Opinia w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącego zarządzania ryzykiem celnym i bezpieczeństwa łańcucha dostaw.

Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącego zarządzania ryzykiem celnym i bezpieczeństwa łańcucha dostaw

COM(2012) 793 final

(2013/C 327/04)

(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2013 r.)

Sprawozdawca: Antonello PEZZINI

Dnia 18 marca 2013 r. Komisja, działając na podstawie art. 304 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, postanowiła zasięgnąć opinii Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie

komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącego zarządzania ryzykiem celnym i bezpieczeństwa łańcucha dostaw

COM(2012) 793 final.

Sekcja Jednolitego Rynku, Produkcji i Konsumpcji, której powierzono przygotowanie prac Komitetu w tej sprawie, przyjęła swoją opinię 27 czerwca 2013 r.

Na 491. sesji plenarnej w dniach 10-11 lipca 2013 r. (posiedzenie z 10 lipca) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny stosunkiem głosów 168 do 1 - nikt nie wstrzymał się od głosu - przyjął następującą opinię:

1. Wnioski i zalecenia

1.1 Komitet uważa, że wspólne podejście do zarządzania ryzykiem celnym oraz bezpieczeństwem łańcucha dostaw ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania jednolitego i niedyskryminującego stosowania przepisów UE przez wszystkie zainteresowane organy na całym terytorium unii celnej, która zgodnie z art. 3 TFUE leży w wyłącznej kompetencji Unii Europejskiej.

1.2 Komitet zdecydowanie popiera propozycje Komisji mające na celu zapewnienie większej skuteczności i wydajności zarządzania ryzykiem oraz przemieszczania towarów przez granice UE dzięki wspólnej strategii obejmującej odpowiednie systemy informatyczne służące ogólnounijnemu zarządzaniu ryzykiem.

1.3 Unia celna, ustanowiona w traktacie rzymskim w 1957 r., realizowana jest od 1968 r. jako wspólna polityka gwarantująca jednolity obszar handlowy, na którym osoby i towary swobodnie się przemieszczają, i zapewniająca punkt kompleksowej obsługi dla praktyk celnych wszystkich podmiotów gospodarczych w całej UE bez różnic w traktowaniu. EKES wyraża jednak głębokie zaniepokojenie faktem, że unia celna opiera się wciąż na odmiennym ukierunkowaniu i zastosowaniu, które utrudniają skuteczne i wydajne zarządzanie ryzykiem celnym, spowalniając w ten sposób przepływy handlowe i swobodny przepływ towarów w UE.

1.4 EKES uważa, że zasadnicze znaczenie ma poprawienie na całym terytorium UE zdolności służb celnych do zapewnienia wysokiego poziomu zarządzania ryzykiem w całej unii celnej w odniesieniu do jednolitego stosowania definicji i klasyfikacji, a także gromadzenia i przekazywania danych do wspólnotowego banku danych, zgodnie ze wspólnymi jednoznacznymi kryteriami weryfikowanymi w oparciu o jeden system gwarancji jakości i monitorowanymi za pomocą sankcji wobec popełniających wykroczenie.

1.5 EKES zaleca opracowanie wspólnych norm techniczno-prawnych, by umożliwić jednolite i wysokiej jakości zarządzanie ryzykiem na wszystkich granicach zewnętrznych UE, a także podjęcie wysiłków na szczeblu wspólnotowym w zakresie szkolenia specjalistów z uwzględnieniem różnego zakresu zadań wynikających z różnorodnych realiów krajowych.

1.6 EKES nalega, by zagwarantowano pełną interoperacyjność różnych banków danych istniejących w ramach europejskiego systemu nadzoru rynku w oparciu o wspólną strategię, przy silnym wsparciu programów wspólnotowych na rzecz rozwoju technologicznego, tak by zapewnić wymianę informacji w czasie rzeczywistym między poszczególnymi organami na różnych szczeblach i nasilić walkę z ewentualnym zagrożeniem dumpingiem sanitarnym, ekologicznym i socjalnym.

1.7 EKES zwraca się o wzmocnienie działań wspólnotowych na rzecz rozwoju wykwalifikowanych zasobów ludzkich i doskonalenia umiejętności zarządzania, między innymi poprzez działania na rzecz równiejszego rozłożenia zadań kontrolnych i utworzenie wspólnej komórki celnej gwarantującej, na żądanie, szybką interwencję i wsparcie w trudnych sytuacjach.

1.8 Zdaniem EKES-u niezbędne jest rozwinięcie partnerstwa między organami celnymi, przewoźnikami i upoważnionymi przedsiębiorcami poprzez podniesienie ich statusu i zwiększenie ich korzyści w celu zapewnienia optymalnej współpracy w zakresie zarządzania ryzykiem, w oparciu o jednorazowe przekazywanie danych bez zbędnego powielania czynności administracyjnych.

1.9 EKES zwraca się o wdrożenie odnowionego systemu zarządzania, który obejmowałby wszystkie organy krajowe i wspólnotowe, europejskie agencje oraz systemy ostrzegawcze i informacyjne, by zapewnić bardziej zorganizowaną współpracę między służbami celnymi i innymi organami działającymi na rynku wewnętrznym.

1.10 EKES wnosi, by realizacja pakietu działań określonych w wieloletnim planie nadzoru rynku odbywała się w spójny i skoordynowany sposób, co pozwoli uniknąć powielania kontroli, rozbieżności stosowanych kryteriów, sporządzania wielu wniosków o te same dane, odmiennej wizji poszczególnych organów kontroli i nadzoru rynku, a także niewystarczającej interoperacyjności.

2. Wprowadzenie

2.1 Na mocy art. 3 TFUE unia celna leży w wyłącznej kompetencji Unii Europejskiej.

2.2 Już w 2004 r. EKES podkreślił potrzebę "zmiany podejścia strategicznego do polityki w zakresie usług celnych, które kładłoby słusznie większy nacisk na wyzwania związane z realizacją wspólnej polityki celnej na nowych granicach zewnętrznych UE po rozszerzeniu. Uznaje również, że kontekst zmienił się w związku z zaniepokojeniem procedurami bezpieczeństwa służącymi ochronie obywateli UE, zwłaszcza po wydarzeniach w Stanach Zjednoczonych" ¹ .

2.3 Unia celna musi stawić czoła poważnym problemom wynikającym z różnic w stosowaniu przepisów wspólnotowych, które mogą zmniejszyć ogólną skuteczność z powodu nieprawidłowości, marnotrawstwa i braku koordynacji między potrzebami a dostępnymi zasobami. W związku z tym EKES podkreślił, że konieczne jest "realizowanie spójnej polityki celnej, opartej na jednolitych procedurach - aktualnych, przejrzystych, skutecznych i uproszczonych - która mogłaby przyczynić się do zwiększenia gospodarczej konkurencyjności Unii Europejskiej w skali światowej [...]" ² .

2.4 W ramach unii celnej, która jest filarem operacyjnym wielu środków polityki handlowej UE, wdraża się liczne porozumienia międzynarodowe w sprawie przepływów handlowych UE, rozwijając - za pośrednictwem administracji państw członkowskich - istotne procesy horyzontalne w zakresie zarządzania danymi, zarządzania podmiotami handlowymi i "zarządzania ryzykiem, obejmującego identyfikację, ocenę, analizę i łagodzenie niezliczonych rodzajów i poziomów ryzyka związanego z międzynarodowym handlem towarami" ³ .

2.5 Wprowadzenie wspólnego podejścia do zintegrowanego zarządzania ryzykiem w punktach wjazdu i wyjazdu towarów miałoby na celu:

– lepsze przydzielenie zasobów ludzkich i finansowych poprzez skoncentrowanie ich tam, gdzie jest to konieczne;

– zintegrowane i jednolite zastosowanie wspólnotowych przepisów celnych;

– zintegrowany system współpracy między organami, podmiotami i przewoźnikami;

– usprawnienie praktyk i skrócenie czasu oraz kosztów transakcji.

