Tak przyjął NSA w wyroku z 15 stycznia 2014 r. W przedmiotowej sprawie pracownik naukowy wystąpił do ministra finansów z pytaniem czy środki przekazane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego za pośrednictwem Instytutu Polskiej Akademii Nauk stanowią stypendium, o którym jest mowa w art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o PIT. Minister Finansów najpierw uznał stanowisko pracownika za prawidłowe wskazując, że środki podlegają zwolnieniu, ale później zmienił swoje stanowisko i wcześniejszą interpretację.
WSA w Warszawie, do którego najpierw trafiła sprawa uznał, że minister finansów zmieniając interpretację nie zbadał, czy otrzymane przez naukowca środki nie były świadczeniem pomocy materialnej dla osób uczestniczących w innych formach kształcenia, które korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o PIT.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Sąd kasacyjny podkreślił, że udzielenie interpretacji indywidualnej polega na odpowiedzi na pytanie postawione we wniosku oraz ustosunkowaniu się do sformułowanej w nim oceny prawnej na tle stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę. Zakres rozpoznawanej sprawy wyznacza zatem treść wniosku, czyli przedstawiony w nim stan faktyczny, pytanie oraz stanowisko wnioskodawcy. Tym czasem WSA zmienił sens wniosku, odczytując jego znacznie szerzej – w sposób, który zobowiązywałby organ interpretacyjny do ustosunkowania się do problemu, czy stan faktyczny przedstawiony we wniosku odpowiada hipotezie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o PIT.
NSA podkreślił, że celem interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na konkretne pytanie zadane przez podatnika i wyjaśnienie wątpliwości dotyczących stosowania i wykładni przepisów prawa podatkowego. Tym samym nie można czynić organowi interpretacyjnemu zarzutu, że nie wskazał, czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym mógł mieć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o PIT, skoro sam naukowiec, jako wnioskodawca o to nie wnosił.
Wyrok NSA z 15 stycznia 2014 r., II FSK 331/12