Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej(Sprawa C-149/07)
(2007/C 129/07)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Hottiaux, K. Herrmann, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że poprzez zaniechanie ustanowienia szczególnych ram prawnych dla udzielania zezwoleń na import równoległy środków ochrony roślin do Polski, Rzeczpospolita Polska nie dopełniła obowiązków spoczywających na niej na mocy art. 28 WE;
– obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Artykuł 28 WE zakazuje między państwami członkowskimi ograniczeń ilościowych w przywozie oraz wszelkich środków o skutku równoważnym. Komisja uważa, iż poprzez brak ustanowienia szczególnych ram prawnych w dziedzinie udzielania pozwoleń na dopuszczenie do obrotu środków ochrony roślin przywożonych z innych państw członkowskich, w których środki te uzyskały już pozwolenie na dopuszczenie do obrotu i które są identyczne (w rozumieniu orzecznictwa Trybunału) z już dopuszczonymi do obrotu w Polsce, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE.
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, w przypadku braku harmonizacji "wszelkie przepisy państw członkowskich dotyczące obrotu handlowego mogące bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudnić wewnątrzwspólnotową wymianę handlową uznać należy za środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych". Trybunał orzekł również, iż przepisy krajowe lub krajowa praktyka administracyjna, które sprawiają, ze przywóz ukierunkowany jest w taki sposób, że tylko niektóre podmioty gospodarcze mogą go dokonywać, podczas gdy pozostałe są takiej możliwości pozbawione, stanowią środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych. Procedura, zgodnie z którą można wymagać uprzednich pozwoleń na wprowadzanie do obrotu produktów przywożonych powinna zatem być ustanowiona przepisami mającymi ogólny zasięg, wiążącymi władze krajowe w sposób wyraźny. Procedura ta musi być łatwo dostępna oraz możliwa do przeprowadzenia w rozsądnym terminie. Istnienie takich generalnych zasad w prawie krajowym jest konieczne, gdyż umożliwia obywatelom korzystanie z uprawnień przyznanych im przez prawo wspólnotowe.
Mimo tego, że nowy projekt nowelizacji może być zaakceptowany przez Komisję, to jednak nie wszedł on w życie po upływie dwumiesięcznego terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii Komisji wzywającej do usunięcia naruszenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby stwierdzić czy państwo członkowskie naruszyło prawo wspólnotowe, Trybunał bada stan prawny obowiązujący w tym państwie w momencie, w którym upływa termin wyznaczony przez Komisję w uzasadnionej opinii. Późniejsze zmiany w prawie krajowym nie mogą być przez Trybunał brane pod uwagę.