3. Rola organów celnych w dziedzinie bezpieczeństwa

3.1 Jak stwierdzono w sprawozdaniu Komisji na temat stanu unii celnej pod koniec 2012 r.: "Służba celna jest jedynym organem władz publicznych mającym pełne kompetencje w zakresie nadzoru i kontroli nad wszystkimi towarami przewożonymi przez granice zewnętrzne UE, które po dopuszczeniu do swobodnego obrotu przez służby celne w dowolnym miejscu w UE mogą być swobodnie przewożone po całym obszarze celnym UE" ⁴ .

3.2 Dzięki tej wyjątkowej pozycji służba celna UE ponosi główną odpowiedzialność za nadzór nad wymianą międzynarodową UE i przyczynia się do realizacji aspektów zewnętrznych rynku wewnętrznego, wspólnej polityki handlowej oraz innych kierunków polityki dotyczących handlu i bezpieczeństwa całego łańcucha logistycznego.

3.3 EKES podkreślił, że "skutecznie funkcjonująca unia celna stanowi konieczny warunek integracji europejskiej dzięki zapewnieniu swobodnego [...] przepływu towarów, maksymalnej ochrony konsumentów i środowiska, oraz dzięki skutecznej [...] walce z oszustwami i podrabianiem na całym obszarze Unii" ⁵ , i zalecił jednolitą politykę celną opartą na jednolitych, zaktualizowanych, przejrzystych, skutecznych i uproszczonych procedurach.

3.4 Chociaż funkcjonowanie operacyjne unii celnej opiera się na wspólnych przepisach i politykach, to jest bardzo złożonym procesem, realizowanym wciąż przez 27 odrębnych służb w UE, który polega na połączeniu czynników ludzkich, technicznych i finansowych na różnych szczeblach zarówno w celu zastosowania procedur odprawy celnej i kontroli, jak i zarządzania danymi i ich przetwarzania, zarządzania podmiotami gospodarczymi i różnymi poziomami ryzyka związanego z międzynarodową wymianą towarów oraz bezpieczeństwem łańcucha dostaw.

3.5 EKES podkreśla, że nie można dopuścić do tego, by państwa członkowskie nie miały żadnej swobody w zakresie stosowania przepisów celnych, gdyż muszą nadal uwzględniać wielkość swych przepływów handlowych. W tym względzie EKES stwierdza, że państwa członkowskie zwiększyły liczbę instrumentów ułatwiających wymianę, wprowadzając elektronizację i uproszczenie procedur, a także statut upoważnionego przedsiębiorcy.

3.6 Cała harmonizacja powinna opierać się na "dobrych praktykach", a nie na średnim poziomie europejskim.

3.7 Jeżeli celem jest racjonalizacja kosztów, ukierunkowanie prac na wyniki, również w aspekcie finansowym pod względem dochodów, oraz poczynienie prawdziwych postępów, zdaniem EKES-u kontrole nie powinny dotyczyć transakcji indywidualnych, lecz opierać się na podejściu ukierunkowanym na systemy ("systemsbased approach"), którego podstawę stanowiłaby ocena ryzyka.

4. Zarządzanie ryzykiem łańcucha dostaw

4.1 W kontekście wciąż rosnącego przepływu towarów, nowych, coraz bardziej złożonych modeli, a także coraz szybszego tempa funkcjonowanie operacyjne unii celnej podlega rosnącej presji, której towarzyszy szybki wzrost liczby wykonywanych zadań i oczekiwań zainteresowanych stron. Unowocześnienie funkcji operacyjnych w zinformatyzowanym środowisku celnym wymaga:

– zastosowania nowych procedur na skalę europejską;

– większych inwestycji w technologie informatyczne;

– nowych umiejętności personelu.

4.2 By opracować skuteczne, wspólne strategie analizy, kontroli i zarządzania ryzykiem, konieczna jest zmiana kulturowa we wszystkich zainteresowanych organach administracji. Powinna ona polegać na dążeniu do wspólnych celów strategicznych i metod w ramach wspólnego zarządzania ryzykiem z innymi agencjami i partnerami międzynarodowymi, zwłaszcza w dziedzinie bezpieczeństwa, zdrowia i środowiska.

4.3 By zapewnić skuteczne zarządzanie ryzykiem, konieczna jest zwłaszcza ściślejsza współpraca służb celnych i organów nadzoru rynku na szczeblu krajowym i unijnym, gdyż bez niej dopracowanie wspólnych kryteriów i szczególnych profili ryzyka byłoby znacznie utrudnione.

