(2013/C 217/08)(Dz.U.UE C z dnia 30 lipca 2013 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 121 ust. 2 i art. 148 ust. 4,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych 1 , w szczególności jego art. 5 ust. 2,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania 2 , w szczególności jego art. 6 ust. 1,
uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,
uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej,
uwzględniając opinię Komitetu Zatrudnienia,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego,
uwzględniając opinię Komitetu Ochrony Socjalnej,
uwzględniając opinię Komitetu Polityki Gospodarczej,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji Europejskiej dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej "Europa 2020", opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupia się na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.
(2) W dniu 13 lipca 2010 r., przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010-2014), a w dniu 21 października 2010 r. - decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich 3 , które razem stanowią "zintegrowane wytyczne". Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.
(3) W dniu 29 czerwca 2012 r. szefowie państw i rządów państw członkowskich przyjęli Pakt na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, nakreślający spójne ramy działania na poziomie krajowym, unijnym i w strefie euro z wykorzystaniem wszelkich możliwych dźwigni, instrumentów i obszarów polityki. Podjęli oni decyzje co do działań, które należy przedsięwziąć w państwach członkowskich, i wyrazili przy tym pełną gotowość do realizacji celów strategii "Europa 2020" oraz wdrożenia zaleceń dla poszczególnych krajów.
(4) W dniu 10 lipca 2012 r. Rada przyjęła zalecenie 4 (zalecenie z 2012 r.) w sprawie krajowego programu reform Francji na 2012 r. oraz wydała opinię na temat przedstawionego przez Francję zaktualizowanego programu stabilności na lata 2012-2016.
(5) W dniu 28 listopada 2012 r. Komisja przyjęła roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając tym samym europejski semestr koordynacji polityki gospodarczej w 2013 r. Także w dniu 28 listopada 2012 r. Komisja, na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1176/2011, przyjęła sprawozdanie przedkładane w ramach mechanizmu ostrzegania, w którym wskazała Francję jako jedno z państw członkowskich, dla których przeprowadzona zostanie szczegółowa ocena sytuacji.
(6) Parlament Europejski został należycie włączony w europejski semestr, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97, i w dniu 7 lutego 2013 r. przyjął rezolucję w sprawie zatrudnienia i aspektów społecznych w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2013 r. oraz rezolucję w sprawie wkładu do rocznej analizy wzzrostu gospodarczego na 2013 r.
(7) W dniu 14 marca 2013 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące zapewnienia stabilności finansowej, konsolidacji fiskalnej i działań wspierających wzrost gospodarczy. Rada podkreśliła potrzebę kontynuacji zróżnicowanej konsolidacji fiskalnej sprzyjającej wzrostowi gospodarczemu, przywrócenia gospodarce normalnych warunków udzielania pożyczek, wspierania wzrostu i konkurencyjności, rozwiązania problemu bezrobocia i społecznych skutków kryzysu, jak również modernizacji administracji publicznej.
(8) W dniu 10 kwietnia 2013 r. Komisja opublikowała wyniki swojej szczegółowej oceny sytuacji dotyczącej Francji, na podstawie art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011. Analiza doprowadziła Komisję do wniosku, że we Francji występują zakłócenia równowagi makroekonomicznej, które wymagają monitorowania i zdecydowanych działań politycznych. W szczególności zmiany związane z pogorszeniem bilansu handlowego i konkurencyjności, wywołane czynnikami kosztowymi i pozakosztowymi, także w kontekście pogarszającej się pozycji zewnętrznej i wysokiego długu publicznego, wymagają nieustannych działań w celu ograniczenia ryzyka niekorzystnych skutków dla funkcjonowania francuskiej gospodarki oraz unii gospodarczej i walutowej, szczególnie z uwagi na rozmiary francuskiej gospodarki.
