Istota sporu w sprawie sprowadzała się do zaklasyfikowania piwnicy do jednej z kategorii budynków dla celów podatku od nieruchomości. Art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych różnicuje maksymalne stawki podatkowe w zależności od zaliczenia budynku lub jego części do określonej kategorii. Preferencyjna stawka opodatkowania dotyczy budynków mieszkalnych, wyższe stawki opodatkowania budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą i zajętych na określone rodzaje działalności gospodarczej, a także dla budynków pozostałych.
Organ podatkowy ustalając podatnikowi podatek od nieruchomości piwnicy zastosował stawkę podatkową przewidzianą dla budynków lub ich części mieszkalnych. Zdaniem podatnika, piwnica nie jest lokalem mieszkalnym, a zatem nie powinna podlegać opodatkowaniu.
Sprawa trafiła do WSA w Opolu. Sąd podkreślił, że sporna piwnica jest pomieszczeniem przynależnym do samodzielnego lokalu (nie stanowi więc odrębnej własność lokalowej). Piwnica podlega więc opodatkowaniu stawką przewidzianą dla samego lokalu mieszkalnego. W sytuacji, kiedy stanowiłaby odrębny przedmiot opodatkowania, nie dzieląc losu budynku lub jego części, jej opodatkowanie podatkiem od nieruchomości byłoby inne. Sąd podkreślił też, że z wypisu z rejestru lokali wynika, iż funkcją użytkową lokalu będącego własnością podatnika składającego się z trzech izb i pomieszczenia przynależnego (piwnicy) jest funkcja mieszkalna. Skoro zatem sporna piwnica jest pomieszczeniem przynależnym do samodzielnego lokalu mieszkalnego, nie będzie stanowiła odrębnego, od samodzielnego lokalu mieszkalnego, przedmiotu opodatkowania. Podlega zatem opodatkowaniu tak jak lokal mieszkalny, a więc najniższą stawką podatkową przewidzianą dla budynków mieszkalnych lub ich części.
Wyrok WSA w Opolu z 17 kwietnia 2013 r., I SA/Op 107/13