4.4 Wspólne podejście do zarządzania ryzykiem w punktach wprowadzenia do UE i opuszczenia jej musi uwzględniać, że obecnie ponad sześćdziesiąt aktów prawnych ⁶ powierza odpowiedzialność za kontrolę organom celnym, podczas gdy organom nadzoru powierza się łańcuch wzajemnie zależnych procesów, które obejmują rewizję, pobieranie próbek, badania laboratoryjne, interpretację wyników, ocenę ryzyka, działania naprawcze i kary mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa produktów będących w obrocie na rynku, tak jak przewiduje Akt o jednolitym rynku I ⁷ i II ⁸ .

4.5 Metody oceny ryzyka powinny zostać zgromadzone w ramach wspólnej platformy systemowej służb celnych i organów nadzoru rynku na różnych szczeblach - między innymi za pośrednictwem grup współpracy administracyjnej - a także wykorzystywać doświadczenia zdobyte w różnych bankach danych, które działają w rozmaitych dziedzinach.

4.6 Służby celne i organy nadzoru rynku powinny połączyć swe zasoby i umiejętności, by "zastosować metody przyjazne wobec MŚP" ⁹ , między innymi poprzez realizację wytycznych przez oba organy, a także rozwój koordynacji, współpracy, wymiany informacji i wspólnych działań, a także po to, by w sposób celowy pokierować wysyłką towarów stanowiących duże zagrożenie dla bezpieczeństwa.

5. Rola partnerstwa organów celnych, przedsiębiorstw handlowych i przewoźników

5.1 Partnerstwo między służbami celnymi, przedsiębiorstwami handlowymi i przewoźnikami ma zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania integralności łańcucha dostaw w interesie obywateli, przedsiębiorstw i administracji publicznej.

5.2 Partnerstwo powinno opierać się na silnych mechanizmach obopólnego zaufania:

– dostosowaniu ogólnych obowiązków podmiotów gospodarczych w celu zagwarantowania bezpieczeństwa produktów i wyraźnego określenia zakresu odpowiedzialności producentów, importerów i dystrybutorów dzięki istotnym środkom zapewniającym bezpieczeństwo łańcucha dostaw;

– przekazywaniu przez przedsiębiorstwa handlowe wysokiej jakości zaszyfrowanych danych wszystkim organom zajmującym się zarządzaniem ryzykiem, wraz z identyfikacją i identyfikowalnością towarów oraz stron, które faktycznie stoją za transakcją;

– gwarancji równego traktowania przedsiębiorstwa handlowego w zakresie zarządzania ryzykiem w całej UE, a także w dowolnym punkcie jej granic zewnętrznych bez dopuszczania do jakichkolwiek różnic w traktowaniu;

– ściślejszej współpracy z przedsiębiorstwami przewożącymi towary przez granice;

– zmniejszeniu obciążeń administracyjnych, proceduralnych i biurokratycznych dla przedsiębiorstw handlowych, zwłaszcza MŚP.

5.3 Już w (zrewidowanej) konwencji z Kioto dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego Światowej Organizacji Celnej (WCO) ¹⁰ , podobnie jak w ramach negocjacji WTO w sprawie ułatwienia handlu ¹¹ , przewidziano ograniczenie uciążliwych kontroli, pomimo pokusy zaostrzenia systematycznej kontroli, zwłaszcza po wydarzeniach 11 września 2001 r.

5.4 Trzeba przeciwdziałać rozproszeniu przepływu informacji i przezwyciężyć trudności wynikające z różnic między państwami członkowskimi w zakresie zdolności zarządzania ryzykiem, by zagwarantować jednolity poziom zarządzania oraz elektronicznej analizy ryzyka. Podstawą pozostaje rozwój wspólnej europejskiej kultury zarządzania ryzykiem i bezpieczeństwa dostaw.

