Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 27 kwietnia 2010 r. w sprawach połączonych T-303/06 i T-337/06 UniCredito Italiano SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Union Investment Privatfonds GmbH, wniesione w dniu 2 lipca 2010 r. przez Union Investment Privatfonds GmbH(Sprawa C-317/10 P)
(2010/C 246/43)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 11 września 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Union Investment Privatfonds GmbH (przedstawiciel: J. Zindel, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: UniCredito Italiano SpA i Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawach połączonych T-303/06 i T-337/06 w całości
– Oddalenie skargi
– Stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 września 2006 r. w sprawie R 196/2005-2 i uwzględnienie sprzeciwu wniesionego przez skarżącą wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego 2 236 164 "UNIWEB" dla usług "czynności dotyczące nieruchomości"
– Stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej OHIM z dnia 25 września 2006 r. w sprawie R 502/2005-2 i uwzględnienie sprzeciwu wniesionego przez skarżącą wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego 2 330 066 "UniCredit Wealth Management" dla usług "czynności dotyczące nieruchomości"
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca zarzuca niewłaściwe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) zdanie ostatnie rozporządzenia (WE) nr 40/94(1). Dodatkowo twierdzi ona, że zaskarżony wyrok wydany został w oparciu o niepełny stan faktyczny i częściowo nieodpowiadający rzeczywistości.
Sąd - błędnie i inaczej niż OHIM, który uwzględnił zasadniczo środki odwoławcze skarżącej - nie uznał, iż sporne znaki towarowe należą do dużej grupy znaków. Należy zauważyć, że wszystkie znaki z tej grupy charakteryzują się ta samą pierwszą sylabą połączoną, bez żadnej przerwy, z innym pojęciem z sektora inwestycji. Zgłoszone znaki towarowe charakteryzują się tymi samymi cechami odróżniającymi. Sąd błędnie ocenił okoliczności faktyczne i uznał, że porównywane znaki odróżniają się strukturalnie, ponieważ pierwsza sylaba połączona jest z elementem angielskojęzycznym, podczas gdy w znakach skarżącej sylaba ta owiązana jest z elementem niemieckojęzycznym. Jednakże Sąd nie wziął pod uwagę, że przy stosowaniu art. 8 ust. 1 lit. b) in fine rozporządzenia nr 40/94 w sytuacji istnienia grupy znaków należy uwzględnić wszystkie znaki należące do tej grupy. W tym zakresie należy podkreślić, że skarżąca również używa słów z języka angielskiego oraz elementów międzynarodowych, a zatem stanowisko Sądu jest obiektywnie błędne.
Skarżąca podnosi ponadto, że Sąd również błędnie założył, iż znaki stosowane przez skarżącą do oznaczania funduszy inwestycyjnych były zawsze używane łącznie z wskazaniem przedsiębiorcy emitenta. Podważone zostało to jednak w świetle dowodów przedstawionych przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM, z których wynika, jak to podniesiono, że w materiałach prasowych dotyczących funduszy lub przy udzielaniu porad inwestycyjnych nazwa emitenta nie była wymieniana.
Skarżąca podkreśla, że zaskarżony wyrok nie jest odpowiednio uzasadniony, ponieważ nie jest jasne, w jaki sposób Sąd zdołał określić punkt widzenia niemieckiego odbiorcy, mający zasadnicze znaczenie przy analizie niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd.
Jednakże było to niezbędne w świetle faktu, że skarżąca, przedstawiając szereg decyzji niemieckiego urzędu patentowego i orzeczeń niemieckich sądów, wykazała, iż zarówno urząd ten, jak i sądy przyjmują, że niemiecka opinia publiczna jest wprowadzana w błąd w sytuacji, w której pewne znaki towarowe zawierające tą samą pierwszą sylabę, co w znakach skarżącej, są rejestrowane lub używane przez osoby trzecie dla oznaczenia usług z sektora finansowego.
Wreszcie skarżąca podnosi, że podobnie jak OHIM, również Sąd nie zdał sobie sprawy z istnienie niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd ze względu na podobieństwo usług także w sektorze "czynności dotyczących nieruchomości". W przypadku funduszy nieruchomości oznaczanych znakami towarowymi skarżącej spodziewany przez inwestorów wzrost wartości osiągany jest między innymi w drodze czynności zarządzania nieruchomościami oraz najmu lub sprzedaży nieruchomości. Skarżąca twierdzi więc, że zarówno OHIM, jak i Sąd wyszli z błędnego założenia, iż zarządzanie funduszem nieruchomości ogranicza się do akumulacji kapitału. OHIM utożsamił z pojęciem "czynności dotyczące nieruchomości" jedynie działalność analogiczną do pośrednictwa, przez co nie wziął pod uwagę, że pojęcie to ma znacznie szerszy zakres.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, s. 1).
