Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 stycznia 2012 r. w sprawie T-407/09 Neubrandenburger Wohnungsgesellschaft mbH przeciwko Komisji Europejskiej wniesione w dniu 26 marca 2012 r. przez Neubrandenburger Wohnungsgesellschaft mbH(Sprawa C-145/12 P)
(2012/C 138/15)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 12 maja 2012 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Neubrandenburger Wohnungsgesellschaft mbH (przedstawiciel: adwokaci M. Núñez-Müller i J. Dammann de Chapto)
Druga strona postępowania: Europäische Kommission, Bavaria Immobilien Beteiligungsgesellschaft mbH & Co. Objekte Neubrandenburg KG, Bavaria Immobilien Trading GmbH & Co. Immobilien Leasing Objekt Neubrandenburg KG
Żądania wnoszącego odwołanie
posiłkowo:
stwierdzenie, że naruszając swoje obowiązki wynikające z art. 108 TFUE i rozporządzenia (WE) nr 659/1999, Komisja zaniechała wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie skierowane jest przeciw postanowieniu Sądu z dnia w 9 stycznia 2012 r. w sprawie T-407/09, którym odrzucił jako niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, zawartej jakoby w piśmie z dnia 29 czerwca 2009 r., w którym stwierdza się, że niektóre umowy zawarte przez skarżącą, dotyczące sprzedaży mieszkań w ramach prywatyzacji mieszkań komunalnych w Neubrandenburg, nie są objęte zakresem zastosowania art. 87 ust. 1 WE, oraz o stwierdzenie bezczynności Komisji w rozumieniu art. 232 WE, gdyż nie zajęła stanowiska co do tych umów na podstawie art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 88 WE (Dz.U. L 83, s. 1).
Wnosząca odwołanie opiera je zasadniczo na czterech zarzutach:
Po pierwsze, zaskarżone postanowienie narusza art. 263 akapit czwarty TFUE, gdyż Sąd błędnie zakłada, że pismo Komisji z dnia 29 lipca 2009 r. stanowi decyzję niezaskarżalną w rozumieniu tego postanowienia. Sąd dokonał wykładni tego pisma tylko na podstawie jego brzmienia. Zgodnie z zasadami ukształtowanymi w utrwalonym orzecznictwie Sąd powinien był jednak uwzględnić istotę pisma, zamiar Komisji zrealizowany za jego pomocą oraz kontekst, w którym zostało sporządzone.
Po drugie, zaskarżone postanowienie narusza zasadę zapewnienia skutecznej ochrony sądowej w prawie Unii. Sąd uzasadnił niezaskarżalność pisma Komisji z dnia 29 lipca 2009 r. zasadniczo tym, że Komisja określiła w nim ocenę w świetle przepisów o pomocy państwa jako "tymczasową". Gdyby Komisja mogła uczynić ocenę ostateczną pod względem prawnym jedynie przez to środkiem nieposiadającym skutków prawnych, że werbalnie określiłaby swoją ocenę jako "tymczasową", wydanie zaskarżalnej decyzji leżałoby w zakresie jej swobodnego uznania. Skuteczna ochrona sądowa praw indywidualnych nie byłaby wtedy możliwa.
Po trzecie, zaskarżone postanowienie narusza również art. 265 TFUE, gdyż Sąd z jednej strony neguje zaskarżalność pisma z dnia 29 lipca 2009 r., a z drugiej strony również niesłusznie zaprzecza przesłankom dopuszczalności skargi na bezczynność. W ten sposób pozbawiono wnoszącą odwołanie wszelkich możliwości ochrony prawnej.
W końcu postanowienie zawiera szereg błędów w uzasadnieniu i narusza przez to obowiązek uzasadnienia, o którym mowa w art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem.
