dotyczące kazeiny lub kazeinianów, dążąc tym samym do stabilizacji rynku.
(102) Niniejsze rozporządzenie zmierza do koncentracji wysiłków w odniesieniu do różnych organizacji, w celu realizacji założeń strategicznych, w szczególności stabilizacji rynków tych produktów oraz poprawy i gwarantowania ich jakości poprzez wspólnie podejmowane działania. Odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 opierają się na organizacjach uznanych przez państwa członkowskie lub, na określonych warunkach, przez Komisję. Przepisy te należy utrzymać.
(103) W celu dalszego zwiększenia wpływu organizacji producentów i ich stowarzyszeń w sektorze owoców i warzyw oraz zapewnienia rynkowi wymaganej stabilności, państwa członkowskie powinny być upoważnione, pod pewnymi warunkami, do rozszerzania zasad, przyjętych przez organizacje lub ich stowarzyszenia w danym regionie dla producentów będących ich członkami, w szczególności zasad dotyczących produkcji, wprowadzania do obrotu i ochrony środowiska, na producentów niebędących członkami tych organizacji i stowarzyszeń, którzy działają w tym regionie.
(104) W sektorze owoców i warzyw w szczególności powinna istnieć możliwość uznania organizacji, które udowodnią, że są w wystarczającym stopniu reprezentatywne i które prowadzą praktyczne działania na rzecz osiągnięcia celów art. 39 Traktatu. Przepisy dotyczące rozszerzenia zasad przyjętych przez organizacje producentów i ich stowarzyszenia oraz udziału w kosztach wynikających z takiego rozszerzenia powinny również obejmować organizacje międzybranżowe, biorąc pod uwagę zbieżność celów. Podobne podejście należy stosować do organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu.
(105) Aby zapewnić racjonalny rozwój produkcji, a tym samym odpowiedni poziom życia producentom mleka, należy wzmocnić ich siłę przetargową wobec przetwórców, co przyczyni się do sprawiedliwszego podziału wartości dodanej na poszczególnych etapach łańcucha dostaw. W celu realizacji tych założeń wspólnej polityki rolnej należy zatem na podstawie art. 42 i art. 43 ust. 2 Traktatu przyjąć przepis umożliwiający organizacjom producentów skupiających producentów mleka lub ich zrzeszenia, wspólne negocjowanie z mleczarniami warunków umów, w tym cen, na dostawę części lub całości produkcji członków tej organizacji. W celu utrzymania skutecznej konkurencji na rynku mleczarskim możliwość tę należy objąć odpowiednimi ograniczeniami ilościowymi. Takie organizacje producentów powinny zatem również być kwalifikowalne do uznania w ramach wspólnej organizacji rynków.
(106) Na poziomie UE wprowadzono przepisy dotyczące organizacji międzybranżowych w niektórych sektorach. Organizacje te mogą pełnić użyteczną rolę w umożliwianiu dialogu między podmiotami w łańcuchu dostaw oraz propagowaniu najlepszych praktyk i przejrzystości rynku. Przepisy te powinny być stosowane jednakowo w sektorach mleka i przetworów mlecznych, wraz z przepisami wyjaśniającymi pozycję tych organizacji w prawie konkurencji i jednoczesnej dbałości, by nie zakłócały konkurencji ani rynku wewnętrznego, ani też nie wpływały na prawidłowe funkcjonowanie wspólnej organizacji rynku.
(107) W odniesieniu do sektorów, w których obowiązujące przepisy nie przewidują uznawania organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych, państwa członkowskie mogą chcieć wprowadzić możliwość uznawania takich organizacji na podstawie prawa krajowego, o ile uznanie takie będzie zgodne z prawem unijnym.
(108) Stworzenie jednolitego rynku wymaga wprowadzenia systemu wymiany handlowej na zewnętrznych granicach Unii. System ten powinien obejmować należności celne przywozowe oraz refundacje wywozowe i powinien zasadniczo stabilizować rynek Unii. System wymiany handlowej powinien opierać się na zobowiązaniach podejmowanych na mocy wielostronnych negocjacji handlowych w ramach rundy urugwajskiej.
