Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 17 maja 2011 r. w sprawie T-299/08 Elf Aquitaine przeciwko Komisji, wniesione w dniu 29 lipca 2011 r. przez Elf Aquitaine SA(Sprawa C-404/11 P)
(2011/C 298/28)
Język postępowania: francuskie
(Dz.U.UE C z dnia 8 października 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Elf Aquitaine SA (przedstawiciele: E. Morgan de Rivery i E. Lagathu, avocats)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie Tytułem żądania głównego:
– uchylenie w całości, na podstawie art. 256 TFUE oraz art. 56 protokołu nr 3 w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wyroku Sądu z dnia 17 maja 2011 r. w sprawie T-299/08 Elf Aquitaine przeciwko Komisji;
– uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji;
– co za tym idzie, stwierdzenie nieważności art. 1 lit. f), art. 2 lit. c), art. 2 lit. e) oraz art. 3 i 4 decyzji Komisji C(2008) 2626 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2008 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 traktatu WE oraz art. 53 Porozumienia EOG (Sprawa COMP/38.695 - Chloran sodu);
tytułem żądania ewentualnego, zmianę, na podstawie art. 261 TFUE, kwoty grzywny wysokości 22.700.000 EUR nałożonej łącznie i solidarnie na spółki Arkema SA i Elf Aquitaine w art. 2 lit. c) decyzji Komisji nr C(2008) 2626 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2008 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 traktatu WE oraz art. 53 Porozumienia EOG (Sprawa COMP/38.695 - Chloran sodu), a także kwoty grzywny wysokości 15.890.000 EUR nałożonej na Elf Aquitaine tytułem odpowiedzialności osobistej w art. 2 lit. e) tej samej decyzji na mocy przysługującego Trybunałowi nieograniczonego prawa orzekania z uwagi na obiektywne uchybienia dotyczące uzasadnienia i argumentacji orzeczenia Sądu z dnia 17 maja 2001 r. w sprawie T-299/08, opisane w sześciu zarzutach niniejszego odwołania;
w każdym razie, obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania, w tym także kosztami poniesionymi przez Elf Aquitaine w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi na poparcie swego odwołania sześć zarzutów głównych oraz jeden zarzut tytułem ewentualnym.
W swym pierwszym zarzucie Elf Aquitaine SA podnosi naruszenie przez Sąd art. 5 TUE ze względu na to, że sąd ten miał potwierdzić ważność zasady automatycznego przyjmowania odpowiedzialności spółek dominujących, zastosowanej w niniejszym przypadku przez Komisję, co uzasadnione zostało pojęciem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 101 TFUE. Takie stanowisko jest zdaniem wnoszącej odwołanie niezgodne z zasadami przypisania kompetencji (część pierwsza zarzutu) i proporcjonalności (część druga zarzutu) lub co najmniej nieproporcjonalne względem tych zasad.
W swym drugim zarzucie wnosząca odwołanie podnosi w oczywisty jej zdaniem sposób błędną wykładnię prawa krajowego oraz pojęcia przedsiębiorstwa, w ramach której to wykładni Sąd miał przypisać niewłaściwą moc prawną zasadzie niezależności osoby prawnej.
W swym trzecim zarzucie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd dobrowolnie zrezygnował z wyciągnięcia wniosków z karnego charakteru sankcji nakładanych w ramach prawa konkurencji oraz z nowych obowiązków wynikających z Karty Praw Podstawowych UE. Jej zdaniem Sąd miał zastosować w błędny i noszący znamiona nadużycia sposób wynikające z prawa Unii pojęcie przedsiębiorstwa wbrew domniemaniu niezależności, które stanowi podstawę krajowego prawa spółek, oraz nie uwzględniając karnego charakteru sankcji nakładanych w ramach prawa konkurencji. Wnosząca odwołanie twierdzi ponadto, że Sąd powinien był z urzędu podnieść zarzut niezgodności z prawem aktualnego systemu postępowania administracyjnego przed Komisją.
W swym czwartym zarzucie wnosząca odwołanie zarzuca naruszenie prawa do obrony mające wynikać z błędnej wykładni zasad słuszności i równości broni. Sąd miał bowiem jej zdaniem uwzględnić skargę Komisji domagając się przedstawienia niemożliwego dowodu, a także miał popełnić błąd ze względu na to, iż rozstrzygnął, że niezależność spółki zależnej należy oceniać w sposób ogólny na postawie jej związków kapitałowych ze spółką dominującą, podczas gdy zdaniem Elf Aquitaine SA należałoby ją oceniać na podstawie zachowania na danym rynku.
W swym piątym zarzucie wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie obowiązku uzasadnienia ze względu na to, że Sąd miał jedynie pokrótce stwierdzić oddalenie przez Komisję argumentacji Elf Aquitaine SA nie przedstawiając przy tym żadnej analizy podniesionych przez tą spółkę argumentów (część pierwsza zarzutu). Elf Aquitaine SA zarzuca ponadto Sądowi brak uzasadnienia w odniesieniu do domniemania możliwości przypisania odpowiedzialności (część druga zarzutu) oraz niewystarczający charakter uzasadnienia dotyczącego grzywny nałożonej na nią tytułem odpowiedzialności osobistej (część trzecia zarzutu).
W swym szóstym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi niezgodność z prawem grzywny nałożonej tytułem odpowiedzialności osobistej ze względu na niewłaściwe zastosowanie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (część pierwsza zarzutu), nałożenie tej grzywny na podstawie nieistniejącej podstawy prawnej (część druga zarzutu) oraz sprzeczność uzasadnienia zaskarżonego wyroku opartego na pojęciu jednego przedsiębiorstwa z nałożeniem grzywny z tytułu odpowiedzialności osobistej (część trzecia zarzutu).
W swym siódmym i ostatnim zarzucie (poniesionym tytułem ewentualnym) wnosząca odwołanie twierdzi, że kwota grzywny nałożonej na nią z tytułu odpowiedzialności osobistej w celu odstraszania jest nieproporcjonalna i wymaga zmiany.
