Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2011 r. - Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji(Sprawa T-167/11)
(2011/C 145/56)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 14 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;
– zobowiązanie Komisji do zwrotu domniemanej wierzytelności w kwocie 20.989,82 EUR, dochodzonej przez Komisję, na podstawie umowy, w nocie obciążeniowej nr 2010-1232 z dnia 26 października 2010 r. i będącej przedmiotem oświadczenia o potrąceniu z dnia 17 grudnia 2010 r. (oznaczonego sygnaturą BUDG/C3 D(2010) B.2 - 1232), powiększonej o odsetki za zwłokę według stopy przewidzianej w prawie belgijskim, któremu podlega umowa;
– obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. II.19 ust. 1 ogólnych warunków umowy LSHB-CT-2004-503319 w sprawie projektu "ALLOSTEM" realizowanego na podstawie szóstego ramowego programu badań i rozwoju technologicznego (na lata 2002-2006) (zwanej dalej umową "ALLOSTEM"), w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja ograniczyła stronie skarżącej możliwość, a nawet pozbawiła ją możliwości przedstawienia dowodu należytego wykonania umowy w świetle kwestii kwalifikowalności kosztów personelu, a także nie poszanowała kryteriów ustalania kosztów kwalifikowanych.
2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zobowiązań umownych wynikających z art. II.19 i II.20 ogólnych warunków umowy "ALLOSTEM", w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja wykluczyła możliwość zakwalifikowania wydatków związanych z "rezerwą na wypadek utraty pracy" oraz z urlopami macierzyńskimi biologa zatrudnionego na podstawie umowy na czas określony.
3) Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 12 umowy "ALLOSTEM", poddającemu prawu belgijskiemu ocenę kwestii pewności wszystkich wierzytelności wynikających z rzeczonej umowy. Strona skarżąca podnosi:
– że Komisja oparła się wyłącznie na prawie Unii, a nie na prawie belgijskim, w celu dokonania oceny, czy dochodzona wierzytelność była wierzytelnością pewną, czy też nie, oraz
– że wierzytelność została poważnie zakwestionowana, co pozbawia ją cechy pewności.