(9) W dniu 30 kwietnia 2013 r. Francja przedłożyła krajowy program reform na 2013 r. oraz program stabilności obejmujący lata 2012-2017 oraz krajowy program reform na 2013 r. W celu uwzględnienia powiązań między tymi dwoma programami poddano je jednoczesnej ocenie.
(10) Na podstawie oceny programu stabilności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że pomimo znaczącego wysiłku konsolidacyjnego, który doprowadził do obniżenia deficytu nominalnego z 7,5 % PKB w 2009 r. do 4,8 % w 2012 r., oczekuje się, że Francji nie uda się wypełnić zalecenia Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. i skorygować nadmiernego deficytu do 2013 r. Jest to związane w szczególności z gorszymi, niż oczekiwano, warunkami ekonomicznymi w momencie przyjęcia zalecenia Rady dnia 2 grudnia 2009 r., które zostały tylko częściowo zrekompensowane nadzwyczajnymi dochodami, przy czym wysiłek konsolidacyjny został odłożony na późniejsze lata programu. Scenariusz makroekonomiczny, na którym oparto prognozy budżetowe w programie stabilności, jest wykonalny, jeśli chodzi o 2013 r., ale nadmiernie optymistyczny w odniesieniu do 2014 r. W szczególności władze oczekują, że po zatrzymaniu wzrostu PKB w 2012 r. (0 %) i 2013 r. (0,1 %) w 2014 r. nastąpi wzrost tego wskaźnika o 1,2 % przy założeniu, że przyjęte zostaną środki polityki fiskalnej służące obniżeniu deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do 2,9 % PKB w 2014 r. Tytułem porównania - zgodnie z prognozą Komisji, przy braku zmiany polityki PKB wzrośnie o 1,1 % w 2014 r., przy czym scenariusz ten uwzględnia jedynie środki już przyjęte lub dostatecznie sprecyzowane, a przewidywany w nim deficyt wynosi 4,2 % PKB w 2014 r. Najważniejszym przedstawionym w programie stabilności celem strategii budżetowej jest osiągnięcie średniookresowego celu budżetowego w postaci zapewnienia równowagi budżetowej w kategoriach strukturalnych, podobnie jak w programie stabilności na lata 2012-2016. Jest on bardziej ambitny niż cel określony w pakcie stabilności i wzrostu. Rokiem docelowym dla osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego jest 2016 r., podczas gdy w programie stabilności na lata 2012-2016 był to rok 2015.
Planowany deficyt nominalny określony w programie stabilności jest zgodny z korektą nadmiernego deficytu do 2014 r. - udało się to osiągnąć rok po zmienionym terminie ustalonym przez Radę w ramach procedury nadmiernego deficytu w dniu 2 grudnia 2009 r. Ze względu na zawarte w programie stabilności zbyt opty- mistyczne prognozy dotyczące wzrostu gospodarczego w 2014 r. Rada jest zdania, że jeśli nie zostaną podjęte dodatkowe środki znacznie wzmacniające konsolidację w tym roku, wysiłek fiskalny zaplanowany przez władze francuskie nie będzie zgodny z faktyczną korektą nadmiernego deficytu do 2014 r. Oczekiwania dotyczące oszczędności i dodatkowych dochodów również nie zostały wystarczająco uzasadnione. W tej sytuacji potrzebne są konkretne środki na lata 2014 i 2015, aby w sposób wiarygodny zagwarantować skorygowanie nadmiernego deficytu najpóźniej do 2015 r. zgodnie z zaleceniem Rady. Oczekuje się, że w 2016 r. saldo strukturalne, ponownie obliczone przez Komisję, wyniesie -0,4 % PKB (-0,3 % w 2017 r.), a zatem do końca okresu objętego programem nie uda się osiągnąć średniookresowego celu budżetowego. Oczekuje się, że postęp w kierunku osiągnięcia tego celu w 2016 r. wyniesie 0,3 % PKB, a więc poniżej wartości odniesienia wynoszącej 0,5 % PKB. Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych znacząco wzrósł od początku kryzysu. Wskaźnik zadłużenia wzrósł z poziomu 64,2 % w 2007 r. do 90,2 % w 2012 r. i zgodnie z wiosenną prognozą służb Komisji z 2013 r. ma nadal rosnąć, osiągając 96,2 % do 2014 r. Władze oczekują, że wskaźnik zadłużenia osiągnie najwyższy poziom 94,3 % PKB w 2014 r., a następnie spadnie do 88,2 % w 2017 r. Pod względem spełnienia kryterium zadłużenia w 2016 r. rozpocznie się dla Francji okres przejściowy.
