Skargi w sprawie restrukturyzacji emerytur mundurowych na Węgrzech zostały wniesione do Trybunału przez ponad 13 tys. osób w 1 260 osobnych skargach. Podnoszone w skargach zarzuty były identyczne w treści: w 2011 r. przyjęto na Węgrzech ustawę, która znosiła - niepodlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym dla osób fizycznych - świadczenia emerytalne dla byłych członków służb mundurowych, zastępując te emerytury świadczeniami opodatkowanymi na zasadach ogólnych. Skarżący dowodzili, iż taka zmiana stanowiła naruszenie ich praw nabytych, skutkując naruszeniem prawa do poszanowania własności, chronionego w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał nie zgodził się z taką argumentacją i nie stwierdził naruszenia Konwencji. Trybunał przypomniał, iż co prawda art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji znajduje zastosowanie do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie gwarantuje on jednak żadnego prawa do świadczeń o określonej wysokości. Jednocześnie zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Trybunału redukcja świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest dopuszczalna i nie narusza Konwencji wówczas, gdy jest uzasadniona, proporcjonalna i nie pozostawia osób zainteresowanych bez środków do życia.

Taka sytuacja miała dokładnie miejsce w omawianej sprawie. Redukcja świadczeń otrzymywanych przez skarżących wahała się pomiędzy 12 proc. a 16 proc., była zatem niewielka i bezsprzecznie nie pozbawiała ich środków do życia. Skarżący w dalszym ciągu pobierali emerytury, nie stracili swych uprawnień, zostali jedynie pozbawieni przywileju (ulgi podatkowej), który dotąd wyróżniał ich z grupy emerytów. Redukcja dotyczyła świadczeń otrzymywanych w przeszłości i nie wiązała się z nakazem odprowadzenia podatku dochodowego od świadczeń już otrzymanych. Wysokość nowego świadczenia była co prawda niższa od świadczenia dotąd wypłacanego, lecz Trybunał uznał tę zmianę za proporcjonalną i uzasadnioną: skarżący otrzymują obecnie emeryturę porównywalną do świadczeń innych emerytów, nie zostali pozbawieni środków utrzymania, nie zostali również postawieni w sytuacji, w której groziłoby im ubóstwo. Ograniczenie dotychczasowego przywileju nie oznacza nałożenia na skarżących nadmiernego obciążenia indywidualnego, które pozwalałoby na stwierdzenie pogwałcenia art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji. Naruszenia prawa do poszanowania własności nie było.

Problemy szczególnego uprzywilejowania w sferze praw emerytalnych dla byłych członków służb mundurowych w państwach postkomunistycznych trafiają do Trybunału relatywnie często. W maju zeszłego roku Trybunał rozstrzygną analogiczną sprawę związaną z odebraniem części przywilejów emerytalnych byłym funkcjonariuszom polskich komunistycznych służb bezpieczeństwa (zob. decyzja ETPC z 13 maja 2013 r. w sprawie nr 15189/10, Cichopek przeciwko Polsce). Orzeczenia Trybunału składają się już na spójną i konsekwentną linię orzeczniczą: tak długo, jak długo redukcje świadczeń emerytalnych są proporcjonalne, uzasadnione (także w kontekście historycznym - odbieranie specjalnych przywilejów byłym członkom komunistycznych służb mundurowych jest aktem sprawiedliwości historycznej i odebraniem nagrody przyznanej przez poprzedni, komunistyczny system represji za wierną służbę na rzecz jego utrzymania) oraz nie pozbawia zainteresowanych środków do życia, nie stanowi naruszenia prawa do poszanowania własności, chronionego w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o prawach człowieka.

Tak wynika z decyzji Trybunału z 24 czerwca 2014 r. w połączonych sprawach nr 77575/11,19828/13 i 19829/13, Markovics przeciwko Węgrom, Béres przeciwko Węgrom i Augusztin przeciwko Węgrom.