Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2005 r. przez Markku Sahlstedt, Juha Kankkunnen, Mikko Tanner, Toini Tanner, Liisa Tanner, Eeva Jokinen, Tom Järvinen, Runo K. Kurko, zarejestrowaną jednostkę Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK i fundację MTK przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-150/05)
(2005/C 143/78)
(Język postępowania: fiński)
(Dz.U.UE C z dnia 11 czerwca 2005 r.)
W dniu 18 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Markku Sahlstedt, Juha Kankkunnen, Mikko Tanner, Toini Tanner, Liisa Tanner, Eeva Jokinen, Tom Järvinen, Runo K. Kurko, zarejestrowanej jednostki Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK i fundacji MTK, reprezentowanych przez Kari Marttinen przeciwko przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji(1) będącej przedmiotem skargi w całości;
– ewentualnie, gdyby to nie było moż liwe, stwierdzenie nieważności decyzji będącej przedmiotem skargi w każdej części dotyczącej Republiki Finlandii;
– ewentualnie, gdyby to również nie było możliwe, stwierdzenie nieważności decyzji w części dotyczącej regionów wspomnianych w części 6.2.2.7 skargi;
– obciążenie Komisji wszystkimi kosztami wraz z odsetkami ustawowymi poniesionymi przez skarżących.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżący utrzymują, że decyzja narusza wspólnotowy porządek prawny, a w szczególności art. 3 dyrektywy w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych i załącznik III, do którego się ona odwołuje. Ich zdaniem wspomniane naruszenie prawa wspólnotowego opiera się zasadniczo na trzech zarzutach:
a) Zgodnie z art. 3 dyrektywy w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych, sieć Natura jest spójną europejską siecią ekologiczną specjalnych obszarów ochrony. Spójność tej sieci jest gwarantowana przez Państwa Członkowskie i Komisję, które zapewniają odpowiedni stopień ochrony wypełniając swoje zobowiązania do wskazania terenów zawarte w art. 4 w zw. z załącznikiem III do dyrektywy. Nie można dokonać wyboru żadnego terenu ani w sprzeczności z tymi przepisami, ani w drodze decyzji tymczasowych lub jednostronnych. Tereny te powinny być wyznaczane zgodnie z kryteriami wspólnymi dla wszystkich Państw Członkowskich.
b) Etap 1 (etap Państw Członkowskich) i etap 2 (etap Komisji) w załączniku III stanowią jedną całość złożoną z działań powodujących skutki prawne. Procedura w ramach etapu 2 i decyzja w sprawie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty nie są zgodne z dyrektywą, jeżeli wniosek przedstawiony w ramach etapu 1 nie spełnia wymogów ustanowionych przez dyrektywę, oraz
c) Komisja wraz z Państwami Członkowskimi powinna, w ramach etapu 2, koordynować propozycje Państw Członkowskich i wprowadzić wynikające z badań zmiany do granic terytorialnych regionów biogeograficznych, co polega na tym, że ich kontrola właściwego stanu ochrony sięga dalej niż w przypadku Państwa Członkowskiego.
Przedstawiony w ramach etapu 1 wniosek Finlandii dotyczący terenów, które zostały uznane w decyzji Komisji, zgodnie z art. 4 ust. 2 trzeci akapit dyrektywy, za tereny mające znaczenie dla Wspólnoty, jest sprzeczny z kryteriami obowiązującymi dla wyznaczenia i klasyfikacji takich terenów, zawartymi w dyrektywie w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych.
Komisja ma obowiązek upewnić się, że tereny wspomniane we wnioskach Państw Członkowskich spełniają wymogi dotyczące ich ekologicznego charakteru, co stanowi przesłankę ujęcia tych terenów w decyzji, jaką należy przyjąć po zakończeniu etapu 2. Bez odpowiedniej kontroli danych biogeograficznych Komisja nie powinna zaakceptować wpisu wnioskowanego terenu na listę terenów mających znaczenie dla Wspólnoty.
______
(1) Decyzja Komisji z dnia 13 stycznia 2005 r. przyjmującej, przy zastosowaniu dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty dla północnego regionu biogeograficznego (Dz. U. L 40, str. 1).