(109) Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Decyzja w sprawie wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń powinna być podejmowana przy uwzględnieniu potrzeby pozwoleń w celu zarządzania danymi rynkami oraz, w szczególności, potrzeby monitorowania przywozu odnośnych produktów.
(110) W większości cła stosowane do produktów rolnych na mocy porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) są określone we wspólnej taryfie celnej. Jednakże w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze zbóż i sektorze ryżu wprowadzenie dodatkowych mechanizmów stwarza konieczność zapewnienia możliwości przyjęcia odstępstw.
(111) W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania wystąpieniu na rynku Unii niekorzystnych skutków, które mogłyby wynikać z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz takich produktów powinien w określonych warunkach być obciążony dodatkowym cłem przywozowym.
(112) Na określonych warunkach należy otwierać przywozowe kontyngenty taryfowe wynikające z międzynarodowych umów zawarte na podstawie Traktatu lub wynikające z innych aktów i administrować nimi.
(113) Opłaty przywozowe na mieszanki mają na celu zapewnienie właściwego funkcjonowania systemu celnego w przypadku przywozu mieszanek zbóż, ryżu i ryżu łamanego.
(114) Niniejsze rozporządzenie określa tradycyjne zapotrzebowanie na cukier do rafinacji na rok gospodarczy. W celu zagwarantowania dostaw dla przemysłu rafineryjnego w Unii pozwolenia na przywóz cukru przeznaczonego do rafinacji powinny, w granicach określonych przez tradycyjne zapotrzebowanie, w okresie pierwszych trzech miesięcy każdego roku gospodarczego, być zarezerwowane dla rafinerii przemysłowych.
(115) W celu zapobieżenia zakłóceniu przez nielegalne uprawy wspólnej organizacji rynku konopi uprawianych na włókno, należy przewidzieć w niniejszym rozporządzeniu możliwość kontroli przywozu konopi i nasion konopi w celu zapewnienia, że takie produkty oferują określone gwarancje pod względem zawartości tetrahydrokanabinolu. Ponadto przywóz nasion konopi przeznaczonych do celów innych niż siew powinien nadal być objęty systemem kontroli przewidującym nadawanie upoważnień zainteresowanym importerom.
(116) System ceł umożliwia rezygnację ze wszystkich innych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Unii. W wyjątkowych okolicznościach jednak funkcjonowanie rynku wewnętrznego i mechanizmu celnego może okazać się niewystarczające. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku Unii bez ochrony przed możliwymi zakłóceniami, Unia powinna mieć możliwość bezzwłocznego podejmowania wszelkich niezbędnych środków. Takie środki powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii.
(117) Należy ustanowić możliwość wydania zakazu stosowania systemu uszlachetniania czynnego i biernego. W opisanych sytuacjach należy zatem dopuścić możliwość zawieszania stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania.
(118) Przepisy dotyczące przyznawania refundacji wywozowych z tytułu wywozu do państw trzecich na podstawie różnic między cenami w Unii Europejskiej i na rynku światowym, podlegające ograniczeniom wynikającym ze zobowiązań w ramach WTO, powinny służyć zabezpieczeniu możliwości udziału Unii w międzynarodowym handlu niektórymi produktami objętymi zakresem niniejszego rozporządzenia. Wywozy objęte refundacją powinny podlegać ograniczeniom pod względem wartości i ilości.
(119) Zgodność z ograniczeniami pod względem wartości należy zapewnić w momencie ustalania refundacji wywozowych poprzez monitorowanie płatności zgodnie z zasadami związanymi z EFRG. Monitorowanie może być ułatwione przez obowiązek wcześniejszego ustalenia refundacji wywozowych, z dopuszczeniem możliwości, w przypadku zróżnicowania refundacji, zmiany określonego miejsca przeznaczenia w ramach obszaru geograficznego, do którego odnosi się jedna stawka refundacji wywozowej. W przypadku zmiany miejsca przeznaczenia powinna zostać wypłacona refundacja wywozowa mająca zastosowanie do faktycznego miejsca przeznaczenia, przy czym górną granicę stanowi kwota mająca zastosowanie do miejsca przeznaczenia określonego z wyprzedzeniem.
(120) Zgodność z ograniczeniami ilościowymi należy zapewnić poprzez wprowadzenie rzetelnego i skutecznego systemu monitorowania. W tym celu przyznawanie refundacji wywozowych powinno podlegać obowiązkowi posiadania pozwolenia na wywóz. Refundacje wywozowe powinny być przyznawane w ramach dostępnych limitów w zależności od konkretnej sytuacji każdego produktu. Wyjątki od tej zasady można dopuścić tylko w przypadku produktów przetworzonych niewymienionych w załączniku I do Traktatu, w odniesieniu do których nie stosuje się ograniczeń ilościowych. Należy przewidzieć możliwość wprowadzenia odstępstw od ścisłego stosowania reguł zarządzania, w przypadku gdy nie jest prawdopodobne przekroczenie pułapów ilościowych ustanowionych dla wywozu objętego refundacjami.
(121) W przypadku wywozu żywego bydła należy przewidzieć możliwość przyznania refundacji wywozowych oraz ich wypłacenia wyłącznie pod warunkiem przestrzegania przepisów prawa unijnego dotyczących dobrostanu zwierząt, a w szczególności ochrony zwierząt podczas transportu.
(122) Produktów rolnych mogą w określonych przypadkach w państwach trzecich dotyczyć korzystne szczególne regulacje przywozowe, jeżeli produkty te spełniają określone specyfikacje lub warunki cenowe. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania takiego systemu konieczna jest współpraca administracyjna organów państwa trzeciego przywozu z organami Unii. W tym celu odnośnym produktom powinny towarzyszyć certyfikaty wydawane w Unii.
(123) Wywóz cebulek kwiatowych do państw trzecich ma istotne znaczenie gospodarcze dla Unii. Utrzymanie i rozwój tego wywozu mogą zostać zapewnione przez stabilizację cen w tym sektorze handlu. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić minimalne ceny wywozowe w odniesieniu do przedmiotowych produktów.
(124) Na podstawie art. 42 Traktatu postanowienia rozdziału dotyczącego reguł konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez prawodawstwo Unii w ramach postanowień art. 43 ust. 2 i 3 Traktatu i zgodnie z przewidzianą w nich procedurą. Przepisy dotyczące pomocy państwa uznano w większości za mające zastosowanie. W szczególności stosowanie postanowień Traktatu dotyczących przedsiębiorstw zostało dokładniej określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczącym stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi 13 . Zgodnie z celem, jakim jest opracowanie jednego kompleksowego zbioru przepisów dotyczących polityki rynkowej, omawiane przepisy należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.
(125) Reguły konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 101 Traktatu, oraz przepisy odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej powinny mieć zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi w zakresie, w jakim ich stosowanie nie utrudnia funkcjonowania krajowych organizacji rynków rolnych ani nie zagraża realizacji celów WPR.
(126) Szczególną uwagę poświęca się organizacjom rolniczym, które zajmują się w szczególności wspólną produkcją lub wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych, lub korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji ani nie zagraża realizacji celów art. 39 Traktatu.
(127) W celu uniknięcia niewłaściwego rozwoju WPR, jak również w celu zagwarantowania pewności prawa oraz niedyskryminacyjnego traktowania odnośnych przedsiębiorstw, Komisja powinna posiadać wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do decydowania, czy porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki, o których mowa w art. 101 Traktatu, są zgodne z celami WPR.
(128) Przyznawanie pomocy krajowej stanowiłoby zagrożenie dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku opartego na wspólnych cenach. W związku z tym w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie postanowienia Traktatu dotyczące pomocy państwa. W niektórych okolicznościach należy zezwolić na wyjątki. W przypadkach, w których stosuje się takie wyjątki, Komisja powinna jednak posiadać możliwość sporządzenia wykazu istniejących, nowych lub proponowanych mechanizmów pomocy krajowej, przekazania stosownych spostrzeżeń państwom członkowskim oraz zaproponowania im przedsięwzięcia odpowiednich środków.