6. Nowe technologie: interoperacyjność systemów i wymiana informacji

6.1 Wieloletnie programy UE w zakresie badań i rozwoju, zwłaszcza siódmy program ramowy, a także IDABC ¹² i ISA ¹³ na rzecz interoperacyjności administracji publicznej, położyły podwaliny pod rozwój różnych wspólnych projektów w zakresie zarządzania ryzykiem. Zapewniły nowe instrumenty, które wykraczają poza krajowe procesy i domeny infrastruktury IT oraz aplikacji komputerowych, znacznie się różniących między państwami członkowskimi.

6.2 Niezbędne jest, by wysiłki na rzecz innowacji i B+R w zakresie zarządzania ryzykiem oraz bezpieczeństwa łańcucha dostaw były koordynowane w UE w celu zagwarantowania szybkiego rozpowszechnienia i wprowadzenia technologii do obrotu. Zwłaszcza projekty demonstracyjne proofofconcept (weryfikacja poprawności projektu) oraz pilotażowe linie produkcyjne są niezbędne do rozpowszechnienia technologii na skalę przemysłową. Partnerstwa publiczno-prywatne mogą finansować te inicjatywy za pośrednictwem funduszy strukturalnych, inicjatywy "Horyzont 2020" i innych programów unijnych.

7. Zorganizowana, systematyczna współpraca i koordynacja między służbami celnymi a innymi organami

7.1 Również niedawno EKES podkreślił potrzebę "zacieśnienia współpracy między administracją celną, organami nadzorującymi rynek, służbami Komisji i agencjami europejskimi w celu ściślejszego kontrolowania jakości towarów przewożonych przez granice" ¹⁴ , zwracając uwagę, że konieczne są odpowiednie wspólne informacje i szkolenia.

7.2 Zdaniem Komisji "na poziomie UE istnieje potrzeba lepszego łączenia możliwości i zasobów państw członkowskich, aby w sposób bardziej skuteczny osiągać unijne cele zarządzania ryzykiem w każdym miejscu na granicy zewnętrznej", między innymi dzięki "zastosowaniu w czasie rzeczywistym elektronicznych narzędzi analizy ryzyka" i wzmocnieniu zdolności na szczeblu UE.

7.3 Zdaniem EKES-u kwestia współpracy i koordynacji w zakresie zarządzania ryzykiem jest jednym z newralgicznych punktów wniosku Komisji, nie tylko jeżeli chodzi o koordynację systemową organów państw członkowskich, lecz również na szczeblu samej UE, między poszczególnymi dyrekcjami generalnymi i agencjami operacyjnymi.

8. Uwagi ogólne

8.1 EKES przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji, która ma na celu zapewnienie skuteczności i wydajności zarządzania ryzykiem oraz przemieszczania towarów przez granice UE za pomocą wspólnej strategii na różnych szczeblach. Strategia ta ukierunkowana jest na wskazanie rodzaju i poziomu ryzyka, a także zakresu możliwych reakcji w europejskich ramach koordynacji różnych organów i w oparciu o jednolite podejście oraz uprzednio określone wspólne kryteria.

8.2 EKES jest przekonany o potrzebie centralizacji procesu elektronicznych odpraw celnych dzięki wyposażeniu Komisji w odpowiednie systemy informatyczne służące unijnemu zarządzaniu ryzykiem, w oparciu o sieć interoperacyjnych banków danych oraz systematyczne zastosowanie standardowych metod pracy, które umożliwiłyby kontrolowanie zagrożeń dla pracowników, konsumentów i przedsiębiorstw, wynikających z dumpingu sanitarnego, ekologicznego i socjalnego.

8.3 Zdaniem EKES-u zasadnicze znaczenie ma rozwinięcie zdolności służb celnych, by w każdym punkcie terytorium UE można było zagwarantować ten sam poziom zarządzania ryzykiem, zgodnie ze wspólnymi i jednoznacznymi kryteriami, weryfikowanymi w oparciu o jeden system gwarancji jakości i monitorowanymi za pomocą sankcji wobec popełniających wykroczenie.

8.4 EKES uważa, że kwestia ta wpisuje się w ramy wieloletniego planu nadzoru rynku określającego dwadzieścia praktycznych działań ¹⁵ , który ma zostać zrealizowany do 2015 r. ze szczególnym uwzględnieniem:

– wsparcia wdrożenia wytycznych w państwach członkowskich przez organy celne oraz organy nadzoru rynku (działanie 17);

– poprawy skuteczności granicznych kontroli bezpieczeństwa i zgodności (działanie 18);

– wskazania różnic w zakresie kontroli bezpieczeństwa i zgodności produktów wprowadzanych do Unii (działanie 19);

– opracowania wspólnego podejścia do zagrożeń w ramach kontroli celnych w zakresie bezpieczeństwa i zgodności produktów (działanie 20).

8.5 EKES uważa, że zarządzania kontrolą celną i nadzorem rynku nie można rozpatrywać oddzielnie i że do opracowania wspólnego podejścia na szczeblu europejskim należy dążyć wspólnie, wraz z pełną interoperacyjnością narzędzi analizy, gromadzenia i przetwarzania danych w sieci przez różne zainteresowane organy.

8.6 EKES opowiada się za systemem wsparcia, by wzmocnić zdolności zarządzania ryzykiem państw członkowskich i by zagwarantować jednolity poziom jakości za pomocą unijnego mechanizmu weryfikacji, kontroli, monitorowania i sankcji, a także większego wysiłku wspólnotowego w zakresie szkolenia wysoko wykwalifikowanych specjalistów, zwłaszcza tam, gdzie wymagania i koszty są szczególnie wysokie, jak np. na granicach obszaru Schengen.

8.7 W tym względzie EKES zwraca się o wzmożenie działań wspólnotowych na rzecz rozwoju wykwalifikowanych zasobów ludzkich i doskonalenia umiejętności zarządzania, między innymi poprzez utworzenie wspólnej komórki celnej gwarantującej szybką interwencję i wsparcie w trudnych sytuacjach.

8.8 Komitet usilnie apeluje, by w celu zapewnienia jasnych i spójnych wspólnych norm na całym rynku wewnętrznym na rzecz tego samego poziomu bezpieczeństwa zapewniono ściślejszą współpracę i wymianę informacji - w oparciu o wysokie wspólne standardy - między organami celnymi, organami nadzoru rynku, służbami Komisji i agencjami europejskimi. Celem jest zapewnienie lepszej kontroli jakości towarów przewożonych przez granice.

8.9 EKES popiera konkluzje Rady w sprawie postępów we wdrażaniu strategii dotyczącej rozwoju unii celnej ¹⁶ w zakresie poprawy zarządzania unią celną, zdolności unii celnej do określenia swego wpływu oraz propagowania jednolitego stosowania przepisów, poprawy współpracy między agencjami, a przede wszystkim "przyjęcia bardziej kompleksowego podejścia właściwego dla międzynarodowego łańcucha dostaw", ułatwienia handlu i zapewnienia "realnych i konkretnych korzyści upoważnionym przedsiębiorcom".

Bruksela, 10 lipca 2013 r.

	Przewodniczący
	Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego
	Henri MALOSSE

1 Dz.U. C 110 z 30.4.2004, s. 72.

2 Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 68.

3 COM(2012) 791 final.

4 COM(2012) 791 final.

5 Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 68.

6 Załącznik 2 do SEC(2011) 1317 final: "Ocena wpływu programu działań dla ceł i podatków w Unii Europejskiej na lata 2014-2020" (program FISCUS).

7 COM(2011) 206 final.

8 COM(2012) 573 final.

9 COM(2013) 76 final, działanie 9.

10 WCO 2003 r.

11 Art. VIII GATT, którego celem jest ograniczenie procedur koniecznych do importu i eksportu.

12 Interoperable Delivery of Pan-European e-Government Services to Public Administrations, Businesses and Citizens. IDABC jest częścią inicjatywy i2010 na rzecz modernizacji europejskiego sektora publicznego.

13 Interoperability Solutions for European Public Administrations Program 2010-15.

14 Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 68.

15 COM(2013) 76 final.

16 Dz.U. C 80 z 19.3.2013, s. 11.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2013.327.15
• Rodzaj: Akt przygotowawczy
• Tytuł: Opinia w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącego zarządzania ryzykiem celnym i bezpieczeństwa łańcucha dostaw.
• Data aktu: 10/07/2013
• Data ogłoszenia: 12/11/2013