Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2005 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa C-77/05)
(2005/C 82/50)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 2 kwietnia 2005 r.)
W dniu 17 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowanego przez Elizabeth O'Neill działającą w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej
Skarżąca wnosi do Trybunału o:
1. stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiającego Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej(1);
2. orzeczenie, zgodnie z art. 233 WE, że, w następstwie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 2007/2004 i w oczekiwaniu na przyjęcie nowego ustawodawstwa w tym zakresie, nadal obowiązywać będą przepisy rozporządzenia nr 2007/2004, z wyjątkiem tych, które skutkują wyłączeniem Zjednoczonego Królestwa z uczestnictwa w jego stosowaniu;
3. obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Zjednoczonemu Królestwu odmówiono prawa do uczestnictwa w przyjęciu rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiającego Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej, pomimo notyfikowania przezeń - zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej (zwanego dalej "Protokołem Schengen") oraz art. 3 ust. 1 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii - woli uczestniczenia w przyjęciu tego rozporządzenia. Skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 2007/2004 opiera się na zarzucie, że wyłączenie Zjednoczonego Królestwa z jego przyjęcia stanowi naruszenie istotnego przepisu proceduralnego i/lub, naruszenie Traktatu, w rozumieniu art. 230 akapit drugi WE.
Podstawowym argumentem Zjednoczonego Królestwa jest to, że wyłączając je w ten sposób z przyjęcia rozporządzenia nr 2007/2004, Rada działała na podstawie błędnej interpretacji związku pomiędzy art. 5 i art. 4 Protokołu Schengen. Zjednoczone Królestwo twierdzi w szczególności, że:
a) dokonana przez Radę interpretacja, zgodnie z którą przyznane w art. 5 Protokołu Schengen prawo do uczestniczenia stosuje się jedynie wobec środków formułowanych na podstawie przepisów dorobku Schengen, w których Zjednoczone Królestwo uczestniczy na podstawie decyzji Rady przyjętej na podstawie art. 4, stoi w sprzeczności z strukturą i treścią tych przepisów, istotą przewidzianego w art. 5 mechanizmu oraz dołączoną do Aktu Końcowego Traktatu Amsterdamskiego Deklaracją w sprawie art. 5;
b) dokonana przez Radę interpretacja Protokołu Schengen nie jest wymagana do pełnej skuteczności zawartej w art. 7 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii zasady, zgodnie z którą jego art. 3 i 4 nie naruszają Protokołu Schengen. Interpretacja taka nie jest także wymagana do zachowania integralności dorobku Schengen. W istocie jej negatywny wpływ na Zjednoczone Królestwo, jako środka służącego ochronie dorobku Schengen, byłby rażąco nieproporcjonalny;
c) uwzględniając stosowaną w praktyce przez Radę rozległą i luźną koncepcję środków formułowanych na podstawie dorobku Schengen, przewidziany w art. 5 Protokołu Schengen mechanizm, w świetle dokonanej przez Radę interpretacji, mógłby funkcjonować w sposób naruszający zasadę pewności prawa oraz podstawowe zasady wzmocnionej współpracy.
Ewentualnie Zjednoczone Królestwo twierdzi, że, gdyby dokonana przez Radę interpretacja związku pomiędzy art. 5 i art. 4 Protokołu Schengen była prawidłowa, powodowałoby to konieczność przyjęcia wąskiej definicji pojęcia środka formułowanego na podstawie dorobku Schengen w znaczeniu art. 5, jako środka nierozłącznie związanego z tym dorobkiem, a rozporządzenie nr 2007/2004 nie jest takim środkiem.
______
(1) Dz. U. L 349, str. 1
