Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 21 maja 2010 r. w sprawach połączonych T-425/04, T-444/04, T-450/04 i T-456/04 Francja i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 5 sierpnia 2010 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-401/10 P)
(2010/C 317/28)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito, D. Grespan i S. Thomas, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Republika Francuska, France Télécom SA, Bouygues SA, Bouygues Télécom SA, Association française des opérateurs de réseaux et services de télécommunications (AFORS Télécom)
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 21 maja 2010 r. w sprawach połączonych T-425/04, T-444/04, T-450/04 i T-456/04, doręczonego Komisji faksem z dnia 25 maja 2010 r., w zakresie w jakim Sąd:
– stwierdził nieważność art. 1 decyzji Komisji 2006/621/WE z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Francję na rzecz France Télécom(1);
– obciążył Komisję własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Republikę Francuską i przez France Télécom w sprawach T-425/04 i T-444/04;
– skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
– orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi trzy zarzuty na poparcie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego Komisja twierdzi, że wyrok Sądu zawiera wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie odnośnie do kilku kwestii. Ma to miejsce zwłaszcza wówczas, gdy Sąd uznaje w zaskarżonym wyroku, iż oświadczenia - w tym zapowiedź pożyczki akcjonariusza z dnia 4 grudnia 2002 r. - mogą zostać ocenione razem, jeśli chodzi o ustalenie istnienia korzyści po stronie France Télécom; natomiast gdy chodzi o ustalanie zaangażowania zasobów państwowych, Sąd uznaje, że istnieje znaczny rozdźwięk między zapowiedzią pożyczki akcjonariusza a różnymi oświadczeniami złożonymi wcześniej przez państwo.
W ramach zarzutu drugiego, który składa się z czterech części, Komisja podnosi, że Sąd kilkakrotnie naruszył art. 87 ust. 1 WE w związku z art. 230 WE. Otóż Sąd naruszył pojęcie pomocy, gdyż wskazał na wymóg istnienia ścisłego związku między korzyścią a zaangażowaniem zasobów państwowych (pierwsza część), odmówił uznania, że zapowiedź i oferta umowy pożyczki akcjonariusza złożona przez państwo francuskie pod adresem France Télécom implikowały zaangażowanie zasobów państwowych (druga część), i nie zbadał kryterium rozważnego inwestora prywatnego, aby ustalić istnienie korzyści lub jej brak po stronie France Télécom (trzecia część). Ponadto Sąd naruszył zakres uznania, jakim dysponuje Komisja, gdy dokonuje ona złożonych analiz ekonomicznych, i przeprowadził kontrolę stosowności zaskarżonej decyzji (czwarta część).
W ramach zarzutu trzeciego Komisja twierdzi, że Sąd wypaczył zaskarżoną decyzję, gdyż uznał, iż Komisja winna była szerzej uzasadnić istnienie odrębnej korzyści wynikającej z oferty linii kredytowej w wysokości 9 mld EUR dla France Télécom, oraz stwierdził znaczny rozdźwięk między oświadczeniami złożonymi od lipca 2002 r. a zapowiedzią umowy pożyczki akcjonariusza z dnia 4 grudnia 2002 r.
______
(1) Dz.U. L 257, s. 11.
