W przedmiotowej sprawie podatnik powziął wątpliwość, czy otrzymane w przyszłości kwoty dywidendy kumulatywnej wypłacone mu, jako wspólnikowi przez spółkę kapitałową z siedzibą w Luksemburgu z tytułu posiadania akcji uprzywilejowanych w kapitale zakładowym tej spółki stanowić będą dywidendę w rozumieniu art. 10 Konwencji między RP a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.
Sąd pierwszej instancji, do którego trafiła sprawa wywiódł, że wnioskodawca we wniosku o udzielenie interpretacji koniecznie winien, w sytuacji, gdy poruszone we wniosku zdarzenia faktyczne i prawne wynikają z obcego prawa, wyjaśnić w ramach stanu faktycznego, zagadnienia prawne wynikające z tego prawa.
A w rozpatrywanej sprawie wnioskodawca nie przedstawił we wniosku o udzielenie interpretacji, jakie będą skutki wypłaty "dywidendy kumulatywnej" od akcji uprzywilejowanych. Zdaniem sądu pierwszej instancji wnioskodawca, przedstawiając stan faktyczny sprawy, winien przedstawić, jakie skutki spowoduje wypłata dywidendy kumulatywnej zgodnie z prawem luksemburskim. Dopiero takie przedstawienie stanu faktycznego będzie uznane za wyczerpujące i uzasadniające dokonanie przez organ interpretacyjny oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy. Zdaniem sądu ustalenia takie nie są możliwe bez zastosowania prawa wewnętrznego Luksemburga a interpretacja tego prawa pozostaje poza zakresem kompetencji organu wydającego interpretacje indywidualne. Stąd kluczowym jest dla prawidłowego wydania interpretacji indywidualnej w rozpoznawanej sprawie, aby wnioskodawca precyzyjnie przedstawił stan faktyczny objęty wnioskiem, w szczególności, jakie skutki spowoduje wypłata dywidendy kumulatywnej według prawa luksemburskiego.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Sąd kasacyjny podtrzymując stanowisko sądu pierwszej instancji wskazał, że w sytuacji, gdy stosownie do art. 14b § 3 o.p. to na wnioskodawcy ciąży obowiązek przedstawienia wyczerpującego stanu faktycznego, to ma on obowiązek przedstawienia w nim prawnych skutków określonego zdarzenia faktycznego i prawnego oraz konsekwencji wynikających z prawa obcego (w rozpoznawanej sprawie – z prawa luksemburskiego).
Dlatego też przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ ma uwzględnić taką wykładnię art. 14b § 3 w zw. z art. 169 § 1 o.p., z której wynikać będzie, że przedmiotem stanu faktycznego może być także obowiązek przedstawienia przez wnioskodawcę w ramach tego stanu elementu dotyczącego oceny skutków prawnych w świetle prawa obcego zaistniałego zdarzenia faktyczno-prawnego przedstawionego we wniosku.
Wyrok NSA z 20 marca 2013 r., II FSK 1510/11