W przedmiotowej sprawie prezydent miasta określił spółce podatek od nieruchomości wskazując, że w deklaracji spółka zastosowała stawki dla budynków mieszkalnych i gruntu pozostałego. Natomiast zdaniem organu podatkowego wypis z kartoteki przedmiotowego budynku podaje, że jest to budynek szpitala i zakładów opieki medycznej. Organ uznał więc, że dane z ewidencji (kartoteki budynku) stanowią podstawę dla określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości według stawek odpowiednich dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Spółka zmierzała jednak do wykazania, że powierzchnia użytkowa uwidoczniona w kartotece budynku nie ma charakteru danej ewidencyjnej i nie powinna w ogóle znajdować się w ewidencji gruntów i budynków.

Kartoteka budynków

Twierdzenie spółki, zdaniem NSA, do którego trafiła sprawa, są jednak niezrozumiałe, bowiem zgodnie z ustawą – Prawo geodezyjne i kartograficzne kartoteki stanowią jedną z form wizualizacji danych zgromadzonych w bazie prowadzonej za pomocą systemu teleinformatycznego, będącego częścią szeroko pojętego operatu ewidencyjnego. Starosta udostępnia informacje zawarte w operacie ewidencyjnym m.in. w formie kartotek, które są w istocie raportem obrazującym dane ewidencyjne, tworzonym na podstawie baz danych ewidencyjnych przy wykorzystaniu informatycznego systemu komputerowego dla poszczególnych obrębów. Natomiast kartoteka budynków jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych o budynkach, zebranych w pozycjach kartoteki budynków.

Kartoteka budynków zawiera ponadto:

  • dane określające podmioty ewidencyjne oraz innych władających budynkami w całości lub w części,
  • oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów lub jednostek rejestrowych budynków związanych z poszczególnymi budynkami.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd za całkowicie chybione uznał twierdzenia spółki, jakoby powierzchnia użytkowa budynku uwidoczniona w kartotece budynków nie miała charakteru danej ewidencyjnej, skoro kartoteka ze swej istoty jest formą uwidocznienia danych zawartych w ewidencji. Sąd uznał więc, że organ podatkowy dokonując wymiaru podatku od nieruchomości przy uwzględnieniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), dalej jako p.g.k. działał prawidłowo. A zgodnie z art. 21 ust. 1 p.g.k., który stanowi wprost, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatku. Przez podstawę wymiaru podatku należy rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej, jaki i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowania.

Wyrok NSA z 5 marca 2013 r., II FSK 1399/11