(129) Finlandia i Szwecja, ze względu na specyficzne uwarunkowania gospodarcze dotyczące produkcji mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa oraz wprowadzania ich do obrotu, mogą od czasu przystąpienia udzielać pomocy w tym zakresie. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia Komisji Finlandia może ponadto, ze względu na panujące w tym państwie specyficzne warunki klimatyczne, przyznawać pomoc odpowiednio w odniesieniu do pewnych ilości nasion oraz pewnych ilości nasion zbóż produkowanych wyłącznie w Finlandii.
(130) Aby rozwiązywać rzeczywiste sytuacje kryzysowe nawet po zaprzestaniu stosowania w roku 2012 przejściowych środków wsparcia dla destylacji w sytuacjach kryzysowych przewidzianych w programach wsparcia, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania wsparcia dla destylacji w sytuacjach kryzysowych w ramach ogólnego limitu budżetowego wynoszącego 15 % stosownej wartości odpowiedniego budżetu rocznego danego państwa członkowskiego przeznaczonego na krajowe programy wsparcia. Wszelkie wsparcie tego typu należy zgłaszać Komisji; musi ono zostać zatwierdzone na mocy niniejszego rozporządzenia przed jego udzieleniem.
(131) W państwach członkowskich, w których nastąpi istotne zmniejszenie kwot cukru, plantatorzy buraków cukrowych napotkają szczególnie poważne problemy związane z dostosowaniem się do tej sytuacji. W takich przypadkach przejściowa pomoc Unii dla plantatorów buraków cukrowych określona w rozporządzeniu (WE) nr 73/2009 nie będzie wystarczająca, by w pełni rozwiązać napotkane przez nich problemy. Dlatego państwa członkowskie, które zmniejszyły swoje kwoty o ponad 50 % kwoty cukru określonej w dniu 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 14 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru, powinny zostać uprawnione do przyznawania pomocy państwa plantatorom buraków cukrowych w okresie stosowania przejściowej pomocy Unii. W celu zapobieżenia przyznawaniu przez państwa członkowskie pomocy państwa przekraczającej potrzeby plantatorów buraków cukrowych określenie łącznej sumy odnośnej pomocy państwa powinno podlegać zatwierdzeniu przez Komisję, z wyjątkiem przypadku Włoch, gdzie maksymalny poziom potrzeb najwydajniejszych plantatorów buraków cukrowych związanych z dostosowaniem do warunków rynkowych po reformie oszacowano na 11 EUR na tonę wyprodukowanych buraków cukrowych. Ponadto ze względu na przewidywane wystąpienie szczególnych problemów we Włoszech, należy utrzymać ustalenia pozwalające plantatorom buraków cukrowych na bezpośrednie lub pośrednie korzystanie z przyznawanej pomocy państwa.
(132) W Finlandii uprawa buraków cukrowych jest prowadzona w szczególnych warunkach geograficznych i klimatycznych, których niekorzystny wpływ na sektor będzie nakładać się na ogólne skutki reformy sektora cukru. Należy zatem przyznać temu państwu członkowskiemu stałe zezwolenie na udzielanie plantatorom buraków cukrowych na jego terytorium pomocy państwa w odpowiedniej wysokości.
(133) Przepisy szczególne w sprawie pomocy, której mogą udzielać Niemcy w ramach niemieckiego monopolu alkoholowego, wygasają w dniu 31 grudnia 2010 r. Ilości sprzedawane przez monopol zmniejszyły się od 2003 r. a destylarnie oraz małe i średnie gospodarstwa dostarczające im surowca podjęły wysiłki, aby przygotować się do wejścia na wolny rynek. Potrzeba jednak więcej czasu, aby ułatwić ten proces adaptacyjny; stopniowe znoszenie monopolu i pomoc dla tych beneficjentów wymagają przedłużenia do dnia 31 grudnia 2013 r. Niektóre niewielkie destylarnie ryczałtowe, użytkownicy destylarni oraz destylarnie spółdzielcze przyczyniające się do zachowania tradycyjnych krajobrazów i różnorodności biologicznej przez wykorzystywanie lokalnego surowca powinny mieć możliwość korzystania z pomocy przyznanej w ramach monopolu do dnia 31 grudnia 2017 r., kiedy to monopol ma być zniesiony. W tym celu od 2013 r. Niemcy powinny przedstawiać roczne plany stopniowego wycofywania.
