Przedmiotem sporu w sprawie była kwestia zasadności przyjęcia przez fiskusa, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji samochodu ciężarowego.

Z akt sprawy wynikało, że podatnik zakupił w Niemczech samochód ciężarowy za cenę 3000 euro. Wprowadzając ten samochód do ewidencji środków trwałych ustalił jednak jego wartość początkową w kwocie 30 tys. zł. Samochód wymagał jednak napraw i modyfikacji (kapitalny remont silnika, zakup licznych części, opon, naprawa klimatyzacji, itp.). Podatnik nie posiadał jednak dowodów dokumentujących poniesienie nakładów. W trakcie postępowania podatkowego podatnik podnosił, że zakupu i remontu auta dokonał, kiedy nie prowadził jeszcze działalności gospodarczej, a kupna samochodu dokonał na cele prywatne. Gdy rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej i założył ewidencję środków trwałych, do której wpisał tenże samochód. Nie posiadał jednak dokumentów potwierdzających jego zakup i remont, nie mógł ustalić jego wartości początkowej w wysokości wynikającej z dokonanej przez siebie wyceny.

Fiskus uznał więc, że wartość początkowa samochodu została zawyżona, a to z kolei wpłynęło na zawyżenie kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Organ podatkowy przyjął, że wartość początkowa środka trwałego wynika z ceny nabycia.

Sprawa trafiła ostatecznie do NSA. Zdaniem sądu kwestia niegromadzenia przez podatnika dokumentów potwierdzających nakłady związane z wyremontowaniem samochodu ciężarowego jeszcze przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych związanych z działalnością gospodarczą, była bezpośrednio nieistotna. Taki obowiązek nie wynika zresztą z żadnego przepisu prawa.

Istotne jest to, że cena nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. A podatnik, chociaż podniósł w toku postępowania podatkowego, że musiał remontować silnik ww. samochodu oraz zakupić "liczne części", opony i naprawić klimatyzację, to w żaden sposób nie uprawdopodobnił zaistnienia w sprawie okoliczności zakupienia niekompletnego i niesprawnego samochodu ciężarowego, co uzasadniałoby dokonanie wyceny samochodu.

Podsumowując, NSA uznał, że w świetle art. 22g ust. 3 ustawy o PIT nabycie kompletnego i zdatnego do użycia środka trwałego uzasadnia przyjęcie jego wartości początkowej zgodnie z ceną nabycia, a okoliczność ta musi być ustalona przez organy podatkowe zgodnie z regułami zawartymi w art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, przy czym oświadczenia podatnika przeczące innym dowodom zebranym w sprawie (m.in. dokumentacji zakupu środka trwałego) podlegają indywidualnej ocenie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Wyrok NSA z 24 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1856/12

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego