W myśl art. 444 § 2 kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Wypłata renty dożywotniej na pokrycie kosztów leczenia i rehabilitacji na skutek schorzeń na jakie cierpi pacjentka w wyniku błędu w postępowaniu lekarskim wynika więc wprost z przepisów prawa i powinna zostać zakwalifikowana jako wydatek związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, co w konsekwencji stanowi, iż jest to wydatek związany z funkcjonowaniem szpitala.
Szpital ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka za szkody spowodowane działalnością personelu medycznego. W konsekwencji, przyjąć należy, że wydatek z tytułu renty dożywotniej ma związek z zachowaniem źródła przychodów szpitala i może stanowić jego koszt uzyskania przychodów. Szpital postępował więc nieprawidłowo wyłączając z kosztów uzyskania przychodów wypłacaną na rzecz pacjentki dożywotnią rentę na pokrycie zwiększonych potrzeb związanych z leczeniem i rehabilitacją.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 18 kwietnia, IPTPB3/423-13/13-4/GG