(11) Ze względu na wysoki i stale rosnący poziom długu oraz fakt, że termin korekty nadmiernego deficytu został ponownie przesunięty do 2015 r., szczególnie ważne jest ścisłe wykonanie budżetu na 2013 r. i konsekwentne przeprowadzenie gruntownej konsolidacji w kolejnych latach. Niezwykle istotne jest przede wszystkim, aby wydatki publiczne Francji rosły znacznie wolniej niż jej potencjalne PKB, gdyż poprawa w zakresie deficytu strukturalnego opierała się do tej pory głównie na dochodach. W tym względzie prowadzony obecnie przegląd wydatków publicznych ("Modernisation de l'action publique"), którego zakresem objęto - oprócz administracji centralnej - także samorządy lokalne i organy odpowiedzialne za zabezpieczenie społeczne, powinien dostarczyć wskazówek dotyczących poprawy efektywności wydatków publicznych. Możliwe są także dalsze usprawnienia na poszczególnych poziomach administracji i w zakresie poszczególnych kompetencji, co pozwoliłoby osiągnąć dodatkowy efekt synergii, przyrost wydajności i większe oszczędności. Kwestie te powinny zostać ujęte w planowanej nowej ustawie decentralizacyjnej. Ze względu na spodziewany w perspektywie średnioi długoterminowej wzrost wydatków na publiczną opiekę zdrowotną w przyszłości wydatki te będą wymagały dokładniejszej kontroli i większej wydajności; dotyczy to zwłaszcza wydatków na produkty farmaceutyczne. Najnowsze prognozy Rady Doradztwa Emerytalnego (Conseil d'orientation des retraites) wskazują na utrzymanie się deficytu systemu emerytalnego do 2018 r., wbrew celom reformy z 2010 r., która miała doprowadzić do zrównoważenia systemu do tego czasu. Sprzeczne z zaleceniem z 2012 r. Rady jest także częściowe cofnięcie reformy z 2010 r. Oznacza to, że system emerytalny będzie nadal borykał się z istotnym deficytem do 2020 r. i że pilnie potrzebne są nowe działania, które pozwolą zaradzić tej sytuacji, a równocześnie zachować adekwatność systemu. Środki te mogłyby obejmować podniesienie wieku uprawniającego zarówno do minimalnej, jak i do pełnej emerytury oraz wydłużenie okresu składkowego uprawniającego do pełnej emerytury, dostosowanie zasad indeksacji oraz zweryfikowanie licznych obecnie wyjątków od ogólnego systemu dotyczących określonych kategorii pracowników. Francuski rząd postanowił w pełni włączyć partnerów społecznych w opracowanie tej reformy oraz wzmocnić poczucie odpowiedzialności za tę reformę. Należy unikać natomiast podwyżki składek na ubezpieczenie społeczne ze względu na jej niekorzystny wpływ na koszty pracy. W kontekście czekających Francję wyzwań w obszarze finansów publicznych niezwykle ważne jest uzupełnienie środków fiskalnych o nasilone starania na rzecz wdrożenia reform strukturalnych, tak aby wzmocnić i zwiększyć długoterminowy potencjał wzrostu francuskiej gospodarki.
(12) Zgodnie ze szczegółową oceną sytuacji z 2013 r. dużym wyzwaniem dla Francji jest wciąż konkurencyjność, na co wskazuje gwałtownie kurczący się w ostatnich latach udział francuskiego wywozu w międzynarodowym rynku. W listopadzie 2012 r. rząd zaproponował kilka działań politycznych w ramach paktu na rzecz konkurencyjności. Wprowadzenie ulgi podatkowej dla osób prawnych (crédit d'impôt pour la compétitivité et l'emploi - CICE), której wpływ w skali całego roku ma wynieść 20 mld EUR, jest znaczącym krokiem, który powinien przyczynić się do obniżenia kosztów pracy. Możliwe są dalsze działania w tym zakresie, ponieważ nowa ulga podatkowa zmniejsza tylko o połowę różnicę między obowiązującym we Francji klinem podatkowym a średnią w państwach OECD obliczoną dla mediany wynagrodzenia. Ponadto przyjęte od 2010 r. środki fiskalne mające wpływ na sytuację przedsiębiorstw, w tym ograniczenia wydatków podatkowych, prowadzą do ogólnego wzrostu opodatkowania osób prawnych, nawet po skorygowaniu CICE. W zaleceniu z 2012 r. podkreślono, że przyjęta w lipcu 2012 r. podwyżka wynagrodzenia minimalnego, choć niewielka, może niekorzystnie wpłynąć na tworzenie miejsc pracy i konkurencyjność. W latach 2002-2012 minimalna stawka godzinowa wzrosła o 38 % (16 % w ujęciu realnym). Wysoki poziom minimalnego wynagrodzenia za pracę, stanowiącego 60 % mediany wynagrodzenia, rekompensowany jest pracodawcom przez szereg zwolnień ze składek na ubezpieczenie społeczne. Związane z tym koszty dla finansów publicznych rosły szybko w latach 1992-2002, a następnie ustabilizowały się na poziomie bliskim 1 % PKB. Oprócz tego instrumenty o innym charakterze, np. programy wsparcia dochodu ("Prime pour l'emploi" oraz "Revenu de solidarité active"), pozwalają efektywniej rozwiązywać problem ubóstwa pracujących, niż to jest w przypadku minimalnego wynagrodzenia za pracę.
(13) Jeśli chodzi o konkurencyjność pozacenową - mimo że rząd niedawno zaktualizował swoją strategię w zakresie wywozu, wsparcie rozwoju sieci i partnerstw skoncentrowanych na wywozie ułatwiłoby rozwój małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) na międzynarodową skalę. Ogólniej rzecz biorąc, warto byłoby podjąć działania służące zagwarantowaniu, że otoczenie biznesu będzie sprzyjało rozwojowi MŚP. Pomimo znaczących wysiłków podejmowanych przez przedsiębiorstwa w sektorach, w których badania i rozwój mają duże znaczenie, oraz niemałego wsparcia ze strony państwa (np. ulga podatkowa na badania naukowe) sektory zaawansowanych i średniozaawansowanych technologii stanowią zaledwie niewielką (i malejącą) część francuskiej gospodarki. Potrzebne jest zatem dalsze wsparcie dla tworzenia i rozwoju MŚP oraz przedsiębiorstw o średniej kapitalizacji (ETI) w tych sektorach, polegające na poprawie warunków ramowych sprzyjających innowacjom i przedsiębiorczości. Polityka dotycząca klastrów, opracowana w celu powiązania publicznych ośrodków badawczych i prywatnych przedsiębiorstw, mogłaby koncentrować się w większym stopniu na komercyjnym wykorzystywaniu badań, rozwoju i innowacji, na pozytywnych efektach zewnętrznych prywatnych przedsiębiorstw zlokalizowanych blisko siebie oraz na rozwoju MŚP na międzynarodową skalę. Ponadto należałoby zwiększyć atrakcyjność studiów doktoranckich i doświadczenia w pracy naukowej, tak aby sprzyjało to nawiązywaniu kontaktów między prywatnymi przedsiębiorstwami a instytucjami badawczymi.
(14) W obszarze usług w 2012 r. odnotowano tylko niewielkie postępy. Nie rozpoczęto żadnych reform horyzontalnych służących wyeliminowaniu nieuzasadnionych ograniczeń w dostępie do usług i zawodów regulowanych. Wiele podmiotów świadczących takie usługi wciąż boryka się z ograniczeniami, jeśli chodzi o ich formę prawną i strukturę własnościową (takimi jak np. o ograniczeniach dotyczących własności kapitału w przypadku weterynarzy i prawników). W szeregu sektorów (np. w przypadku taksówkarzy, niektórych zawodów medycznych, notariuszy i innych zawodów prawniczych) istnieją wciąż inne znaczące bariery utrudniające rozpoczęcie lub prowadzenie działalności (np. informacje handlowe, ograniczenia kwotowe lub terytorialne). Sektor detaliczny podlega nadal wielu regulacjom, są to np. uciążliwe i czasochłonne procedury udzielania zezwoleń na założenie punktu sprzedaży detalicznej. Ponadto obowiązujący zakaz sprzedaży poniżej kosztów prowadzi do szeregu zakłóceń, zaś cel dotyczący wsparcia producentów i małych punktów dystrybucyjnych mógłby zostać skutecznie osiągnięty za pomocą środków wywołujących mniejsze zakłócenia. Te nadmierne ograniczenia w dostępie do sektorów i zawodów regulowanych wpływają niekorzystnie na ich konkurencyjność i zwykle prowadzą do podwyższenia cen tych usług. Ze szczegółowej oceny sytuacji wynika, że wyższe ceny usług pośrednictwa, które stanowią prawie jedną czwartą kosztów produkcji w sektorze wytwórczym, ostatecznie wpływają na konkurencyjność zewnętrzną francuskich przedsiębiorstw. Postępy poczynione w 2012 r. w sektorach sieciowych były ograniczone. Koncentracja na francuskim rynku energii elektrycznej jest jedną z najwyższych w Unii. Regulowane ceny energii elektrycznej i gazu prowadzą do zakłóceń konkurencji i nadal stanowią przeszkodę dla nowych podmiotów wchodzących na rynek. Regulowane taryfy dotyczące odbiorców niebędących gospodarstwami domowymi powinny zostać wyeliminowane zgodnie z harmonogramem uzgodnionym z władzami francuskimi. Większa przepustowość połączeń wzajemnych z krajami sąsiednimi oraz uruchomienie przetargów na obsługę elektrowni wodnych przyczyni się także do poprawy konkurencji na rynku energii elektrycznej. W sektorze kolejowym rynek transportu towarowego od kilku lat podupada (np. wielkość w tonach/km spadła między rokiem 2006 a 2011 o 17 %), natomiast transport pasażerski, z wyjątkiem usług międzynarodowych, nie podlega konkurencji. Przygotowywana reforma powinna zagwarantować, że każdy nowy zarządca infrastruktury będzie niezależny od operatora zasiedziałego, dzięki czemu nowe podmioty będą mogły korzystać ze sprawiedliwego i niedyskryminacyjnego dostępu.