(134) Jeśli państwo członkowskie pragnie wspierać na swoim terytorium środki promujące spożycie mleka i przetworów mlecznych w Unii, należy przewidzieć możliwość finansowania takich środków przez nałożenie na krajowych producentów mleka opłaty na rzecz działań promocyjnych.
(135) Wobec braku prawodawstwa UE w sprawie formalnych umów pisemnych, państwa członkowskie mogą wprowadzić obowiązek ich stosowania w ramach krajowych systemów prawa, pod warunkiem, że prawo UE będzie przestrzegane i w szczególności z poszanowaniem właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynku. Zważywszy na różnorodność warunków w UE pod tym względem, zgodnie z zasadą pomocniczości, decyzja taka powinna należeć do państw członkowskich. W celu zapewnienia odpowiednich norm minimalnych dla tego rodzaju umów oraz dobrego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynku niektóre warunki podstawowe stosowania tych umów należy jednak ustanowić na poziomie UE. W związku z tym, że statuty niektórych spółdzielni mleczarskich mogą zawierać przepisy o podobnym skutku, dla uproszczenia w takich przypadkach powinny być one zwolnione z wymogu stosowania umów. W celu zapewnienia skuteczności każdego tego typu systemu w przypadkach, gdy pośrednicy skupują mleko od rolników w celu przekazania go przetwórcom, należy stosować go również w takich przypadkach.
(136) Istnieje potrzeba posiadania rzetelnych informacji na temat sytuacji na rynku chmielu w Unii oraz na temat perspektyw jego rozwoju. Należy zatem wprowadzić przepis dotyczący rejestracji wszystkich umów dostaw chmielu wyprodukowanego w Unii.
(137) Do celów lepszego zarządzania potencjałem uprawy winorośli państwa członkowskie powinny przekazać Komisji wykaz swojego potencjału produkcyjnego opracowany na podstawie danych zawartych w rejestrze winnic. Aby zachęcić państwa członkowskie do przekazania wykazu, przyznawanie pomocy na restrukturyzację i przekształcenie ogranicza się do państw członkowskich, które przekazały wymieniony wykaz. Aby zapewnić dostępność informacji niezbędnych dla celów tworzenia właściwej polityki i dokonywania wyborów administracyjnych producenci winogron przeznaczonych na produkcję wina oraz producenci moszczu winogronowego i wina powinni składać deklaracje dotyczące zbiorów. Należy umożliwić państwom członkowskim zażądanie od handlowców zajmujących się handlem winogronami przeznaczonymi do wyrobu wina, aby podali każdego roku sprzedaną ilość pochodzącą z ostatnich zbiorów. Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni, mają co roku deklarować posiadane zapasy moszczu i wina.
(138) Aby zagwarantować zadowalający poziom identyfikowalności danych produktów, zwłaszcza w celu ochrony konsumentów, należy uwzględnić przepis dotyczący wszystkich produktów sektora wina objętych niniejszym rozporządzeniem, który nakładałby obowiązek dołączania do nich dokumentu towarzyszącego podczas obrotu nimi na obszarze Unii.
(139) Na określonych warunkach i w odniesieniu do niektórych produktów należy przewidzieć przedsięwzięcie środków w przypadku wystąpienia lub potencjalnego wystąpienia zakłóceń związanych ze znacznymi zmianami cen na rynku wewnętrznym lub notowań cen bądź cen na rynku światowym.
(140) Organy państw członkowskich powinny dopilnować prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz poczynić odpowiednie ustalenia umożliwiające Komisji monitorowanie i w szczególności zagwarantowanie przestrzegania zgodności z jego przepisami w sektorze wina.
