Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy prawidłowa jest prawnopodatkowa ocena fiskusa, że kwota wypłaconego podatniczce przez pracodawcę świadczenia w ramach Programu Dobrowolnych Odejść (PDO) nie jest zwolniona od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Podatniczka stała na stanowisku, że takie zwolnienie jej przysługuje. A ponieważ od świadczenia został pobrany i odprowadzony podatek, to przysługuje jej w związku z tym uprawnienie do nadpłaty.
Sprawa trafiła do WSA w Szczecinie. Zdaniem sądu przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT zwolnienie dotyczy tylko takiego odszkodowania, które na gruncie przepisów k.p. ma charakter odszkodowawczy (kompensacyjny) za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy, z wyjątkiem świadczeń majątkowych z zakresu prawa pracy określanych w pkt a-e jako: odprawy, odprawy pieniężne i odszkodowania.
Według sądu świadczenia majątkowe przyznawane pracownikom na podstawie porozumienia pracowniczego nazywanego Programem Dobrowolnych Odejść (PDO) określane jako odszkodowania, nie mogą - na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT - korzystać ze zwolnienia podatkowego, gdyż nie pełnią funkcji odszkodowawczej (kompensacyjnej). Taką funkcję pełnią odszkodowania przyznawane pracownikom na podstawie art. 58 k.p. w wysokości obejmującej okres wypowiedzenia stosunku pracy. Tym samym przyznane świadczenie pieniężne, wypłacone na podstawie porozumienia z pracodawcą w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za porozumieniem stron w ramach PDO, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Zdaniem sądu fiskus prawidło więc odmówił podatniczce stwierdzenia nadpłaty.
Wyrok WSA w Szczecinie z 17 lutego 2016 r., I SA/Sz 1354/15, LEX nr 2013569