(15) Francuski system podatkowy jest wciąż skomplikowany i niewystarczająco wydajny ze względu na różnorodne zwolnienia, świadczenia specjalne, a także częste zmiany przepisów. Pomimo wysiłków na rzecz ograniczenia i usprawnienia wydatków podatkowych wciąż wysoka jest kwota utraconych dochodów z tego tytułu. Wybór podejścia zakładającego szeroki zakres podstawy i niską stopę opodatkowania osób prawnych i fizycznych byłby korzystniejszy dla wzrostu i opieki społecznej. Stawka przejściowa podatku od towarów i usług (VAT) ma wzrosnąć od stycznia 2014 r. z 7 % do 10 %. Jest to krok we właściwym kierunku, ale potrzebne są dodatkowe środki. Ogólnie rzecz biorąc, koszty zwolnień z podatków i składek na ubezpieczenie społeczne są bardzo wysokie i sięgają nawet 10 % PKB. Pomimo udowodnionego braku skuteczności niektórych obniżonych stawek VAT, na przykład dotyczących usług restauracyjnych, nie podjęto wystarczająco zróżnicowanych działań. Wprowadzenie ulgi podatkowej CICE, sfinansowanej częściowo ze wspomnianej podwyżki stawki przejściowej, a także stawek podstawowych VAT, przesuwa część obciążeń podatkowych dotyczących pracy na inne obszary. Potrzebne są jednak dalsze działania, służące przede wszystkim przesunięciu punktu ciężkości na podatki środowiskowe. W ubiegłym roku Francja przyjęła pewne środki, aby ograniczyć zachęty do zadłużania się zawarte w zasadach opodatkowania osób prawnych. Odliczenie odsetek jest ograniczone powyżej kwoty 3 mln EUR i 15 % kwoty odsetek powyżej tego progu nie zostanie dopuszczone do odliczenia od podatku w 2013 r.; w 2014 r. będzie to już 25 %. Nadal pozostają jednak kwestie, które wymagają dalszej poprawy.
(16) Stopa bezrobocia wzrosła z 9,7 % w 2010 r. do 10,2 % w 2012 r. Komisja przewiduje, że ze względu na utrzymujący się niski wzrost gospodarczy stopa bezrobocia wzrośnie do 10,6 % w 2013 r., a następnie do 10,9 % w 2014 r. W tym kontekście segmentacja francuskiego rynku pracy daje nadal powody do niepokoju. Prawdopodobieństwo przejścia z zatrudnienia tymczasowego do zatrudnienia stałego wynosiło w 2010 r. jedynie 10,6 %, przy czym średnia UE wynosiła wówczas 25,9 %. W efekcie pracownicy o niskich kwalifikacjach i niepewnym zatrudnieniu zwykle najbardziej odczuwają skutki procesów dostosowania rynku pracy. W maju 2013 r. przyjęto ustawę przygotowaną na podstawie międzybranżowego porozumienia w sprawie ochrony zatrudnienia, zawartego przez partnerów społecznych w styczniu 2013 r. Przewidziano w nim większe prawa dla pracowników, starając się rozwiązać problem braku pewności prawa w kwestii zwolnień oraz zapewnić większą elastyczność pracodawcom. Ustawa ta przyczynia się do zapewnienia większej elastyczności rynku pracy. W pewnych konkretnych kwestiach na obecnym etapie wdrożenie reformy i jej skutki są powiązane z zawarciem kolejnych umów między sektorami i przedsiębiorstwami, które to umowy będą potrzebne, zanim porozumienie będzie mogło w pełni wejść w życie.
