Skarga wniesiona w dniu 13 października 2004 r. przez Republikę Francuską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-425/04)
(2005/C 19/64)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 22 stycznia 2005 r.)
W dniu 13 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Francuskiej reprezentowanej przez pełnomocników Ronny'ego Abrahama, Gérauda de Bergues i Stéphanie Ramet, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie w całości nieważności decyzji Komisji nr C(2004) 3060, z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz France Télécom;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojej skargi skarżąca powołuje w pierwszej kolejności naruszenie podstawowych zasad postępowania oraz prawa do obrony. Według skarżącej, Komisja podjęła swoją decyzję na podstawie czynników tj. projektach ministerialnych z dnia 12 lipca 2002 r., niemieszczących się w ramach procedury, w postaci w jakiej została ona określona w decyzji o otwarciu procedury. Skarżąca podnosi, iż Komisja powinna była rozszerzyć procedurę poprzez przyjęcie nowej decyzji o jej otwarciu.
Skarżąca podnosi ponadto zarzut naruszenia prawa poprzez błędne zastosowanie pojęcia pomocy państwa w znaczeniu art. 87 ust. 1 WE. Według skarżącej Komisja błędnie zastosowała test prywatnego inwestora w warunkach ekonomii wolnorynkowej. Zdaniem skarżącej, ponieważ projekty ministerialne nie powodują powstania zobowiązań po stronie państwa i jako takie nie mogą być kwalifikowane jako pomoc państwa, test prywatnego inwestora w warunkach ekonomii wolnorynkowej nie powinien był mieć zastosowania. Skarżąca wskazuje ponadto, iż Komisja doszła do błędnego wniosku o istnieniu pomocy na podstawie dwóch odrębnych zdarzeń, które rozpatrzone z osobna zostały przez nią uznane za niespełniające niezbędnych wymogów by być zakwalifikowanymi jako pomoc państwa. Zdarzeniami, o których mowa, są oświadczenia z lipca 2002 r. i wstępne porozumienie akcjonariuszy z grudnia 2002 r.
Po trzecie, skarżąca podnosi, iż Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przyjmując, iż analiza treści wywiadu z dnia 12 lipca 2002 r. rzekomo prowadziła do wniosku, iż dotyczył on zaangażowania państwa jako akcjonariusza i mógłby mieć wpływ na sytuację rynkową w grudniu.
Ostatecznie, skarżąca podnosi, iż przyjęta linia rozumowania zawiera w sobie sprzeczności i nieścisłości, które obarczają zaskarżoną decyzję brakami w uzasadnieniu.
