Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 30 listopada 2011 r. w sprawie T-208/06 Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 10 lutego 2012 r. przez Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH(Sprawa C-70/12 P)
(2012/C 165/14)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2012 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH (przedstawiciele: adwokaci F. Wijckmans i M. Visser)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału sprawiedliwości o:
Zarzuty i główne argumenty
Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH wnoszą o uchylenie - w zakresie określonym odwołaniu - wyroku Sądu z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie T-208/06 Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH przeciwko Komisji Europejskiej. Wyrok Sądu dotyczy kartelu obejmującego szereg porozumień antykonkurencyjnych i uzgodnionych praktyk w sektorze metakrylanów [decyzja Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. odnosząca się do postępowania na podstawie art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.645 - Metakrylany)]. W wyroku tym uznano, że Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG, uczestnicząc w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk związanych z twardymi płytami z polimetylometakrylanu, oraz że spółki te ponoszą odpowiedzialność za ich udział w kartelu w okresie od kwietnia 1998 r. do końca października 1998 r. oraz od dnia 24 lutego 2000 r. do dnia 21 sierpnia 2000 r.
W uzasadnieniu odwołania Quinn Barlo Ltd, Quinn Plastics NV i Quinn Plastics GmbH podnoszą trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego wnoszące odwołanie podnoszą zasadniczo, że Sąd błędnie zastosował prawo Unii Europejskiej, uznając, że popełniono naruszenie art. 101 TFUE, lub naruszył prawo w zakresie wykładni art. 2 rozporządzenia nr 1/2003(1). Zgodnie ze stanowiskiem Komisji i Sądu naruszenie art. 101 TFUE zostało udowodnione w wymagany prawem sposób na podstawie oceny prawnej obejmującej: i) dowód obecności wnoszących odwołanie na czterech spotkaniach oraz ii) brak dowodu na to, że wnoszące odwołanie publicznie zdystansowały się od ustaleń z tych spotkań. Postępując w ten sposób Komisja i Sąd nie wzięły pod uwagę obiektywnych i niekwestionowanych okoliczności, świadczących o tym, że rzeczona ocena prawna była niewłaściwa, a w każdym razie niewystarczająca do ustalenia, że wnoszące odwołanie naruszyły art. 101 TFUE. W rezultacie, polegając na tej ocenie, Komisja i Sąd naruszyły art. 2 rozporządzenia nr 1/2003 oraz nie udowodniły w wymagany prawem sposób naruszenia art. 101 TFUE.
Zarzut drugi składa się z dwóch części. W części pierwszej zarzutu drugiego wnoszące odwołanie podnoszą posiłkowo, że Sąd naruszył prawo w ten sposób, że nie poszanował ogólnej zasady domniemania niewinności przy korygowaniu dokonanej przez Komisję oceny czasu trwania zarzucanego naruszenia. W świetle ogólnego domniemania niewinności Sąd nie był uprawniony do rozciągnięcia pierwszego okresu domniemanego uczestnictwa poza datę drugiego spotkania. W drugiej części zarzutu drugiego podniesiono posiłkowo, że decyzja Sądu o wykonaniu nieograniczonego prawa orzekania poprzez zwiększenie kwoty wyjściowej o 10 % stanowi naruszenie prawa, gdyż decyzja taka narusza ogólne zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania. W kontekście obydwu części zarzutu drugiego Sąd naruszył art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003.
W zarzucie trzecim podniesiono posiłkowo, że Sąd naruszył prawo, utrzymując w mocy wynoszącą 25 % obniżkę kwoty podstawowej, zamiast przyznania większej obniżki. Postępując w ten sposób Sąd naruszył art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 oraz ogólną zasadę proporcjonalności.
______(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 [WE] i 82 [WE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1)
