Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2006 r. - Alcoa Trasformazioni przeciwko Komisji(Sprawa T-332/06)
(2006/C 326/158)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 30 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Alcoa Trasformazioni Srl (Portoscuso, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Siragusa, T. Müller-Ibord, F. M. Salerno i T. Graf)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r.(1) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego i taryf opłat za energię elektryczną należnych od skarżącego w Portovesme i Fusina lub, ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim uznaje ona te taryfy opłat za nową pomoc przyznaną bezprawnie;
– obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga, wniesiona na podstawie art. 230 WE, ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r. (zwanej dalej "decyzją z 2006 r."), kwalifikującej taryfy opłat za energię elektryczną stosowane do zakładów produkcji aluminium będących własnością skarżącej, które znajdują się w Portovesme na Sardynii i w Fusina w regionie Wenecji, jako nową pomoc przyznaną bezprawnie i na mocy art. 88 ust. 2 WE wszczynającej formalne postępowanie w sprawie tych taryf opłat.
Skarżąca utrzymuje, że decyzja z 2006 r. jest błędna i niezgodna z prawem, ponieważ zawiera ona odstępstwa od wcześniejszej decyzji Komisji, ponieważ utrzymuje ona, iż omawiane taryfy opłat nie stanowią pomocy państwa i narusza procedurę, która powinna zostać zastosowana w tym wypadku przez Komisję. Skarżąca podnosi w szczególności trzy zarzuty:
Po pierwsze, skarżąca utrzymuje, że wszczynając formalne postępowanie w sprawie omawianych taryf opłat i uznając je za nową pomoc przyznaną bezprawnie, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 88 ust. 2, ponieważ po pierwsze, nie było podstawy ku temu, aby uznać, że taryfy opłat stanowią korzyść powodującą powstanie pomocy państwa i po drugie, Komisja nie oceniła w sposób konstruktywny tego, czy taryfy opłat rzeczywiście stanowią dla skarżącej taką korzyść. Ponadto, skarżąca utrzymuje, co też potwierdza "decyzja z 1996 r.", że taryfy opłat odpowiadają cenom, które zgodnie z oczekiwaniami rozsądny podmiot rynkowy mógłby nałożyć w normalnych warunkach rynkowych, a zatem nie stanowią one dla skarżącej korzyści mogącej przybrać formę pomocy. Z kolei, decyzja z 2006 r., która nie dokonuje takiej oceny, ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że taką korzyść ustanawiają taryfy opłat. W ten sposób Komisja miała odrzucić ustalenia przedstawione w poprzedniej decyzji oraz zawarte w obecnej decyzji uwagi o charakterze faktycznym, potwierdzające brak występowania takiej korzyści. Ponadto, skarżąca utrzymuje naruszenie przez Komisję spoczywającego na niej obowiązku właściwego uzasadnienia, który wynika z art. 253 WE.
Po drugie, skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań, skutecznie uchylając "decyzję z 1996 r." i kwalifikując taryfy opłat jako nową pomoc państwa, co jest wyraźnie sprzeczne z jej wcześniejszymi twierdzeniami. Skarżąca stoi na stanowisku, że wnioski wstępnie wysunięte przez Komisję obowiązują do momentu, w którym względy, stanowiące podstawę dla pierwotnej decyzji Komisji chwili, nie ulegną istotnej zmianie.
Po trzecie, skarżąca utrzymuje naruszenie przez Komisję art. 88 WE oraz ram proceduralnych, jakie przepis ten przewiduje dla istniejącej pomocy, jak również art. 1 lit. b) v) oraz art. 17-19 rozporządzenia (WE) nr 659/99(2) oraz podstawowych zasad prawa wspólnotowego.
______
(1) Dz. U. C 214 z 2006 r., str. 5.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. (Dz.U. L 83 z 1999 r., str. 1).