(141) Konieczne jest ustanowienie ram szczególnych środków w odniesieniu do alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego umożliwiających gromadzenie danych gospodarczych i analizę informacji statystycznych do celów monitorowania rynku. W związku z tym, że rynek alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego jest związany z ogólnym rynkiem alkoholu etylowego, należy również gromadzić informacje dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia nierolniczego.
(142) Wydatki ponoszone przez państwa członkowskie z tytułu zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia powinny być finansowane przez Unię na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej 15 .
(143) W celu zwiększenia środków finansowych dostępnych dla sektora wina na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 należy dokonać stopniowego przeniesienia środków do budżetu odnoszącego się do niniejszego rozporządzenia, o ile odnośne kwoty są wystarczająco wysokie.
(144) Należy upoważnić Komisję do przyjmowania środków niezbędnych do rozwiązania konkretnych problemów praktycznych w nagłych przypadkach.
(145) Ponieważ wspólne rynki produktów rolnych stale się rozwijają, państwa członkowskie i Komisja powinny przekazywać sobie nawzajem istotne informacje na temat rozwoju sytuacji na tych rynkach i przyjąć środki powiadamiania o istotnych zmianach oraz przyjąć środki powiadamiania o istotnych informacjach.
(146) W celu zapobieżenia nadużyciom związanym z wszelkimi korzyściami określonymi w niniejszym rozporządzeniu korzyści tych nie należy przyznawać lub, w stosownych przypadkach, należy je cofnąć, jeśli okaże się, że warunki uprawniające do otrzymania jakichkolwiek korzyści zostały stworzone w sposób sztuczny, w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia.
(147) W celu zapewnienia przestrzegania obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu istnieje potrzeba wprowadzenia kontroli oraz, w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania tych obowiązków, stosowania środków i kar administracyjnych, jak również przepisów dotyczących wnoszenia i zwalniania zabezpieczeń gwarantujących należyte zarządzanie jednolitą wspólną organizacją rynku w ramach WPR. Przepisy te powinny obejmować zwroty nienależnych płatności oraz obowiązki sprawozdawcze państw członkowskich, wynikające ze stosowania niniejszego rozporządzenia.
(148) Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 kilka sektorowych środków zarządzania rynkiem wygaśnie w 2012 r. Po uchyleniu rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 odnośne przepisy należy zatem stosować do zakończenia przedmiotowych programów.
(149) W celu zagwarantowania pewności prawa odnośnie stosowania zasad wprowadzania do obrotu Komisja powinna ustalić terminy, od których niektóre przepisy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przestają obowiązywać dla danego sektora.
(150) W celu zapewnienia płynnego przejścia od ustaleń określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 odnośnie do sektora owoców i warzyw do przepisów niniejszego rozporządzenia należy upoważnić Komisję do przyjęcia środków przejściowych.
(151) Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia jego wejścia w życie. Jednak przepis ustanawiający ogólną normę handlową powinien być stosowany dopiero od dnia [rok po wejściu w życie rozporządzenia.
(152) Odnośnie do stosunków umownych, organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorach mleka i przetworów mlecznych środki określone w niniejszym rozporządzeniu są uzasadnione w obecnej sytuacji gospodarczej na rynku przetworów mlecznych i przy aktualnej strukturze łańcucha dostaw. Należy je zatem stosować przez wystarczająco długi okres (zarówno przed zniesieniem kwot mlecznych, jak i po ich zniesieniu), aby mogły być w pełni skuteczne. Jednak z uwagi na ich daleko idące implikacje powinny one mieć charakter tymczasowy i podlegać przeglądowi, który pokaże jak funkcjonują i czy powinny być nadal stosowane. Przegląd ten powinien zostać ujęty w sprawozdaniach Komisji w sprawie rozwoju rynku mleka, które mają być przedstawione do dnia 30 czerwca 2014 r. oraz do dnia 31 grudnia 2018 r. i obejmować w szczególności ewentualne zachęty dla rolników do zawierania umów o wspólnej produkcji,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
