W przedmiotowej sprawie spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na obszarze Pomorskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej ("strefa"). Jednym z warunków prowadzenia działalności na terenie strefy jest zatrudnienie przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy w przeliczeniu na pełne etaty, minimum 24 pracowników w terminie do dnia 31 grudnia 2011 r. i utrzymanie zatrudnienia na łącznym poziomie 601 pracowników w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r.

Spółka wskazała, że w związku z modernizacją zakładu może zachodzić potrzeba reorganizacji i redukcji niektórych niepotrzebnych stanowisk pracy, a co za tym idzie zmniejszenia zatrudnienia. Ponadto określona liczba pracowników będzie do 2016 r. przechodziła na emeryturę i pojawi się konieczność łączenia niektórych stanowisk pracy. Połączenie z kolei niektórych spółek córek na zasadzie inkorporacji spowoduje wzrost zatrudnienia w całej spółce.

Spółka zadała fiskusowi 4 pytania, które sprowadzały się do tego czy poszczególne przesunięcia związane z reorganizacją zatrudnienia będą miały wpływ na zwolnienie podatkowe.

Fiskus odmówił wydania interpretacji, ponieważ pytania oraz własne stanowisko nie były kwestie regulowane przepisami prawa podatkowego, lecz przepisami prawa pracy. Zdaniem fiskusa istotą podniesionych problemów interpretacyjnych były limity zatrudnienia, bez bezpośredniego przełożenia na określenie zobowiązania podatkowego czy wyliczenie podatku. Merytoryczne rozpatrzenie wniosku poprzez wydanie w trybie art. 14b § 1 ordynacji podatkowej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, uznającej za prawidłowe lub nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy, wykraczałoby poza uprawnienie przysługujące organowi podatkowemu.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Sąd zgodził się z podatnikiem Zdaniem sądu we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zainteresowany przedstawił organowi 4 "pytania interpretacyjne". W trzech z nich spółka przywoływała przepisy prawa w postaci § 3 ust. 1 pkt 2, § 3 ust. 3 i 6 rozporządzenia w sprawie pomorskiej specjalnej strefy ekonomicznej (rozporządzenie) oraz art. 17 ust. 1 pkt 34 w zw. z art. 17 ust. 4-6 ustawy o CIT a w ostatnim pytaniu art. 93 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.

Dlatego na początku należało przede wszystkim rozważyć, czy powołane przepisy § 3 rozporządzenia nie tworzą z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT normy prawnej, która może stanowić normatywny przedmiot indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu rozdziału 1a działu II Ordynacji podatkowej. Przemawiać może za tym fakt, że w przywoływanym § 3 rozporządzenia stanowi się o pomocy regionalnej udzielanej przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Dopiero odpowiedź na to pytanie otworzy drogę do rozważań, czy spełnienie wymogów § 3 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 3 ust. 6 rozporządzenia znajduje się w obszarze wyżej wzmiankowanego unormowania opartego na zwolnieniu podatkowym oraz czy dotyczyć go może następstwo prawne z art. 93 o.p.

Wyrok NSA z 3 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 458/13

Omówienie pochodzi z programu LEX Administracja Skarbowa