Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Estonii, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Republiki Węgierskiej, Republiki Austrii, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii oraz Królestwa Szwecji w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym(2010/C 69/01)
(Dz.U.UE C z dnia 18 marca 2010 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 2 lit. b),
uwzględniając Rezolucję Rady z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca harmonogramu działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym(1), w szczególności w odniesieniu do środka A w załączniku do niej
uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Estonii, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburg, Republiki Węgierskiej, Republiki Austrii, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, oraz Królestwa Szwecji,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą(2)
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r., a zwłaszcza ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania powinna stać się podstawą współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych w Unii Europejskiej.
(2) W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych(3). We wprowadzeniu do tego programu stwierdza się, że wzajemne uznawanie "ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi, ale także zwiększenie ochrony praw jednostki".
(3) Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów, w tym mechanizmów zabezpieczenia praw podejrzanych oraz wspólnych minimalnych norm niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania.
(4) Zasada wzajemnego uznawania może skutecznie działać jedynie w duchu zaufania, gdy nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego postrzegają decyzje organów sądowych innego państwa członkowskiego jako równoważne z decyzjami sądów ich własnego państwa, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy partnera są właściwe, ale także ufności, że są one prawidłowo stosowane.
(5) Mimo że wszystkie państwa członkowskie są stronami europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) z doświadczenia wynika, że nie zawsze stanowi to o zapewnieniu wystarczającego zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.
(6) Art. 82 ust. 2 Traktatu przewiduje ustanowienie norm minimalnych obowiązujących w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym. Art. 82 ust. 2 lit. b) odwołuj się do "praw jednostek w postępowaniu karnym" jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne.
(7) Wspólne minimalne normy powinny doprowadzić do zwiększonego zaufania do sądowych systemów karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do bardziej efektywnej współpracy sądowej opartej na wzajemnym zaufaniu. Takie wspólne minimalne normy powinny mieć zastosowanie w odniesieniu do tłumaczeń ustnych i pisemnych w postępowaniu karnym.
(8) Prawo osób, które nie rozumieją języka postępowania, do tłumaczenia ustnego i pisemnego zostało sformułowane w art. 6 EKPC oraz w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Przepisy niniejszej dyrektywy ułatwiają stosowanie tego prawa w praktyce. W tym celu w niniejszej dyrektywie zamierza się zapewnić podejrzanemu lub oskarżonemu prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego w trakcie postępowania karnego, by zagwarantować jego prawo do rzetelnego procesu sądowego.
(9) Prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny także mieć zastosowanie do postępowania służącego wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania w granicach przewidzianych niniejszą dyrektywą. Wykonujące nakaz państwa członkowskie powinny zapewnić tłumaczenie ustne i pisemne osobie będącej przedmiotem wniosku, która nie rozumie języka postępowania ani nim nie włada; państwa te powinny także ponosić koszty tego tłumaczenia.
(10) Przepisy niniejszej dyrektywy powinny zapewniać ochronę - przez udzielenie darmowej i odpowiedniej pomocy językowej - praw podejrzanych, którzy nie władają językiem postępowania ani go nie rozumieją, do zrozumienia przedstawionych im zarzutów lub podejrzeń i przebiegu postępowania w takim stopniu, aby móc korzystać ze swych praw. Podejrzany lub oskarżony powinien m.in. być w stanie przedstawić swojemu doradcy prawnemu swoją wersję wydarzeń, zwrócić uwagę na wszelkie stwierdzenia, z którymi się nie zgadza, i uświadomić swojemu doradcy prawnemu wszelkie fakty, które należy przedstawić jako linię obrony. W związku z tym przypomina się, że przepisy niniejszej dyrektywy określają zasady minimalne. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć prawa określone w niniejszej dyrektywie, by zapewnić wyższy poziom ochrony, także w sytuacjach nie ujętych wyraźnie w niniejszej dyrektywie. Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy niż przewidziano w EKPC i w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
(11) Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego rozmów między podejrzanym lub oskarżonym a jego doradcą prawnym w przypadkach, gdy mogą oni skutecznie porozumiewać się w tym samym języku. Państwa członkowskie nie powinny być również zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego takich rozmów w przypadkach, gdy prawo do tłumaczenia ustnego stosuje się wyraźnie w celu innym niż wykonanie prawa do rzetelnego procesu sądowego w danym postępowaniu.
(12) Stwierdzenie braku potrzeby tłumaczenia ustnego lub pisemnego powinno podlegać weryfikacji zgodnie z prawem krajowym. Weryfikację taką można przeprowadzić np. za pomocą konkretnej procedury skarg lub w ramach zwykłej procedury odwołania od decyzji z przyczyn merytorycznych.
(13) Odpowiedniej pomocy należy udzielić także podejrzanym lub oskarżonym cierpiącym na zaburzenia słuchu lub mowy.
(14) U podstaw właściwego wymierzania sprawiedliwości leży obowiązek opieki nad podejrzanymi lub oskarżonymi znajdującymi się w potencjalnie niekorzystnym położeniu, zwłaszcza z powodu upośledzeń fizycznych wpływających na ich zdolność do skutecznego porozumiewania się. Prokuratura, organy ścigania i organy sądowe powinny zatem zapewnić, aby osoby te były w stanie skutecznie wykonywać prawa przewidziane na mocy niniejszej dyrektywy, na przykład zwracając uwagę na wszelkie potencjalne słabości mające wpływ na zdolność tych osób do śledzenia postępowania i do wyrażania się, oraz podejmując odpowiednie kroki w celu zagwarantowania tych praw.
(15) Zagwarantowanie rzetelności postępowania wymaga, by istotne dokumenty, lub przynajmniej główne ich części, były przetłumaczone dla podejrzanego lub oskarżonego. Od organów państw członkowskich zależy postanowienie o tym, które dokumenty należy przetłumaczyć, zgodnie z prawem krajowym. Niektóre dokumenty powinny zawsze być uważane za istotne dokumenty, które należy przetłumaczyć; jest to np. decyzja o pozbawieniu danej osoby wolności, zarzut lub oskarżenie oraz każdy wyrok.
(16) Zrzeczenie się prawa do tłumaczenia pisemnego dokumentów powinno być jednoznaczne, posiadać minimalne zabezpieczenia i nie powinno stać w sprzeczności z żadnym istotnym interesem publicznym.
(17) Niniejsza dyrektywa przestrzega praw podstawowych i jest w pełni zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie prawa do wolności, rzetelnego procesu sądowego oraz prawa do obrony.
(18) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przepisy niniejszej dyrektywy, gdy odpowiadają one prawom gwarantowanym na mocy EKPC, były wykonywane w sposób spójny z postanowieniami EKPC i z wykładnią zawartą w stosownym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
(19) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie osiągnięcie wspólnych minimalnych norm nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości zdefiniowaną i określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli ...
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
| ...... |
...... |
______
(1) Dz.U. C 295 z 4.12.2009, s. 1.
(2) Opinia ... (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. C 12 z 15.1.2001, s. 10.
(*) Proszę wstawić datę 30 miesięcy od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym
(**) Proszę wstawić datę 42 miesiące od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym.