(17) Jedna szósta młodych Francuzów kończy kształcenie i szkolenie, nie mając żadnych kwalifikacji. Jest to szczególnie niepokojące, gdyż stopa bezrobocia wśród młodych ludzi wyniosła na koniec 2012 r. 25,4 %, a ryzyko bezrobocia wśród młodych ludzi o najniższych kwalifikacjach było prawie dwukrotnie wyższe. Programy ułatwiające przyuczanie do zawodu powinny być kierowane przede wszystkim do tej grupy. Dostosowanie krajowych programów do ustanowionego przez Radę zalecenia z dnia 22 kwietnia 2013 r. 5 dotyczącego gwarancji dla młodzieży powinno odgrywać rolę porządkującą w ramach reakcji na te wyzwania. Pomimo reform rozpoczętych w 2009 r. odsetek dorosłych Francuzów, którzy podejmują uczenie się przez całe życie (5,7 % w 2012 r., a wśród dorosłych o niskich kwalifikacjach: 2,5 %), jest niższy od średniej unijnej. Planowane przekazanie kompetencji radom regionalnym mogłoby być okazją do wyeliminowania niedociągnięć obecnego systemu. Mimo wyraźnie rosnącej tendencji odsetek zatrudnienia wśród pracowników w wieku 55-64 wciąż jest niski, sytuuje się na poziomie mediany państw członkowskich UE (45,7 % w czwartym kwartale 2012 r.) i od 2008 r. różnica względem średniej UE zmniejszyła się o tylko połowę (z 7,4 punktu w 2008 r. do 3,8 punktu w 2012 r.). Bezrobocie wśród osób starszych rośnie w tym samym tempie, co ogólna stopa bezrobocia. Mimo że umowy pokoleniowe stanowią krok we właściwym kierunku, nie jest jasne, do jakiego stopnia przyczynią się one do zatrudniania starszych pracowników i ułatwią powrót do zatrudnienia osobom poszukującym pracy, a będącym w bardziej zaawansowanym wieku. Wydatki publiczne na świadczenia dla bezrobotnych we Francji wzrosły w 2012 r. o 5,3 % i - jak zaznaczono w programie stabilności - oczekuje się, że wzrosną o kolejne 6,1 % w 2013 r. Łączny deficyt systemu świadczeń dla bezrobotnych, który w 2013 r. zbliży się do poziomu 1 % PKB, świadczy o tym, że potrzebna jest reforma tego systemu. W szczególności pewne elementy, takie jak warunki kwalifikowalności, malejąca z czasem wysokość świadczeń lub stopa kompensacji dochodów w przypadku pracowników o najwyższym wynagrodzeniu, powinny zostać dostosowane, tak aby zagwarantować odpowiednie zachęty do podejmowania pracy. W nowej trójstronnej konwencji publicznych służb zatrudnienia ("Pôle emploi") przewidziano zindywidualizowane podejście do osób poszukujących pracy. Ze względu na rosnące bezrobocie wzrosła jednak liczba osób będących pod opieką poszczególnych doradców w urzędach pracy, a zmiana kierunku strategii "Pôle emploi" jest utrudniona z powodu niekorzystnej sytuacji gospodarczej. Ogólnie rzecz biorąc, ze względu na pesymistyczne prognozy gospodarcze i oczekiwany dalszy wzrost bezrobocia we Francji potrzebne są dalsze działania.
(18) W ramach europejskiego semestru Komisja przeprowadziła wszechstronną analizę francuskiej polityki gospodarczej. Dokonała oceny krajowego programu reform i programu stabilności oraz przedstawiła szczegółową ocenę sytuacji. Wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki fiskalnej i polityki społeczno-gospodarczej we Francji, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w Unii poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. Zalecenia Komisji w ramach europejskiego semestru zostały przedstawione w zaleceniach 1-6 poniżej.
(19) W świetle powyższej oceny Rada zbadała program stabilności i jej opinia 6 znalazła odzwierciedlenie zwłaszcza w zaleceniu 1 poniżej.
(20) W świetle dokonanej przez Komisję szczegółowej oceny sytuacji i powyższej oceny Rada zbadała krajowy program reform i program stabilności. Jej zalecenia na podstawie art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011 w znajdują odzwierciedlenie w zaleceniach 1, 2, 3, 4, 5 i 6 poniżej.
(21) W ramach europejskiego semestru Komisja przeprowadziła również analizę polityki gospodarczej strefy euro jako całości. Na tej podstawie Rada wydała zalecenia skierowane do poszczególnych państw członkowskich, których walutą jest euro 7 . Francja, jako kraj, którego waluta jest euro, powinna również zapewnić pełną i terminową realizację tych zaleceń,
NINIEJSZYM ZALECA Francji podjęcie w latach 2013-2014 następujących działań:
